Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 14

MIA HALLESBY:
St
jaman me
aminu
Átta dagar voru til jóla og Haraldur hlakk-
aði þessi ósköp til. Mamma hans var önnum
kafinn frá morgni til kvölds, og hafði engan
tíma til þess að sinna Haraldi og hinum tveim-
um börnunum, Kristjáni og litlu systur, fyrr
en síðasta sunnudag fyrir jól. Þá fengu þau
að njóta hennar algjörlega. Það var venja, að
þá skyldi taka upp jólaskrautið.
Borðstofuborðið var þakið pappaöskjum,
sem mamma opnaði af mikilli varfærni. Lilja
systir fékk sífellt áminningu um að halda nú
höndunum fyrir aftan bak. En það veittist
henni ekki auðvelt, því að irm leið og einhver
falleg kúla, eða annað, sem glampaði á, kom
í ljós, voru litlu hendurnar reiðubúnar til þess
að grípa það.
Haraldur var fullur ákafa, því að síðasta
daginn í skólanum áður en leyfin hæfust, átti
að skreyta jólatré, og móðir hans hafði lofað
honum að fána nokkuð af skrauti. Auðvitað
vildi hann helzt fá það allt saman með. í
hvert skipti, sem eitthvað nýtt kom í ljós,
sagði hann:
— Þetta verð ég að fá, og þetta verð ég að
fá, — nei, þetta er svo fallegt, ég verð að fá
það með.
— Vertu nú þolinmóður, Haraldur, við
veljum úr á eftir, þegar allt er komið, sagði
mamma.
En það var ekki auðvelt að velja, þegar allt
lá á borðinu. Bréfræmur, kúlur, stjörnur,
körfur, skemmtilegir snjókarlar og fallegu
hvítu liljurnar. En fegurst var mynd af Jesú-
barninu í jötunni. Hún var gegnsæ, og er
henni var haldið upp að ljósinu, þá ljómaði
hún í fallegum litum. Mamma var vön að
hengja hana nálægt einhverju Ijósinu á jóla-
trénu, þar sem hún naut sín bezt.
— Ó, mamma, þessa mynd þarf ég að sýna,
sagði Haraldur.
— En hugsaðu þér, ef þú týnir henni! Ég
með framfótunum eða höfðinu, opnaði hurð-
ina og kom óboðinn inn í eldhús. Hann vildi
fá mat sinn og engar refjar. Þegar pelinn
kom og búið var að tæma hann, labbaði hann
síðan út að nýju. En varlega varð að fara, því
að gljáfægð gólf voru ekki heppileg fyrir litl-
ar iambsklaufir.
Fyrr en varði var komið haust. Oft var rætt
um framtíð Stubbs. Ef hann hefði verið gimb-
ur var vandinn enginn, þá hefði hann lifað
og orðið stór ær. En hvað átti að gera við lít-
inn hrút?
Að lokum voru örlög hans ráðin. Þegar
stór,i vörubíllinn, sem sótti sláturféð, renndi
í hlaðið, fékk Stubbur vel útilátinn mjólkur-
sopa. Síðan var hann kvaddur með kærleik-
um, kjassaður og strokinn, en það þótti hon-
um alltaf svo gott. Þá hallaði hann undir flatt
og teygði úr hálsinum eins og hann gat.
En nú þurfti að hafa hraðann á. Að lokum
fékk Stubbur koss á vangann. Hann náð,i í
eyrað og saug það litla stund. Síðan var hon-
um lyft upp á pallinn á bílnum, hurð var
skellt og loku skotið fyrir. Bíllinn ók úr hlaði,
Stubbur var horfinn. Hans biðu sömu örlög
og flestra hinna lambanna, sem höfðu fæðst
um vorið og lifað eitt stutt en ánægjulegt og
sólskinsríkt sumar.
Við stóðum og horfðum á eftir bifreiðinni
og sögðum í hálfum hljóðum:
Vertu blessaður, Stubbur litli, og hjartans
þökk fyrir samveruna.
n
Lilja Kristjánsdóttir.
L J □SBER'INN
l!<»