Vikublaðið - 03.03.1950, Blaðsíða 4

4
VIKUBLAÐIÐ
„Ég afber ekki þessa óvissu
lengur,“ sagði Kjell dag
nokkurn. „Ég er svo hrifin af
þér. Ég elska þig. Ég hef elsk-
að þig frá því að við vorum
saman í skóla, og ég hjálpaði
þér við heimadæmin.“
„Ég get ekki tekið ákvörð-
un um þetta, Kjell.“
„Hvers vegna ekki? Ég er
svo afar ástfanginn í þér. Og
ég álít að þér þyki vænt um
mig. Við yrðum mjög ham-
ingiusöm hjón. Ég er fullviss
um það.“
Hún sagði Kjell bað ekki
að ósamkomulag foreldranna
gerði hana óttaslegna við að
fdftast honum.
Kiell andvarpaði. Hann
vildi fá ákveðið svar. Hann
boldi ekki óvissuna. Hann
vildi fá ákveðið iá eða nei.
Hann mátti ekki hugsa til
hess, að missa Inger fvrir
fullt og allt. Honum var ljóst
að hann mundi aldrei elska
að^a konu en hana.
Hann sagði: ,.Þú hefur haft
tvö ár til umhugsunar. Þú
verður að ákveða hig- Ég gef
Uór frest bennan mánuð. Síð-
asta dag mánaðarins vil ég
fá iá eða nei.“
..Þetta ei svo stuttur tími,“
svaraði Inger.
„Það er nægilega langur
tími.“ sagði Kiell.
Þetta gerðist um miðjan
maí. Veðrið var indælt.
Inger mælti: „Jæja, Kjell,
ég skal gefa bér ákveðið svar
fvrir mánaðamót.“
Kjell sagði: „Ertu þá að
hugsa um einhvern annan
mann?“
„Þér er kunnugt um að svo
er ekki,“ svaraði Inger Það
var sannleikanum sam-
kvæmt. Hún var ekki skotin
í öðrum en Kjell.
Það voru fleiri menn, sem
vildu fá Inger. Til dæmis
má nefna Jan, sem átti heima
í næsta húsi. Hann var alltaf
á hælum hennar. Einn aðdá-
enda Inger hét Tor Brandt.
Hann var stórríkur, en miklu
eldri en hún. Hún vildi ekki
giftast eldri manni. Það kom
ekki til mála. Inger þráði ást,
og hún var ástfangin í Kjell.
En elskaði hún hann nægi-
lega mikið til þess að giftast
honum. Þeirri spurningu gat
hún ekki svarað.
Hún svaf vel og borðaði
eins og venjulega. Og hún
ætlaði ekki vitlaus að verða
þó að hún sæi Kjell ekki tvo
til þrjá daga. Vitanlega varð
hún ætíð glöð, er hún sá
hann, og hafði mikið yndi af
því að vera með honum. En
hún áleit, að hún þyrfti að
þrá hann meira.
„Þú krefst of mikils,“ sagði
móðir Inger við hana.
Inger gat ekki sagt móður
sinni, að það væri af því að
foreldrarnir hefðu oft munn-
höggvist, að hún krefðist svo
mikils og ætti bágt með að
taka þessa ákvörðun. Ef faðir
hennar hefði elskað konu
sína mundi hann ekki hafa
fundið að matnum sýknt og
heilagt. Og ef móðir hennar
hefði unnað manni sínum,
hefði hún ekki verið svo af-
undin og talað í þessum
gremjufulla tón. Þannig leit
Inger á málið.
Svo veiktist faðir hennar
alvarlega. Hann var fluttur í
sjúkrahús. Inger og móðir
hennar gengu hljóðlega um
húsið með augun þrútin af
gráti. Þær hrukku við í hvert
sinn, er síminn hringdi.
Um kvöldið kom Kjell.
Hann sagði: „Ég kenni svo
mikið í brjósti um þig, vegna
veikinda föður þíns.“ Svo
sneri hann sér að frúnni og
talaði vingjarnlega við hana.
Hún sat og sagði fátt.
Næstu dagar voru erfiðir.
Mæðgurnar biðu milli vonar
og ótta. Það var búizt við að
faðir Inger batnaði ekki.
En skvndilega kom batinn.
Þegar Inger kom heim frá
sjúkrahúsinu þennan dag,
settist hún og var glöð.
Hún sagði: „Pabbi kemst
til heilsu. Hann kemur heim
aftur og allt verður eins og
fvrr.“ Allt verður eins — líka
p+ælur og ónot, hugsaði hún.
En hún ætlaði að láta betta
sem vind um eyrun bióta.
Aðalatriðið var að faðir
hennar fengi heilsuna aftur.
Hitt var aukaatriði.
Hún leit út um gluggann.
Undanfarna daga hafði
hún ekki séð hve umhverfið
eða útsvnið var fagurt. En
nú sá hún fegurðina, sem
blasti við: triágróðu.r, blóm,
grænar grundir. Og fuglarnir