Ljósberinn - 01.02.1949, Qupperneq 25

LJ ÓSBERINN
21
Barnslegur lofsöngur
Á liæli eiiiu fór fram kennsla og lækning
slagaveikra barna. Einn sunnndag söng ein
kennslukonan barnaljóð fyrir neiriendur sína.
En þelta var uppliaf að:
„Gn<V er kærleikur, — frelsar alla.
Gnð er kærleikur. — Ann líka mcr“.
( liópi þessara veslings barna var drengur,
sem þessi bræðilega vciki liafði leikið illa;
voru því allir andlegir bæfileikar hans næsta
sljóir og óþroskaðir, svo bann var einliver
langerfiðasti sjúklingurinn á bælinu. T’að
var eins og bann skildi ekkert af því, sem
við barin var sagt, sat venjulcga og einblíndi
fram undan sér, eins og bann bæri ekki skyn
á neitt.
Hann bafði nú samt liaft upp þetla Ijóð
með binum börnunum og reynl að syngja
það með, og þegar minnst varði kom liann
lil kennslukonunnar sinnar og sagði:
„Mig líka, elskar Guð mig líka?“
„Já, Guð elskar þig líka“, sagði konan
biklanst. Og þá var eins og brfeyting yrði
á svip bans. Það kom nýtt líf í andlitsdrætt-
ina og augun fóru að Ijóma af gleði. Og
baun söjtg með ennþá bjartanlegra og bærra
geta samt sem áður alltaf komist svo langt,
að gela verið glaðir og lofað Guð.
Þegar Franz þagnaði mælti kennarinn al-
várlega:
„Já, hann faðir þinn befur rétt fyrir sér,
Franz litli, og það er gott, að þú svaraðir,
eins og þú gerðir, svo að við fengum að beyra,
að í þessu luisi í bakgötunni býr Guð; en
það er inndælt að vita, að Guð \i11 leggja
leið sína inn í bverl hús og bjarta, sem opn-
azt fyrir bonum“.
„Sjá, ég stend við dyrnar og kný á; ef ein-
liver lieyrir raust mína og opnar dyrnar, þá
vil ég fara inn til bans og balda kvöldmáltíð
með boimni og bann með mér“. (Opinb. 3, 20).
en fvrr. Finkum var það kórinn, sem bann
söng kröftuglega:
„Því segi og synp óg einn
iiin }>aA liljómar söngurinn ininn
Guö er kærleikur. (»uö er kærleikur,
alla elskar liann, einnig mig“.
Þegar sunnudagaskólinn var úti, var dreng-
urinn áfram fullur af gleði og liélt áfram
að syngja:
„Alla elskar liann, einnig niig!“
Um kviildið kom presturinn á liælinu inn
í berbergið, þar sem drengurinn bafðist við.
Drengurinn gekk þegar lil prestsins og spurði:
„Er það satt? Einnig mig“.
„Hvað áttu við, drengur minn?“ spurði
prestur.
„Er það satt, að Guð elski mig líka?“
Þá tók jireslur liendur bans föstum lófa-
lökum, dró liann að sér og sagði:
,.Jú, það er satt, Guð er kærleikur og elsk-
ar þig líka, drengur minn“.
Nú varð drengurinn fyrst biminglaður. Nú
gat enginn vafi leikið á því, að Guð elsk-
aði bann líka.
Já, svona gat vcslings simmlans drengur
orðið fylltur af fögnuði lit af því, að Guð
elskaði hann.
Þú drengur eða stúlka, sem lcst þetta, ert
ef lil vill beill bæði á sál og líkama. En bef-
urðu þá í raun og veru þakkað Guði fvrir
það? Og befur þér lærst að glcðjast yfir
þessu, að Guð er kærleikur, og að liann
elski þig líka.
Guð auðsýndi öllum heiminum kærleika
siun, auðsýndi héiminuin það, með því að
bann gaf sinn son í þjáningar og dauða
fyrir okkur. Og frelsari okkar sýndi sinn
kærleika með því, að liann var fús til að
ganga í stað syndaranna og kaupa okkur fvr-
irgefningu synda okkar með sínu útbellta
blóði.