Ljósberinn - 01.02.1949, Blaðsíða 19

LJOSBERINN
15
borðstofn, of: |iar var framreidflur matur op
lionum boðið að borða sifí saddan. Og prins-
inn sagði nú sömu söguna um ferðalag sitt,
sem liann liafði sagt á binum tveimur stöð-
um, sem banu liafði áður komið. Og eins
bað liann bér, að bann mætti þegja um nafn
sitt. Og aö lokum spurði liann, bvort bann
niætti dvelja bér nokkra daga og hvíla sig.
Emírinn sagði, að bonum væri velkomið að
dvelja bér alla sína ævi, ef liann vildi. Svo
bað bann prinsinn að afsaka sig nokkur augna-
blik, því liann ætti von á nokkrum vinum
og þyrfti að undirbúa konui þeirra.
Prinsinn var strax mjög lirifinn af binni
fögru Perísídu, og það leit út fyrir að bún
Vicri jafii brifin af bonum. Hún fór með bann
út í garðinn og sýndi liomim blómin, mvnda-
stytlumar, tjarnir og tré. Og að því loknu
fóru þau aftur beim í höllina.
Um kvöldið var böllin öll uppljómuð með
Ijósum og alls konar skrauti, og alls staðar
var fullt af gestum. Og kvöldið var mjög
skemmtilegt. t einu lierberginu sá prinsinn
banga á vegg innlagðan og skrautlegan lút.
Hann sagði Perísídu, að liann elskaði tónlist
og bað bana að leika fyrir sig á lútinn.
Unga stúlkan lét það eftir lionum, og liún
lék af mikilli list, og prinsinn bhistaði hrif-
inn á lcik liennar, þar til hann heyrði allt í
c'iui ógurlegt öskur, eins og ljón væri að öskra.
Hann varð óskaplega liræddur og hrópaði
upp: ,.Miskunnsami Allah! Hvað er þetta?“
Perísída brosti.
„Það er bara Búlak, svarti dyravörðurinn
okkar, sem er að geispa. Honum leiðist tón-
listin“.
„Hann hefur víst góð lungu“, sagði jirins-
inn, scm ekki gat gleymt þessu undarlega
liljóði.
Eftir að gestirnir voru farnir, og Perísída
komin upp á herbergi sín, sátu emírinn og
Agíh enn nokkra stund og reyktu pípur sín-
ar og spjölluðu saman. Síðan hauð emírinn
Kesti sínum að fylgja lionum lil þeirra her-
bergja, sem hann átti að gista í.
Þegar þeir voru komnir í neðsta þrep marm-
arastigans, leit Agíb upp á efri stigaganginn,
En í einum svip liörfaði hann til baka. Þarna
uppi lá gríðarlega stórt, svart ljón og leygði
úr sér á hvítu marmaragólfinu. Það var til-
komumikið að sjá, en Agíb geðjaðist ekki
að því.
„Hvað er þetta?“ slundi hann upp, ná-
fölur af hræðslu.
Emírinn bló.
„Það er bara liann Búlak, svarti dyravörð-
urinn okkar. Það er tamið Ijón. Það gerir
cngum mein, ncma þeim, sem er hræddur
við það. Ég vona, að geslur minn sé ekki
hræddur“.
„Jú! jú! Ég er hræddur við það“, sagði
prinsinn og ískaldur svitinn sat í perlum
á enni lians.
Engar fortölur dugðu lil að fá liann lil
að ganga upp stigann. Og svo varð hann
að gera sér það að góðu að liggja á einum
bekknum í gestasalnum.
Þegar emírinn bafði boðið lionum góða nótt
og var farinn til herbergja sinna, var það
fvrsta, sem Agíh gerði að fullvissa sig uin,
að dyr og gluggar væru lokaðir. En þrátt fyrir
það kom honum ekki blundur á augu. Hann
hevrði hverja hreyfingu svarta Búlaks, sem
sífellt var að trampa upp og niður stigann.
Nokkrum sinnum stanzaði hann við dyrnar
og þefaði af skráargatinu. Einu sinni setti
hann framfæturnar upp á hurðarsnerilinn og
urraði. Agíb bjóst við að þá og þegar mundi
hann brjóta hurðina og koma æðandi inn
til sín. En ekkert skeði.
Um miðja nótt trampaði Búlak í síðasla
sinn upp stigann og eftir það heyrðist ekki
til lians.
Þrátt fyrir það gat prinsinn ekki sofnað.
En þá tók liann það ráð, sem bvggilegast var.
Hann fór að liugsa og álykta.
Hvers vegna var hann eltur af þessari
óheppni? Hvers vegna mætti hann alls stað-
ar ljónum, livert sem liann fór? Hvers vegna
voru alls staðar Ijón á vegi lians, sem urðu
til þess að allir menn töpuðu allri virðingu
og trausti til lians?
Það var vegna þess, að bann liafði svikiö
föðurland sitt, með því að treysta sér ekki