Ljósberinn - 01.02.1949, Side 21

LJOSBERINN
17
„É<í óska þér lil hamingju. Ég færi þér þenn-
an liest að gjöf. Eigðu liann til minningar
um þennan mikla <lag“.
Agíb faðmaði liöfðingjanu og þakkaði hon-
um fvrir gjöfina. Svo klappaði hann hest-
inum og kvssti hann. En hesturinn þekkti
hann og tók vel atlotum lians.
Enn kom hópur ríðandi manna. Lað voru
skrautbúnir menn með fána og fjöruga liljóm-
list.
Það var liinii ríki emír og förimevti hans.
Emírinn hneigði sig fyrir Agíh og sagði:
„Til hamingju, göfugi herra. Ég færi þér
enga gjöf, en ég sjálfur og allt sem ég á
er þitt, ef þú vilt“.
„Ég þakka þér, göfugi emír. En hvar er
hin vndislega dótlir þín? Undir eins og ég
lief tekið' við konungdómi þessa ríkis, mun ég
ríða á stað til að sjá hana einu sinni enn“.
„Þú þarft ekki að ríða langt“, sagði ernír-
inn. „Sjáðu hér“. Hann benti á stúlku, sem
reið livítum hesti og bar þykka blæju. Hjarta
Agíbs sagði honum, þrátt fyrir blæjuna, að
það væri Perísída.
Nú bauð gamli vezírinn öllum gestunum
inn í höllina til veizlufagnaðar.
Og í annað sinn gerði Agíb það bezta sem
liann gat gert. Hann fór að liugsa og álykta.
„Á meðan ég sveikst undan að gera skyldu
rnína gekk allt á móti mér, hvert sem ég
fór. En nú, þegar ég hef uppfyllt skyldu mína,
streymir gæfan á móti ntér úr ölluin átlum“.
Sama dag var liann krýndur sem konungur.
Og krýningarveizlan endaði ineð brúðkaups-
veizlu.
Og konungurinn lét skrifa upp allt það,
sem hafði komiö fvrir hann og dreifa því
út á meðal þegna sinna til aðvörunar fyrir
|)á, sem svikust undan skyhlum sínuin og
til hughreystingar þeim, sem nppfylltu þær.
Og vfir hallarhliðið lét hann setja stórt spjald
sem á var letrað með gullnum stöfum:
FlýjiS aldrci undan Ijónum.
Kr. S. SigurSsson þýddi.
Flugvélin
Ekki er liægt að segja að lífið liafi bein-
línis brosað við honunv Sveini. Fyrstu árin
var hann mjög lieilsutæpur og missti pabba
sinn ársgainall. Manvina lvans var þó sæl í
sinni fátækt, því Sveinn var góður drengur
og Guð blessaði litla beinvilið þeirra.
Sveinn vandist aldrei miklu leikfangasafni
eins og önnur börn. Hann átti bara bílinn simv,
rekuna og munivhörpuna. Svo var það einn
dag, að lvanii sagði við nvömnvu sína:
„Ég er oft búinn að standa við einn búðar-
glngga, þar cr svo falleg flugvél. I gluggan-
vnn er hún alveg lieil — en fæst líka í kassa
ósctt satnan lvún er bara svo fjarska dýr“.
Já, víst var hún þá talin dýr, kostaði kr.
7,90.
Sanvt fór nú svo, að Svcinn fékk flugvélina
og undi sér lengi við þá sælu að setja hana
saman. Þegar því var lokið, sagði lvann:
„Sjáðu nú, mamma, hvernig á því stend-
ur, að flugvélin er svona falleg og hvernig
getur staðið á því, að mér finnst ég hlakka
svo mikið til einhvers, sein ég nvuni fá fyrir
þessa flugvél. Aldrei myndi ég þó selja hana,
hvað hátt verð sem mér væri boðið“.
Mamina lians sagði:
„Nú skaltu láta hana í kassann, svo J»ú
njótir þeirrar gleði Jvinnar um jólin, Jvað eru
ekki nema |>rír dagar þangað til“.
Næsta dag kom Sveinn inn; hafði meiðst
svo að blóðið lak niður fætur hans. Sanvt var
liann alveg rólegur og sagði:
„Þetta er ekkerl hættulegt. Eg bað Guð
að lækna það og liann sagði já“.
Móðir Sveins vissi, að lvanu hafði hólgna
kyrtla í nefinu, senv ekki |)ohlu þrýsting.
Nú luifðu æðar sprungið þar og nefið skorizt
að utan. Hún vissi líka, að trú barnsins var
hyggð á bjargi. Þess vegna datt lienni ekki í
liug að sækja læknir, bara J)voði blóðið af
og lagði drenginn í rúm. Þar sofnaði liann
nveð flugvélakassann sinn í fanginu.