Ljósberinn - 01.02.1949, Page 35

LJÓSBERINN
31
HOINIINIl iMiniNIINI!
Ép ætla að tala við |)i«: fáein orð. Ég ltef
nú svo mörg ár verift a8 skrafa vi8 hann
pabba þinn, en liann lætur sem liann lieyri
þaS ekki.
Hún Móflekka, sem þú eignaðir þér, inissti
lambiS sitt um daginn, og í gær valt liún
út af sjálf og reisti sig ekki aftur. Þú veizt,
að þetta kom af því, að hann pabbi þinn
var heylaus. Eg veit, að þér þótti leiðinlegt
að litla, mórauða lambið liennar (ló það
var svo fallegt —, og að þér fellur illa, að
ærin skuli sjálf fara líka, af því að þér þótti
svo vænt um liana; bún var svo ung, feit
og falleg í fyrrasumar. Lengra hugsar þú
ekki, drengur minn, sem von er; þú ert svo
ungur. En þegar þú fer að stækka og önnur
ær deyr úr hor, sem þér þykir vænl um og
þú eignar þér, þá fer þú að lmgsa um, hve
mikið luin kvaldist frá því, er liún var feit
um haustið, og þangað til liún dó úr hor
um vorið. Þú skilur þá, að það liefir sært
móðurtilfinningarnar liennar, að liafa enga
mjólk handa lainbinu sími, sem henni þótti
þó svo vænt urn, og verða að horfa upp á
það deyja þess vegna. Hún liafði sjálf ekkert
að eta og leið liungurkvalir, þar til er hún
dó. Þú liefur sjálfsagt einhvern tíma verið
svangur; manstu þá ekki gliiggt eftir því,
hve þig sárlangaði í mat, og hve feginn þú
varst að fá að borða? En þó lrefur þii aldrei
verið eins svangur og hún Móflekka þín var
seinustu vikumar af ævinni.
Eg var einu sinni lítill eins og þú, en faðir
minn hafði ævinlega nóg hey, svo að skepn-
urnar hans urðu aldrei hordauðar. En fá-
tæklingarnir á kotunum þar í kring urðu liey-
lausi'r, „ráku út“, þegar leið á veturinn, og
konni skepnum sínum fyrir hjá þeim, scm
hyggnari voru og hey áttu. En flestar af
skepnunum, sem urðu eftir lieima, drápust
úr hor. Ég heyrði þá, að fullorðnu menn-
irnir voru að tala um, að það mætti til að
taka af Pétri og Páli, svo að þeir felldu eigi
skepnurnar fyrir fóðurskort og færi á sveit-
ina; útsvörin væru nógu há samt; en aldrei
heyrði ég skoðað málið frá skepnanna blið:
að það þyrfti að taka þær á fóður og líkna
þeini þeirra vegna sjálfra. Mér datt því ekki
í liug, að faðir minn væri að taka skepnurn-
ar af þeim, sem lieylausastir urðu, vegna
skepnanna sjálfra, en að það vairi vegna eig-
endanna, svo að þeir sköðuðust ekki, og vegna
hreppsins, til þess að útsvörin hækkuðu ekki.
Þú hefur sjálfsagt lieyrt þetta sania, og hugsar
núna alveg eins og ég hugsaði þá.
Ég sagði, að þér befði ])ótt vænt um liana
Móflekku. Þú finnur að þig tók miklu sár-
ara til hennar, þegar hún dó, en þó að liinar
ærnar færi. Það var af því að þér þótti vænt
um hana, en ekki hinar ærnar. Heldurðu