Ljósberinn - 01.02.1949, Síða 27

LJÓSBERINN
23
Mamma veit pað bezt
Elín var ekki blátt áfram óhlýðin stúlka:
en ekki gladdi hana ]ió ]iað, seni lienni gazt
ekki að í það og það skiplið. Hún hafði oft
margt við það að atliuga. Hvers vegna átti
hún að lilaupa inn, af því að einliver sá,
að koma mundi skúr? Endurnar busluðu úti
í rigningunni og voru liinar kátustu og það
sló alls ekki að þeim. Hví átti hún að lilaupa
í hæinn, þegar tók að rökkva? Það voru svo
mörg önnur börn, sem lilupu og léku sér
í myrkrinu; það var einmitt svo gaman og
liún sá ekki að þau gerðu neitt rangt með
])ví. En mamma sagði, að liún vissi það bezt.
Hinir gömlu eru svo hyggnir og svo erfitt
að gera ])eim til geðs.
Svo bar það til einu sinni, að Elín litla
til tjóns. Við skulum fara varlega í það að
leiða aðra í freistni. Drengurinn komst í
harða baráttu, en að því er ég veit bezt komst
liann út úr henni sem hetja. Ég skal bafa
auga með lionum, að ég geti fengið færi á
að rétta lionum lijálparhönd á lífsleið lians.
Drengur, sem hlustar á raust samvizkunnar,
á skilið, að honum sé hjálpað. Fylltu nú
poka af ávöxtum og gefðu honum; en láttu
bann einskis vísari verða um það, sem ég sá“.
Skömmu síðar bélt Arnold af stað með
körfuna í annarri hendinni en fullan ávaxta-
poka í liinni, allur brosandi í framan og með
hjartað létt í brjósti sér.
„Mærin unga ætti að vita, bve ég var nærri
því að linupla sjálfur“, liugsaði liann um
leið og liann tók stóran bita af epli og tróð
|)remur vökvamiklum vínberjum upp í sig.
„En hve það gleður mig, að ég gerði það ekki.
Nú er það allt öðru vísi á bragðið, en ef ég
befði tekið það sjálfur. En bve það var gott,
að ég gekk út. Hefði ég verið kyrr inni, þá
hefði ég ekki getað staðist freistinguna“.
B. J. þýddi.
var að leika sér að brúðunum sínum, titi
fyrir stóra húsinu foreldranna hennar. Það
vantaði mikið á að hún væri í bezta skapi
fyrst fram eftir, því að liana langaði íiiest
til, að komast dálítið langt að heiman, í
krakkahópana inni í bæjarjaðrinum. En það
var henni ekki leyft. En þó sætti hún sig
smám saman við það og undi sér dável við
að búa til smáhýsi lianda brúðunum undir
trjánum; bjuggu þær þá liver í sínu húsi.
Og síðan átti hún einmitt að lieimsækja þær,
sem voru hjá eldri systrum hennar í síðu
kjólunum. En rétt í því lieyrir hún mömmu
sína kalla á veröndinni:
„Komdu inn, Ella mín!“
Þetta átti nú ekki við Ellu litlu. Hún gat
sér þess víst til, livað valda mundi; það var
að draga dimma skýflóka upp á himninum
og þrumudrunur heyrðust í fjarska. En livers
vegna átti nú að fara að rigna, þegar hún
var búin að búa allt undir leik bjá sér?
Og þó svo kynnu að falla fáeinir dropar,
var bún þó eins og undir þaki undir lauf-
skrýddum trjánum. Mamma var allt of lirædd.
En mamma kallaði aftur: „Komdu, Ella
mín, það fer að rigna“. Og það bar ekki
á öðru en að stórir dropar færu að falla
niður á milli trjágreinanna.
„Ég skal koma, mamma“, kallaði Ella til
baka; „en bíddu þó vitund, þangað til þessi
skúr er liðin lijá; ég ætla að setjast hérna
undir þetta stóra tré; þá er ég undir vænn'
regnhlíf“.
En í sömu svifum laust eldingu niður
skammt frá lienni, og nú kallaði mamma í
skipunarróm:
„Ella, komdu undir eins, slepptu öllu og
blauptu, þótt þú verðir gegndrepa“.
„En hvað mannna er ósanngjörn“, nöldraði
Ella; „ég get staðið jafnþurr hérna eins og
mamma inni á veröndinni“. En samt fór
hún lieldur að skipun móður sinnar en að