Tímarit iðnaðarmanna - 01.07.1977, Síða 10

Hæstvirtur iðnaðarráðherra og frú, bæjarstjóri,
virðulegu gestir, góðir iðnþingsfulltrúar. Ég býð
yður öll velkomin til setningar 37. Iðnþings Ís-
lendinga.
Sérstök ánægja er mér að bjóða velkonma vini
vora ogfrændur frá Norðurlöndum, forystumenn
samtaka ,sem við á mörgum undanförnum árum
höfum átt góð viðskipti við og hafa miðlað okkur
af fróðleik sínum og þekkingu. Verið hjartanlega
velkomin.
Frá síðasta Iðnþingi hafa látist nokkrir menn,
sem settu svip sinn á Iðnþing íslendinga og við
söknum í dag.
Adolf Björnsson rafveitustjóri, Sáuðárkróki,
fæddur 28. febrúar 1916, lést 3. febrúar 1976.
Árni Guðmundsson bakarameistari, Reykjavík,
fæddur 2. nóvember 1916, lést 3. nóvember 1976.
Indriði Helgason rafvirkjameistari, Akureyri,
fæddur 7. október 1882, lést 25. mars 1976.
Marsellíus Bernharðsson skipasmíðameistari,
Ísaíirði, fæddur 16. ágúst 1897, lést 2. lebr. 1977.
Olafur Guðmundsson húsgagnasmíðameistari,
Reykjavík, fæddur 1913, lést 11. desember 1976.
Þessir menn áttu það allir sameiginlegt að vera
góðir iðnaðarmenn og miklir félagsmálamenn,
voru valdir til forystu og voru verðugir þess
trausts, sem þeim var sýnt. Þeir skiluðu miklu
dagsverki hver og einn og við stöndum í þakkar-
skuld.
Ég leyfi mér að biðja viðstadda að votta hinum
látnu félögum vorum virðingu og þökk með því
að rísa á fætur.
Þegar við gengum til síðasta Iðnþings, á árinu
Þingsetningarræða
Sigurðar
Kristinssonar
forseta Landssambands
iðnaðarmanna
1957, hafði nýlega skollið ylir meiri verðbólgu-
alda en nokkru sinni áður hér á landi. Það er
raunar ekkert nýmæli, að við íslendingar þurl'um
að berjast við verðbólgu, sem hefur verið fylgi-
fiskur allt frá stríðslokum. En árið 1974 keyrði
þó um þverbak og þessi gamli meinvættur komst
upp í 55% á einu ári. Ennþá stöndum við í þess-
ari, að því er virðist, stöðugu baráttu við að halda
verðlagi í skefjum, þótt árangurinn hafi að und-
anförnu verið all miklu skárri en umrætt ár.
Á árinu 1975 og fyrri hluta ársins 1976 voru
viðskiptakjörin mjög bágborin og verðlag á út-
llutningsafurðum nægði ekki til að vega upp á
móti háu kostnaðarhlutfalli innanlands. Þjóðin
lifði um efni fram og gTeiðsluhalli gagnvart út-
löndum varð hvorki meira né minna en tæp 12%
af þjóðartekjunum eða yfir 23.000 milljónir kr.
á árinu 1975. Nokkuð dró úr þessu á árinu 1976,
en engu að síður var vandinn mikill.
Ríkisstjórnin hefur brugðist við þessum vanda
með ýmsum ráðstöfunum, senr mönnum hefur
sýnst sitthvað um. Það tæki of langan tíma að
brjóta til mergjar hverja einstaka ráðstöfun sem
gerð hefur verið. Ég vil bó benda á, eins og raun-
ar kemur fram í þeim gögnum, sem lögð verða
fyrir Iðnjringið, að svo virðist sem verðstöðvunar-
tilburðir verðlagsyfirvalda hafi haft takmörkuð
áhrif, enda sýnist mér litlar vonir um að svo geti
orðið.
Samræmd efnahagsstjórnun og varanlegur bati
á viðskiptakjörunum hafa orðið til þess að nú á
miðju ári voru horfurnar í efnahagsmálunum all
iniklu betri en verið hefur um árabil.
4
TÍMARIT IÐNAÐARMANNA