Ljósberinn - 01.02.1949, Síða 20

16
LJÓSBERINN
lil að taka á si<i ]>ær skyldur, seni forfeíiur
lians liöfðu orðið að inna af liöndum.
Op einmitt af því, að liann var svo lirædd-
ur við Ijón, voru Ijón alls staðar á vegi Iians.
Það væri nú líklejia bezt, að hann gerði
það sein hann Jiefði átt að gera strax, að
uppfylla skyldu sína gagnvart ]>jóð sinni.
Fara lieim og lierjast við Jjónið, eins og lion-
um bar að gera.----------
Næsta morgun sagði liann einírnum allan
sannleikann um ástæður sína. En gamli emír-
inn liafði verið vinur konungsins, föður Agíbs
prins. Hann brósaði nú prinsinum fyrir þá
ákvörðun, sem liann liafði lekið og gaf lion-
um góð ráð í veganesti. En ekki fékk prins-
inn að kveðja liina fögru Perísídu.
Og svo reið prinsinn aftur til Arabaþorps-
ins og sagði þar alla sína sögu. Síðan spurði
liann eftir liinum ágæta hesti.
„Honum líður vel og það befði verið okk-
ur mikil gleði ef þú befðir setzt liér að, þá
liefðir þú aftur fengið að njóta lians. En ég
vil ekki Itindra þig í þínum góða ásetningi.
Þú skalt fara beim og gera skyldu þína eins
og hraustum mauni sæmir“.
Seinast kom prinsinn til fjáreigandans og
sagði honuni sögu sína og bað lianii fvrir-
gefningar á því, hvernig liann befði launað
lionum gestrisnina.
Darsus rétti bonuni böndina og sagði:
„Allt er fyrirgefið og gleyint. Farðu og
gerðu skyldu þína gagnvart þjóð þinni. Him-
ininn taki þig í vernd sína“.
„Vertu sæll“, sagði Agíb, „og berðu kveðju
mína til tsdrils. Segðu honum, að ég vonist
eftir að koma einu sinni enn til að blusta
á flautuspil bans, þótt ég ætti að ganga á
móti öllum heimsins ljónum“. -— -
Þegar prinsinn var búinn að kveðja alla vini
sína, sem böfðu tekið svo vel á móti bon-
uin, og viðurkenna fvrir þeim afbrot sitt, var
bann rólegur, því bann var góður drengur.
Þá reið hann bugbraustur beint heim. Hann
lét kalla gamla vezírinn fvrir sig og liann
sagði honum, að nú væri hann tilbúinn að
taka á móti liinu rauðgula Ijóni.
Allt var nú undirbúið. Þegar Agíb var kom-
inn þangað, sem viöureignin við Ijónið skildi
standa, kom tignarlegt rauðgult ljón á móti
bonum og virti bann fvrir sér. Prinsinn blikn-
aði af ótta, en liélt þó áfram með brugðið
sverðið. Ljónið lét bann þó ekki komast að
sér, beldur bóf sig á loft og stökk yfir böfuð
bans, svo að nú var það aftan við bann. Svo
gekk það til hans, strauk höfðinu við fætur
lians, eins og köttur, sem sýnir manni vina-
liót. Síðan sleikti það liönd bans, sem liélt
á sverðinu.
Prinsinn stóð um stund sem steini lostinn
af undrun. Síðan kastaði bann sverðinu og
faðmaði og klappaði ljóninu, sem bélt áfram
að sýna liontim vinabót og hollustu.
Vezírinn bað prinsinn síðan að koma og
ljónið fylgdi lionum eins og tryggur bundur.
Og vezírinn sagði:
„Þú sérð nú, lierra, að Ijónið er lamið og
það gerir við ]>ig gælur. Okkur befur aldrei
dottið í liug að setja líf ])itl í Iiættu, En sjálfur
þurftir þú að setja þig í lífshættu til þess
að uppfylla kröfu þjóöar þinnar og gang-
ast undir þá gömlu venju, sem forfeður þínir
höfðu gert á undan þér. Fyrr gátum við ekki
sctt kórónuna, sem faðir þinn bar með sóma
og heiðri, á böfuð ]iitt“.
Tveir menn, annar gamall en binn ungur,
komu nú til Agíbs. Það var Darsus fjár-
eigandi og ísdril, þræll lians.
„Agíb konungur“, sagði Darsus. „Leyfðu
mér að færa þér eina gjöf til minningar um
þennan bátíðlega dag“. Og liann ýtti tsdril
litla til bans.
„Ég þakka þér bjartanlega fyrir gjöfina“,
sagði Agíb. „Og þú, Isdril. Nú ert þú ekki
]>ræll lengur. Héðan í frá ertu frjáls maður.
En ]>ú skalt vera við liirð mína og skemmta
mér með flautuleik þínum, þegar ég é>ska
þess“.
Nú kom dálítill liópur ríðandi Araba til
hallarinnar, einn ]>eirra teymdi forkunnar
fagran liest. Það var Hajar böfðingi og nokkr-
ir af mönnum bans. Og lausi liesturinn var
sá sami, sem Agíb liafði notað, þegar hann
var lijá Aröbunum.
„Agíb konungu r“, sa gði Arababöfðinginn.