Ljósberinn - 01.02.1949, Qupperneq 24

20
LJOSBERINN
Hvar Guð býr
Kennari einn í kristnum fræðum lióf einu
sinni kennslustund á þessum orðum:
„Hvar býr Guð, börn! Getið |>ið safil mér
það?“
Þau svöruðu fyrst engu en eftir litla stund
fóru svörin að koma bvaðanæva úr bekkn-
um; rétti J>á margur ujjp litlu bendina sína
lil að láta vita:
„Guð býr á bimni. Guð býr í kirkjunni.
Guð býr í björtum okkar“, streymdi nú í
einum kór af vörum drengjanna.
„Allt er nú Jjetta rétt“, sagði kennarinn,
„en vitið þið af nokkrum fleiri stöðuin, Jiar
sem Guð býr?“
Bömunum varð litið á kennara sinn og
livert á annað. En J>að voru ekki borfur á að
af stað og ganga dálitla stund, þangað til
|>a‘r koma að stórum ból. Álfkonan ber ]>rjú
högg á hólinn. Þá ser Fanney, að bóllinn
verður að mjög fallegu búsi. Þær fara inn,
Fanncy og álfkonan. Fannev litlu finnst afar
fagurt inni í bólnum. Álfkonan báttar Fanney
litlu niður í rúm og gefur benni að borða,
eins mikið og bún bafði Ivst á. Síðan sofn-
aði Fanney vært og vaknaði ekki fyrr en
um morguninn. En bún er ekki bjá álfkon-
tinni, beldur í lítilli laut fvrir ofan bæinn
lieima hjá sér. Fanney varð beldur en
ekki bissa og þaut af stað heim til sín. Varð
mikill fagnaðarfundur bjá niömmu, pabba og
systkinunum liennar. Fanney segir nú for-
eldrum sínum, livað hafði borið fyrir, með-
an bún var burtu. Foreldrar hennar eru stein-
liissa, |>egar Fanney sagði Jieim, að skessan
liefði tekið bana og farið með liana lieim
til sín. Fanney litla var með foreldrum sín-
ttm í kotinu, og varð að myndarstúlku.
Anna S. Egilsdóttir (11 ára).
neitt Jjeirra hefði meira að segja um (>etta.
Þá lyfti loks bann litli og fiili Franz litlu
bendinni sinni. Hann var fátækur, en.jafn-
framt iðnasti drengurinn í bekknum.
„Nú, Franz“, sagði kennarinn uppörfandi;
„livar heldur J>ú, að Guð búi?“
„Guð býr i yzta liúsinu vinstra megin í
bakgötunni okkar“, svaraði Franz litli.
Þá tóku allir binir drengirnir að blæja
bástöfum, svo að Franz litla brá við. En kenn-
arinn áminnti (>á alvarlegur í bragði um að
vera kyrrlátir og veik síðan þessu orði lil
Franz litla:
„Hvers vegiia heldur J>ú, drengur ininn,
að Guð búi líka þar?“
Þá svaraði Franz:
„Sunnudaginn var gekk ég spölkorn með
föður mínum og J>á fórum við fram hjá þess-
um stað. Við heyrðum að inni í þessu lnisi
var verið að syngja sáhna, og er við liéldum
áfram göngunni, sagði faðir minn mér. að
Jiariia bvggi fátækur skósmiður með konu
sinni og átta börnum þeirra. Þau hefðu oft
lítið að borða, Jiar sem svo margir áttu að
lifa af svo Iítilfjörlegri atvinnu; en J>au bafa
|>ar að auki hruman afa og frænku sína gigt-
veika á framfæri sínu. Pabbi sagði, að þau
liefðu miklar mætiir bvort á öðru. Þau biðja
og starfa saman, eins og beilög ritning hvetur
okkur til að gera, og þau eru alltaf kát og
í góðu skajii. Jafnvel J>egar bágast gengur eru
Jjau alltaf ánægð, þolinmóð og guðrækin. Það
er af því, að Guð er bjá Jieim, eins og pabbi
sagði mér sjálfur“. Lauk svo Franz litli sögu
sinni. —
Nú bæltu allir að sjjotta Franz litla og á
svij> margra drengjanna mátti sjá, að Jjeir
böfðu fengið eitthvað alvarlegt að hugsa um
með Jiví, sem Jjeir böfðu lieyrt, enda |>ótt
fæstir þeirra liafi enn getað skilið, bversu
menn, þrátt fvrir margar byrðar og þungar,