Ljósberinn - 01.02.1949, Síða 31

L J Ó S B E K I N N
27
um sínum. Bréfin ætlaði liann að senda til
Hans, er liann liafði lofað að koma þeini lil
skila.
Að sjálfsögðu léi litla stúlkan sig ekki
vanta á torgið, þegar leikararnir lögðu af stað
ásamt fimmtán þúsund herinönnum.
Ferðin gekk fljótt og vel. Árstíðin var fög-
ur, veðrið' gott, og stundum skemmtu menn
sér úti á kvöldin, lágu í grasinu, sungu eða
lásu upp, og raddir Ieikaranna hergmáluðu
í skógunum.
En hvernig leið Tomma vini okkár?
Æ, liann gerði eintóm heimskupör. Síðan
ungfrú Klara tók hann upp af götu sinni
lifði hann í allt of miklu eftirlæti. Hann var
að verða liégómlegur heldrimaður.
I stað þess að halda sig kurteislega í fjar-
lægð frá fullorðna fólkinu, setti liann upp
merkissvip og tók þátt í samtölum leikaranna.
Það kom oft fyrir, að ungfrú Klara neyddist
til að ávíta hann. Hann kynntist lierntönn-
unum og gagnvart þeim gat hann látizt vera
mikill maður.
„Heyrðu, vinur minn“, sagði gamall liðs-
foringi kvöld nokkurt. „Er það satt, að leik-
ararnir vinni sér inn ógrynni af peningum?“
„Já, já, það er víst enginn efi á því“, svar-
aði Tommi. „A ég að sýna ykkur, hveniig
lierra Molé greiðir þjóni sínum laun lians?“
„Já“, hróp'uðu mennirnir. Þeir skemmtu
sér konunglega.
„Hann er reglulega nízkur“, s.agði Toinmi.
Síðan byrjaði liann að líkja eftir liinum
fræga leikara og þóttist taka hvern pening-
inn af öðruni upp úr vasa sínum. Hann sneri
hverjum skildingi vandlega í lófa sér, setli
upp grimmdarsvip, reif í hár sitt og að lok-
um, þegar hann gat ekki ákveðið, livort liann
ætti að láta peninginn al’ liöndum, flýtti liann
sér að setja Iiann aftur í vasann, téik göngu-
staf og bjó sig til að gefa þjóninum vel úti-
látna ráðningu.
Tonimi liafði tæplega lokið þesstun litla
látbragðaleik, þegar maður stökk fram úr
skugga eins tjaldsins til Tomma og gaf honuin
nokkra löðrunga. Aldrei liafði Tonimi fengið
aðra eins kinnhcsta!
Maðurinn var enginn anna'r en Molé, er
hafði fylgzt með eftirhermum Tomma. Hann
öskraði upp titrandi af reiði:
„Veittu jiessu viðtöku, litli ójiokki! Þú
getur ha-lt því við næsl, þegar þú leikur
Jiessar lislir Jiínar. að Jiéilt Molé sé nízkur á
le, sé liann ekki nízkur á að löðrunga slú.ð-
urbera eins og |)ig, er ekki liafa gáfur til
að gerast trúður!“
Þegar leikarinn hafði veitt Tomina jiessa
réttlátu refsingu gekk liann leiðar sinnar.
Tommi stóð eftir undrandi og skömmustu-
legur. En hermennirnir hlógu dátt. Tomnii
lók það ráð að laumast í burtu. Hann fór
inn í vagninn, jiar sem hann liélt til ásamt
bókaranum, Bellerose. Þegar bann kom inn,
var gamli maðurinn að líma saman hlutverka-
skrá við flöktandi kertaljós, sem var stungið
niður í flöskustút.
Hann veitti Jiví strax athygli, að lierbeigis-
félagi hans var í slæmu skajii.
„Hvað gengur að þér, Tommi?“ spurði
liann og ýtti gleraugunum upp á ennið.
Drengurinn svaraði ekki, en tyllti sér nið-
ur og hjóst til að fara að sofa. Þegar liann
liafði vell sér nokkrum sinnuni fram og aftur
ákvað hann að gera gamla manninn að trún-
aðarmanni sínum.
Bellerose luisti höfuðið með vanjióknunar-
svip.
„Það er leiðinlegt, að Jietta skuli liafa kom-
ið fyrir Jiig, drengur minn“, sagði liann.