Ljósberinn - 01.12.1960, Blaðsíða 6

MÁTTUR
JÓLAIMIMA
* t t *
* jclaóaga *
☆☆☆☆☆☆★☆☆☆☆☆☆
En sá gangur í fuglunum! Þeir komu þjót-
andi utan úr skógunum og högunum og sett-
ust að í þorpinu, kvökuðu og skríktu, börðu
vsengjunum og kröfsuðu snjóinn.
Það stóð svo á því, að nú var jólakvöld. Á
því kvöldi verða allir svo brjóstgóðir og gera
hver öðrum allt svo hátíðlegt sem þeir geta.
Hjarta þeirra opnast þá ekki eingöngu fyrir
meðsystkinum þeirra, heldur fá skepnurnar
þá líka að sjá og reyna, að mennirnir fagna
boðskapnum, sem jólin flytja. Þá fær hver
skepna nóg að eta. Smáfuglunum er þá ekki
gleymt. Til þeirra er fleygt korni og brauð-
molum.
En þó eru til mannleg hjörtu, sem jólin
geta ekki vermt. Þau eru einhverra hluta
vegna orðin svo köld.
Dórótea Williams var ein af þessum kald-
brjósta manneskjum. Ekki var það þó af því,
að hún hefði ekki nóg að bíta og brenna. Hag-
ur hennar var góður. Hún hafði erft búgarð-
inn eftir foreldra sína. Jörðina seldi hún að
vísu, en í húsdnu bjó hún og var þar ein síns
liðs.
Þegar hún var ung stúlka varð hún fyrir
sárum vonbrigðum. Hún lofaðist fátækum
vinnumanni móti vilja foreldra sinna. Hann
komst í vinnumennsku í næstu sókn. Þar
komst hann í kynni við unga „vdnnustelpu",
eins og Dórótea kallaði hana, varð ástfanginn
af henni og skilaði Dóróteu hringnum aftur.
Þetta sveið henni sárt, því að hún unni hon-
um fölskvalaust og svo særði þetta líka hé-
gómagirni hennar. Henni fannst, eins og allir
mundu hafa sig að skopi. Af þessu varð henni
gramt í geði við alla og sérstaklega við hann,
sem brugðið hafðá trúnaði við hana. Og það
var ekki laust við, að það gleddi hana, að
hann átti mörg börn með konu sinni og varð
að þræla baki brotnu til þess að sjá þeim
farborða.
— Ef hann hefði verið mér trúr, þá hefði
hann getað átt góða daga, hugsaði hún með
sér, nú er hann margsinnis búinn að iðrast
heimsku sinnar.
Nú var hann dáinn fyrir sex árum. Veslings
ekkjan hans varð nú ein að brjótast áfram
með barnahópinn, og fátæktin svarf að henni
meir og meir.
— Það er henni mátulegt, sagði Dórótea
reigingslega.
Sólskríkjan rak nefið ótt og títt í rúðuna
hennar, en það var ekki til nains.
Hún tísti: — Ertu búin að gleyma því, að
nú er jólakvöld? Hefurðu ekkert hugsað fyr-
ir okkur?
Nei, Dórótea hugsaði ekki um neitt, nema
sjálfa sig.
138
LJ ÓSBERINN