Ljósberinn - 01.02.1949, Blaðsíða 34

30
LJÓSBERINN
Þeir voru þrjár vikur lil bæjarins Amiens.
En það var síður en svo að félögunum þrem
leiddist á ferðalaginu. Tommi tók að sér að
kenna Yoco ýmsar listir. Carnu hafði kennl
honum að skylmast, en Tommi kenndi hon-
um að líkja eftir leikurunum við Franska
leikhúsið.
Það leið ekki á löngu, unz Yoco gat leikið
liertoga eins og Lékain og dottið dauður
niður eins og Molé í leikritinu „Sigurinn við
Calais“.
Og fóstursonur Lamhettós gleymdi ekki að
kenna apanum, hvernig Molé greiddi þjóni
sínum mánaðarlauiiin. Carnu og drengurinn
ætluöu að springa af hlátri, þegar apinn lék
eftir látbragði Molés. Carnu fullyrti, að ap-
inn væri mikils virði, og þegar liann hefði
selt hann, átti Tommi að húa með Iionum
í litla húsinu og verða duglegur sjóinaður,
því að það var þó ólíkt hetra en að flakka
landið á enda með apakött.
En margt fer öðru vísi en ætlaö er. Atvikin
höguðu því þaimig, að þessi áform aumingja
Carnus urðu aldrei að veruleika.
Morgun einn kvartaði Carnu yfir sársauka
í höfðinu. Honum versnaði eftir því sem á
daginn leið og undir kvöld var liann kominn
með óráð. Þeir höfðu tekið sér náttból í litlu
skógarrjóðri. Tommi vakti iiin nóttina yfir
vini síiuim. Tunglið kastaði fölum hjarma
inn á milli trjánna. En þegar sólin kom upp
uin morguninn var Carnu dáinn úr liinni
hráðu hitasótt: hann dó í örmum Tomnia litla.
Drengurinn gerði sér ekki fullkomna grein
fyrir því, er skeð liafði. Hann kallaði á vin
sinn með nafni og grét ákaft. Nokkrir bænd-
ur, er áttu leið þar framhjá, rákust á þá.
Þeir ætluðu að bera Carnu lieim í eitt bónda-
hýlið, en Yoco kom í veg fvrir það. Hann
þefaði af liönd húsbónda síns og lagðist ofan
á líkið.
Apinn horl'ði á Carnu með sorg í augum.
Það voru þjáningardrættir í svip dýrsins.
Hann tók yfir um líkið og Jirvsti því að sér
og reri með það fram og aftur eins og móðir
gerir við barn silt, en Tommi grél heisklega.
Að lokum kom valdsmaður frá hænum.
Faðir skilur það
þó best
Lítil stúlka var í skólafríinu sínu fvrst um
sinn lengi hjá föðursystur sinni og önimu.
Þær bjuggu saman. Það var alllangt heim til
Lísu litlu; en kmmingjastúlka fjölskyldunn-
ar liafði tekið hana með sér þangað, því
að þær gátu þá orðið samferða og faðir Lísu
kæmi svo síðar og sækti liana.
Frænka og amma urðu svo glaðar við að
sjá Lísu, að þegar leið að lokum skólafrís-
ins skrifuðu þær föður liennar og heiddu
hann að lofa Lísu að vera eina viku til, og
Lísa var meira en til í það sjálf.
Nú hiðu þær með mikilli óþrevju eftir
svarinu frá föður Lísu, en það var jiá svo-
látandi: „Það má nú ekki seinna vera. Ég
kem á miðvikudaginn og sæki Lísu“.
Amma varð grátleið af þessu og Lísu jiótli
það líka töluverl slæmt; en þegar hin unga
fra-nka lieimar kallaði upp hálf ergileg og
sagði: „Hann faðir Jiiiin hefði vel getað
látið Jiig vera liérna jiessa átta daga“, ])á
sagði Lísa rólega og hlátt áfram:
„Já, frænka, en pahhi skilur það jió hezt“.
Faðir vor á liimnum skilur líka bezl, hvað
okkur er gagnlegast. Við skulum aldrei gleyma
því, livað sem öðru líður.
B. .1. þýddi.
Tommi gerði grein fyrir veikindum Cariius.
Enginn vildi skilja apann frá liúshónda sín-
um fyrst í stað. ()g íiæstu nótt vakti Tommi
ásamt nokkrum velviljuðum bændum yfir
líkinu.
■ Framh.