Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 15

1
held það sé bezt, að hún sé heima, sagði
mamma.
— Leyfðu mér að fá hana^með, ég skal gæta
hennar, sagði Haraldur og bað svo innilega,
að mamma hans gat ekki neitað honum.
Stjarnan með Jesúbarninu og ýmislegt ann-
að skraut var lagt niður í pappaöskju, sem
Haraldur tók með sér nokkrum dögum seinna.
Síðasta skóladaginn stóð lítið jólatré á
kennaraborðinu. Haraldur og tveir aðrir
drengir, sem einnig höfðu. með sér skraut,
komu hálfri klukkustund áður en kennslu-
stundin átti að hefjast, og hjálpuðu til að
skreyta tréð. Þegar hin börnin komu, var
allt tilbúið.
Úti blés kaldur norðanstormur, en inni í
skólastofunni var hlýtt, og jólatréð var svo
fallegt, það átti að kveikja á því í síðustu
kennslustundinni. Öll börnin sátu og horfðu
á það hugfangin. Kennslukonan reyndi held-
ur ekki að kenna þennan dag, tímarnir liðu
með söng og öðru skemmtilegu efni. í síðustu
frímínútunum hjálpuðust tveir stærstu og
sterkustu drengirnir að, við að ryðja borðun-
um. Kveikt var á jólatrénu og það sett á mitt
gólfið. Það ljómaði á móti börnunum, er þau
komu inn. Það var svo fallegt, að þau
gleymdu, að þau voru í skólanum, og kennslu-
konan gleymdi, að hún var kennslukona.
Þau tókust í hendur og sungu hvern jóla-
sálminn á fætur öðrum. Auðvitað fyrst: „í
Betlehem' er barn oss fætt“, og síðan alla hina.
— Nei, en hvað þetta er fallegt, sagði Ása
litla, sem hafði stanzað fyrir framan stjörn-
una með Jesúbarninu. Öll hin börnin komu til
þess að skoða hana.
— Komst þú ekki með þetta, Haraldur?
spurði kennslukonan.
— Jú, svaraði hann og var hreykinn yfir
því, að myndin hans vakti athygli.
— Segðu okkur eitthvað um fæðingu Jesú,
sagði kennslukonan. Og Haraldur sagði frá.
Síðan sagði kennslukonan nokkur orð um
Jesúm Krist, sem yfirgaf himininn og kom
til jarðarinnar, til þess að frelsa okkur öll.
Það var hátíðleg kyrrð í skólastofunni, en
er bjallan hringdi, komst allt á hreyfingu.
„Gleðileg jól, gleðileg jól!“ hljómaði alls
staðar, og það var sem lífið lægi á að komast
heim.
Haraldur lét jólatrésskrautið í flýti niður
í öskjuna. Myndin af Jesúbarninu lá efst.
Henni mátti ekki gleyma. En einu gleymdi
hann, og það var að binda um öskjuna.
Er hann kom út, lét hann öskjuna á skíða-
sleðann og hélt heimleiðis. Það var kalt og
vindurinn blés. Þegar hann var kominn hálfa
leið, nam hann staðar og dró vettlingana
hærra upp. En allt í einu kom snörp vind-
hviða og þreif lokið af öskjunni, og áður en
Haraldur vissi af, var allt jólaskrautið fokið
út í veður og vind'. Hann vissi ekkert, hvað
til bragðs skyldi taka. Snjór og bréfflygsur
flögruðu í kringum hann. Hátt uppi sveif
stór krans eins og ógurlegur dreki. Það var
víst ómögulegt að ná honum aftur. Þegar
hviðan var liðin hjá, fór hann að tína saman
það, sem næst honum lá.
En Jesúbarnið, var það einnig farið? Hann
leit niður í öskjuna, en þar var það ekki.
— Ég er búinn að týna Jesúbarninu, hugs-
aði hann og varð grátklökkur. Hvað ætli
mamma segi og Kristján og litla systir? Hann
leitaði allt í kringum sleðann, lagðist niður
og rótaðd í snjónum, en fann það hvergi. Enn
hvað það var kalt. Fingur hans og fætur
voru stirðir af kulda.
Aumingja Haraldur, hann hafði lofað að
gæta vel stjörnunnar með Jesúbarninu.
Er hann kom heim og mamma hans sá,
hve eyðilagður hann var og hryggur, gat hún
ekki fengið af sér að skamma hann Hún tók
hann og reyndi að hugga hann eftir beztu
getu.
— Norðanstormurinn tók myndina mamma,
snökkti hann.
— Taktu þessu skynsamlega, drengurinn
minn, sagði mamma, — þetta var þrátt fyrir
allt ekki nema mynd.
— Já, en það var Jesúbarnið.
— Það er satt, en ég skal segja þér nokkuð,
Haraldur það gerir ekkert til, þótt þú týnir
mynd af Jesúbarninu, ef þú aðeins trúir á
hann. Ef Jesús fær að vera leiðtogi þinn allt
lífið, þá má norðanstormurinn eyðileggja eins
m.ikið og hann vill.
Smátt og smátt varð Haraldur rólegri og á
aðfangadag jóla var hann hinn glaðasti. Söng
og lék sér frá morgni til kvölds.
Kristján og Haraldur fengu að vera lengi
á fótum og áður en þeir fóru að sofa, máttu
þeir til með að sjá jólatréð og allt skrautið.
LJDSBERINN
147