Ljósberinn - 01.02.1949, Side 28

24
LJÓSBERINN
ÆFINTÝRI TOMMA
SAGA FRÁ DÖGUM LÚÐVÍKS XV.
Frli.
Hún greip hönd drengsins hlæjandi og dró
liann nieð’ sér inn í stórt anddyri, þar sem
var hópur af velbúnum mönnum og konum.
Það vakti mikla furðu meðal leikhúsgest-
anna aft sjá ungfrú Klöru leiða þennan lag-
lega, litla dreng, sem var forugur vfir liaus-
inn. Leikkonan kynnti hann sem liimi nýja
,,skemlara“, og sagðist hún liafa mikinn áhuga
á því, að lionum vegnaði vel. Og til þess a<\
geðjast henni, hópuðust allir umhverfis
Tomma og auðsýndu lionum vinahót.
Hertogar og greifar huðu lionum sælgæti,
og einn háttsettur maður ætlaði að gefa hon-
um gullpening, en Tomrni vildi ekki taka
á móti honum.
„Nei, þakka yður fvrir, lierra“, sagði hann.
„Ég þarfnast ekki peninga, ég hef unnið mér
svo mikið inn í kvöld. — Nú skuluð þér
sjá!“ Og stoltur yfir því að geta staðið við
orð sín, tæmdi h'ann vasana á marmaraborð
undir stórum spegli, og gestirnir skemmtu
sér við að telja tekjur hans.
Allt í einu kvað við klukkuhringing, sem
gaf til kynna að liléið væri á enda. Leikar-
arnir héldu til herbergja sinna, en leikhús-
gestirnir til sætanna. Tommi fór í áttina lil
útidyranna. Hann ætlaði ekki að láta standa
á sér við að aðstoða gestina, þegar leiknum
væri lokið.
Það rigndi stöðugt úli, en drengurinn veitli
því ekki lengur athygli. Hann sá ennþá fyrir
sér Ijósadýrðina í anddvrinu. Honum varð
hugsað til hinna fögru kvenna, hertoga og
greifa, sem höfðu gefið honuin sælgæti og
kökur, og lionum fannst á þessari stundu,
að staða lians væri vissulega öfundsverð.
hugsun sinni; hún liljóp í hendingskasti út
í rigninguna og alla leið að veröndinni.
En rétt í því er hún steig upp á veranda-
þrepið, heyrði hún dynjanda mikinn og brak.
Og er hún ósjálfrátt veik sér við, þá sá luin
að elding liafði einmitt klofið tréð, Jiar
sem hún hafði ætlað sér skjól. Móðir liennar
vafði liana örmum og hrópaði:
„Guði séu Jiakkir, barnið mitt, að Jni slóðst
ekki kyrr undir trénu; það hefði orðið |)ér
bráður bani“. Ella stóð nú þarna alveg orð-
laus og rugluð. Svo vafði hún litlu örmunum
sínum um liáls móður sinnar og fór að gráta:
„Ó, ef ég hefði farið að mínu ráði“, sagði
hún grátandi. „Ég lield, að Guð liafi í dag
viljað sýna mér, að þú vitir bétur en eg.
Aldrei, aldrei vil ég efast um það’ framar,
kæra mamma“.
Já, kæru börn, pahbi og mamma vita bezt.
Þau þekkja lífið’ betur en þið, allar hættur
þcss og freistingar. Finnist ykkur stundum,
að þau unni ykkur helzt til lítils frelsis, getið
J)ið' verið viss um, að það er ekki af öðru en
kærleika og umhyggju fyrir ykkar sönnu
velferð. Þakkið heldur Guði fvrir ykkar ár-
vökru foreldra, sem liafa, eins og við segjum
auga á hverjum fingri og vaka yfir vkkur
sem dýrasta sjóðnum. „Hlýð þú, son minn,
áminning föður })íns og liafna eigi viðvörun
móður þinnar“. (Orðskv. 1, 8). Hlýðið glöð
og fúslega. Þá gerið J)ið líf foreldra ykkar
bjartara, húið ykkur sjálfum góða götu inn
í framtíðina.
li. J. þýddi.