Ljósberinn - 01.02.1949, Side 26

22
L j Ó S B E !{ 1 N N
Hriiigt var að dyrum í ríkmannlegu luisi.
Dóttir húseigandans, ung og fríð, lauk upp.
Stóð |)á á steinþrepinu lítill, ellefu ára gam-
all drengur, með slóra körfu á höfði fulla
af þvotli.
„Það vár reglulega gott að þú komst í dag“,
sagði stúlkan vingjarnlega, „því að móðir mín
og ég ætluni í ferðalag á morgun, en í körf-
unni er ýmislegt, seni við þurfum þá á að
halda“. Og á meðan hún var að tæma kör,f-
una hrósaði liún móður drengsins, hversu
allt væri vel fellt og strokið og svo drengn-
um, sem skilaði öllu svo nákvæmlega og
vandlega. Og svo hrosti hún til hans, svo að
hann hrosti í móti, og sagði við liann:
„Setztu nú niður og hvíldu þig meða'n
ég ber þvottinn upp. Ég kem svo bráðum
aftur með peningana, sem móðir þín á að
fá fvrir“.
Þessi ungi piltur, Arnold, hafði oft verið
inni í þessari stofu í svipuðum erindum.
Hafði hann ])á dáðst injög að Jiinum fögru
húsgögnum, ísaumuðum sessum, blómstur-
skálum og myndunum á veggjunum. En þenn-
an daginn var þarna nýtt, sem liann gat orðið
lirifinn af að sjá: Stór skál á miðju borði,
sem eins og svignaði undan eplum og gló-
Kæra barn! Bið þú frelsara þinn um anda
lians, að hann opni augu þín, svo að þú getir
líka séð og gripið eitthvað af kærleika lians
til þín. Þá vekur sá sami andi endurkærleika
til lians í hjarta þínu og þá getur það líka
glatt þig að syngja um kærleika Guðs.
„1 því.er kærleikurinn fólginn, ekki að
vér elskuðum Guð, heldur að hann liafi elsk-
að oss og sent son sinn til friðþægingar fyrir
syndir vorar.
Þér elskaðir, svona liefur Guð elskað oss,
til þess að vér séum líka skyldugir til að
elska Jiver annan“. (1. Jóli. 4, 10).
B. .1. þýddi.
aldinuni og dýrlegum vínberjaklösum. Slík
sjón gat látið tennur bæjarsveins fvllast af
vatni, einkum þeim sendisveini, sem verið
liafði á þiinum með þvolt á heituin sumar-
degi. En ef liann tíndi nú fáein lier og stingi
þeim í vasa sinn? Það yrði lítið tekið eftir
því í annari eins mergð eins og þarna blasti
við.
Hann sat og reri á stólnum og horfði stöð-
ugt á ávaxtaskálina. En svo fór liann að gá
betur að sér, hringsneri sér í stólnum og
sneri bakinu að skálinni. En ekki gat liann
þó annað en snúið liöfðinu að skálinni, eins
og dreginn af segulafli. Loks gat hann ekki
lengur staðizt; reis ])á á fætur og gekk liljóð-
lega að borðinu; stóð þar og vappaði lil og
frá, en læddi að glóaldini annarri hendi
og fikraði fingrunum um liana ósjálfrátt.
Þá vaknaði hann allt í einu eins og af
töfradraumi; hann var blóðrjóður í kinn-
um, hnykkti hendinni til baka og stakk lienni
djúpt í buxnavasann, brást við og stakk sér
út úr herberginu út á steinþrepið og þar beið
Jiann þess að stúlkan kæmi aftur.
En svo bar til að maður sá freistingu og
baráttú drengsins — auk Jiins alvísa Guðs,
sem allt sér — það var sjálfur liúsbóndinn,
því að lierbergið lians lá að dagstofunni og
hann liafði rúðu á hurðinni. Þegar dóttir
lians kom aftur með peningana og furðaði
sig á, að enginn var í lierberginu, kaJlaði
faðir bennar liana inn til sín og sagði henni,
livað gerzt hafði.
„Þú hittir litlu lietjuna úti á þrepinu, ]>ví
að liann flýði þangað út til þess að liafa hurð-
ina milli sín og freistingarinnar, sem |)ú
lagðir fyrir liann af liugsunarleysi þínu“.
„O, pabbi, það var leiðinlegt. Mér datt
ekkert þess konar í hug; en annars hefði
það ekki getað sakað neitt, ]»ó liann liefði
hnuplað fáeinum ávöxtum“.
„Nei, ekki okkur, en það gat orðið lionuin