Ljósberinn - 01.02.1949, Page 17

LjOSBERINN
13
si*i o{í fór út í hésthús, tók hestinn sinn o"
la"ói sjálfur hnakkinn á hann. Svo reifí hann
út um hallarhliðið, o" [>e"ar sólin koin upp,
var liann kominn langt út í skóg.
En hann liélt áfram ferð sinni í þrjá (laga,
því hann vihli komast sem lengst frá hinu
rauðgula ljóni, sem liann átti að berjast við.
A þriðja (legi heyrði hann einhverja yndis-
lega tóna. Hann stöðvaði liest sinn til að
hlusta. Og hann heyrði, að þeir komu frá
blómstrandi trjárunna, sem var þar rétt hjá.
Þarna var svo kyrrlátt og friðsælt umhverfi,
að prinsinn fór af baki til að skvggnast um eft
ir þeim, sem framleiddi þessa fögru tóna. Það
var ungur hjarðmaður, sem var að reka björð
sína heim. En jafnframt lokkaði hann þessa
fögru tóna úr lítilli flautu.
Prinsinn lieilsaði unga manninum vingjarn-
lega og bað hann að leika meira. Hann sagð-
ist aldrei bafa lieyrt jafn töfrandi tónlist.
Ungi pilturinn gerði eins og prinsinn bað,
og bann lék bvert lagið' eftir annað. Svo
bauð liann prinsinum, sem bann sagðist sjá
að væri ókunnugur, að fylgja lionum til hús-
bónda síns. Hann sagði prinsinum, að hann
væri þræll hjá ríkum fjáreiganda, sem héti
Darsus. Og Darsus tók glaður á móti hin-
um ókunnuga gesti.
Þegar þeir liöfðu etið’ og drukkið, fannst
Agíh, að hann yrði að segja Darsus, hvernig
á ferð sinni stæði. Hann sagðist vera prins,
sem befði neyðst til að yfirgefa land sitt.
Hvar þetta land var og livað hann sjálfur
héti, bað bann um að mega þegja yfir. En
bann sagðist hafa orðið svo snortinn af þessu
landi, sem liann væri nú kominn til, að liann
bað um leyfi til að fá að dvelja bér nokkurn
líma. Hann sagðist bafa nóg af gulli til að
borga fyrir sig.
Darsus fullvissaði gest sinn um, að ekkert
glcddi sig meira en að bann dveldi hjá sér
sem lengst. En liann mætti ekki skaprauna
sér ineð því að bjóða sér gull fyrir greiðann.
„Og nú, Isd ril“, sagði hann við unga jiræl-
inn sinn. „Fylgdn nú prinsinum og syndu
honum umbverfið. Fylgdu boniiin til lygnu
árinnar og til ólgandi fossins. Sýndu hon-
um pálmaskóginn og blómareitinn, og svo
klettabeltið. Ef ég reikna rétt út, mun prins-
inn hafa ánægju af að skoða fegurð náttúr-
unnar“.
Og ungi ísdril tók flautuna sína með, þegar
hann hélt af stað til að sýna prinsinum um-
hverfið.
Eftir að [>eir, ungu mennirnir, höfðu gengið
lengi og dáðst að fegurð náttúrunnar, tóku
þeir sér hvíld í skugga undir klettabeltinu
við fossinn. Þar tók Isdril flautuna og lék
á bana fvrir prinsinn. Og prinsinn, sem elsk-
aði tónlist fram yfir allt annað, hét því, að
ef hann nokkurntíma yfirgæfi þetta land, þá
skildi hann biðja Darsus að selja sér unga
þrælinn, svo liann gæti, livenær sem hann
vildi, glaðst við hans fögru tóna.
I þessum hugleiðingum liugsaði prinsinn
ekkert um að tíminn liði og þeir þyrftu að
fara lieiin, fvrr en ísdril stakk flautunni
skyndilega í vasann og leit á prinsinn með
óttasvip.
„Hvað er nú?“ spurði prinsinn. „Það er
engin ástæða til að við yfirgefum þennan
fagra blett strax“.
„Þessi blettur er ekki eins friðsamur og
bann sýnist vera“, sagði Isdril. „Um daga er
hér friðsælt og fagurt, en í nágrannaríkinu
er fullt af ljónum. Þess vegna verðum við
alltaf að gæta þess að vera komnir í hús
áður en sólin setzt, og loka öllum hliðum.
Einu.sinni kom ég þó heldur seint heim og
hér getur þú séð árangurinn af því“.
Hann fletti upp. erminni á vinstri hand-
legg og sýndi prinsinum ægilegt ör.
Agíb varð náfölur í andliti og rauk á stað,
svo hratt, að þrællinn gat varla fylgt honum
eftir. Og ekki var hann fyrr kominn heirn
en liann sagði Darsus að sér liefði snúizt
liugur. Og með það steig liann á bak hesti
sínum og reið á stað, í öfuga átt við það sem
ljónin voru. —-------
Nú reið prinsinn í þrjá (laga, en þá var
hann kominn út í eyðimörk, og þar rakst
liann á Arabaþorp.
Bæði prinsinn og besturinn voru orðnir
þreyttir og þörfnuðust bvíldar og matar. Þess