Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 2

☆ ★
O, htie dfrílegt er a$ Ajá
Ó, hve dýrölegt er aö sjá
alstirnd himins festing blá,
par sem Ijósin gullnu glitra,
glööu leika brosi og titra,
og oss benda upp til sín.
Nóttin helga hálfnuð var,
huldust nœrfellt stjörnurnar.
Þá frá himinboga aö bragöi
birti af stjörnu, um jöröu lagöi
Ijómann hennar sem af sól,
Þegar stjarna á himni liátt
hauöur lýsir um miöja nátt,
sögöu fornar sagnir víöa,
sá mun fæöast meöal lýöa,
koyiunga, sem Ϛstur er.
Vitringar úr austurátt
ei pví dvöldu, en fóru brátt
pess hins komna kóngs aö leita,
kóngi lotning peim aö veita,
mestur sem aö alinn er.
Stjarnan skær peim lýsti leiö,
leiöin pannig varö peim greiö,
unz peir sveininn fundu friöa,
Fátœk móöir vaföi lvinn blíöa
helgri í sœlu aö lijarta sér.
Stjarna veitt oss einnig er,
og ef henni fylgjum vér,
liennar leiöarljósið bjarta
leiöa um jaröar húmiö svarta
oss mun loks til Jausnarans.
Villustig sú aldrei á
undrastjarnan leiöir há,
oröiö GuÖs hún er hið skœra,
oss er Drottinn virtist færa,
svo hún væri oss leiðarljós.
N. F. S. Grundtvig.
Stefán Thorarensen þýddi.
134
LJDSBERINN