Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 19

LÆKNIRINN,
■
- -----—~— — ——— ---—
H
H
H
SEJH GERÐI KRAFTAVERK
Vorið 1791 breiddi angandi blómablæju yf-
ir hinn fagra Dónárdal.
Það var einn af þessum yndislegu vordög-
um, sem boða komu sumarsins með ljómandi •
sólskini, fuglasöng og blómailm, sem nú var
að kvöldi kominn, — og á hinum víðáttu-
miklu grundum Dónárdalsins glóðu trén,
runnarnir, blómin og húsin í geislum kvöld-
sólarinnar.
Þó var þar lítill og hrörlegur kofi, sem
stóð með sorgarsvip í forsælunni út undir
skógarjaðrinum og sólargeislarnir skeyttu
ekki um. Tjöld voru breidd fyrir gluggana.
Tvö börn sátu á hrörlegum bekk fyrir utan
húsið og héldust í hendur. Þau voru jafn
sorgbitin að sjá eins og kofinn þeirra. —
Þau hlustuðu ekki á fuglasönginn og litu ekki
við blómunum, sem hneigðu marglitu krón-
urnar síriar í kvöldblænum, eins og þau væru
að kinka kolli hvert til annars ofur vinalega.
Inni í kofanum lá móðir þeirra veik, en faðir
þeirra gat ekkert unnið, þess vegna höfðu
börnin engan kvöldmat fengið.
-— Ó, ég vildi að einhver læknir kæmi, sem
gæti læknað hana mömmu, svo að henni batni,
hvíslaði yngra barnið, 8 ára gömul stúlka.
Hitt barnið var 11 ára gamall drengur, al-
varlegur og veiklulegur á svipinn, niðurlútur
og mjög sorgbitinn.
— Læknirinn, sem ég fór að sækja áðan,
sagði, að hann skyldi koma, ef við gætum
greitt honum 2 krónur í ferðakostnað, svaraði
hann.
Því næst varð dálítil þögn. Þá hóf drengur-
inn aftur upp höfuðið og sagði:
— Nágrannakonan okkar sagði nýlega, að
hún þekkti læknir hér í nágrenninu, sem líka
vitjaði fátæklinga. Hún ætlaði að reyna að
fá hann til þess að koma til hennar mömmu.
Hann læknar alltaf, segir hún, og hann er
kallaður læknirinn, sem gerir kraftaverk.
Meðan börnin ræddu þannig hvort við ann-
að, kom maður einn gangandi heim skógar-
brautina, sem lá heim að kofanum. Maður
þessi var fremur ungur að aldri, andlit hans
var lítið og veiklulegt, með fínum dráttum.
Enginn roði sást í kinnum hans, sem bæri
vott um góða heilsu, og ekki voru limir hans
þreklega vaxnir. En af enni hans og augum
virtist skína góðmennska og göfuglyndi. Hann
var ekki hár maður vexti, en öll framkoma
hans bar vott um eitthvað háleitt og göfugt.
Það var eins og varir hans bærðust. Hann
raulaði fyrir munni sér og hönd hans hreyfð-
ist eftir hljómfallinu.
En allt í einu þagnaði hann. Voru það ekki
einhver undursamleg hljóð, sem blönduðust
íaman við söng hans? — Jú.
En hvaðan komu þessi hljóð? Hreyfingar-
laus horfði hinn einmana ferðamaður- nokkra
stund heim að litla kofanum, sem börnin sátu
úti fyrir, og óðum færðust kvöldskuggarnsr
yfir héraðið.
Brátt fann hann þann, sem gripið hafði
hug hans með söng sínum. Það var næturgali,
sem var í búri, er hékk á veggnum við annan
gluggann í húsinu.
Ósjálfrátt dró hinn yndislegi söngur ferða-
manninn nær og nær kofanum.
Varla hafði drengurinn fyrr séð aðkomu-
manninn en hann hljóp upp úr sæti sínu og
hrópaði með öndina í hálsinum:
— Eruð þér læknirinn, sem ætlar að lækna
hana mömmu?
Ferðamaðurinn horfði lengi undrandi á litla
drenginn og systur hans, sem nú kom einnig
til þeirra og' horfði á hann með biðjandi
augnaráði.
LJDSBERINN
l»l