Ljósberinn - 01.02.1949, Qupperneq 18

14
LJ ÓSBERINN
vegna reið hann að tjaldinu, sem næst var
og spurði, livort liann gæti fengið að tala
við höfðingjann.
Höfðinginn tók vel á móti honmn, og prins-
inn sagði homun sömu söguna og hann hafði
sagt Darsusi,
Hajar höfðingi var gestrisinn og bauð
prinsinum að vera hjá sér svo lengi sem
hann vihli, sagði, að })að væri sér inikil
ánægja að hýsa svo tiginn gest, og bað hann
að bjóða sér enga borgun,
Prinsinn var nú hjá Arabahöfðingjanum
í góðu yfirlæti. Hann fór ineð lionuin á veið-
ar á (laginn, en á kvöldin sögðu þeir Jiver
öðrum sögur og ævintýri. Og prinsinn kunni
vel við sig meðal sona eyðimerkurinnar. En
eftir nokkrar vikur fór hann að verða |>ess
var að fólkið fór að verða fálátt við Jiann,
án þess að liann vissi nokkra ástæðu til þess.
Dag nokkurn sagði svo gamli liöfðinginn
við liann:
„Sonur minn! Þú hefur víst tekið eftir
]>ví, að fólk mitt tók vel á móti þér og það
liefur verið þér þakklátt fyrir þá ánægju,
sem það hefur liaft af sögunt þínum og ævin-
týrum. Og það óskar nú eftir að þú setjist
liér að. En við lifum ekki liér eingöngu til
að skemmta okkur. Því miður er alvaran oft
nokkuð' nærri. Eins og til dæmis núna. Það
verður víst ekki undan því komist að stríð
lirjótist út á inilli okkar og tveggja nágranna-
ríkja.
Fólk mitt hefur stungið upp á því, að þú
takir að þér foryztuna fyrir einu herfylki.
En ég veit ekki hvernig á því stendur, það
virðist nú vera farið að efast urn kjark þinn
og hetjumóð. En aðeins hetjur geta stjórn-
að sonuin eyðimerkurinnar í stríði. Sjálfur
á ég engan son, og vildi ég |)ví gjarnan taka
þig í sonar stað. En ég verð fvrst að biðja
þig að sýna fólki mínu einhverja lietjudáð.
Af einhverjum ástæðum hefur einn höfðingi
rekið spjót sitt niður utan við þorp sitt. Það
er eins og liann sé að ögra okkur til að sækja
það. Þetta er það sem þú verður að gera.
Þess er ekki gætt af mönnum, en að eins af
einu af stríðsljónum hans. Hræddu það eða
dreptu það og færðu okkur svo spjótið. Þá
verður })ú með lieiðri tekinn inn í okkar kyn-
[)átt, sem stríðsmaður og tilvonandi höfðingi“.
Agíb sagði ekki eitt einasta orð á meðan
höfðinginn talaði. En þegar iiann var orð-
inn einn, gekk hann lil hestsins, sem Araba-
höfðinginn hafði Iátiö liann liafa til umráða,
strauk lionuni og klappaði, því jafngóðan
hest hafði hann aldrei þekkt. Síðan steig
hann á bak sínum eigin hesti og vfirgaf Araba-
þorpið. — — —
Arabarnir liéldu, að liann liefði riðið á
stað til að sækja spjótið. En það var alls
ekki ætlun lians. Hann bara reið og reið eitt-
livað út í bláinn, þar til loks að hann var
kominn út úr eyðimörkinni. Þar var liann
kominn inn í gróðursælt og fagurt land. Þar
kom hann að afar fögrum garði, sem var
skreyttur trjám og blómum. Og inni í miöj-
um garðinum var stór og glæsileg höll.
Hann reið heim að höllinni. Þar sat eigandi
hallarinnar, sem var ríkur emír, og hjá hon-
um sat dóttir hans, fögur og hraustleg. Hár
liennar var eins og glansandi gull. Hún hél
Perísída.
Hér var prinsinum tekið með mikilli gest-
risni. Hann var leiddur í gegnum mörg skraut-
búin herbergi, þar til komiö var inn í stóra