Vikublaðið - 03.03.1950, Blaðsíða 6

6
VIKUBLAÐIÐ
Hún er hið indælasta hér í
heimi.“
Móðir hennar sagði: „Ertu
viss um, að það sé viturlegt
að giftast Kjell ekki? Mér
virðist, að þið eigið ágætlega
saman.“
Inger sagði móður sinni, að
hún gerði sig ekki ánægða
með vinskap. Hún þráði hina
miklu ást. Hún sagði henni
að hún væri svo varfærin í
hjúskaparmálum vegna þess,
að sér hefði virzt hjónaband
foreldra sinna lélegt og
snautt af ást.
Móðir hennar sagði: „Álít-
urðu að við, ég og faðir þinn,
höfum aldrei elskað hvort
annað þó að við séum ekki
ætíð á sama máli?“ Hún
þrosti. „Ég hitti föður þinn á
dansleik, og við urðum ást-
fangin við fyrstu sýn. Við
dönsuðum vangadans, sem þá
þótti hálfgert hneyksli. En
við vorum í sjöunda himni og
hugsuðum ekki um hvað
aðrir sögðu. Við vorum svo
ástfangin, að við giftum okk-
ur að mánuði liðnum frá því,
er við sáumst fyrst. Við fór-
um í þrúðkaupsferð. Það var
sumar og allt í þlóma. Við
álitum okkur hamingjusöm-
ustu hión í heimi og okkur
dreymdi fagra drauma um
framtíðina. Svo kom raun-
veruleikinn. Lífið varð ekki
dans á rósum. Faðir þinn var
óheppinn með atvinnu. Hann
var um langan tíma atvinnu-
laus. Að skömmum tíma liðn-
um var lífið orðið hversdags-
legt, og minningarnar um
hina miklu ást og brúðkaups-
ferðina tóku að fölna. Ástin
breyttist í vinskap og varð þó
eigi snurðulaus.
En það komst upp í vana
að deila út af smámunum.
Við höfum ekki getað hætt
þessum illa vana. En þetta
mun breytast til batnaðar,
þegar faðir þinn hefur fengið
heilsuna aftur. Þegar hann
kemur heim byrjum við nýtt
líf.“
Inger hafði setið án þess að
segja eitt einasta orð. Henni
hafði aldrei til hugar komið
að foreldrar hennar hefðu
elskast heitt og kynnzt á
dansleik.
Inger sagði: „Ég hef líklega
haft á röngu að standa.“
Þegar hún kom inn í her-
bergið sitt, þar sem mynd af
Kjell blasti við, varð hún
fullviss um, að hún hefði haft
rangt fyrir sér. Ég get ekki
lifað án hans. Ég elska hann.
En þetta hefði ég átt að skilja.
Hún stóð og horfði forviða á
næsta dag. Á blaðinu stóð
þrítugasti og fyrsti maí. Hún
skildi, hvað hér var um að
ræða. Það var einn dagur
eftir af maí. Umhugsunar-
fresturinn var ekki enn lið-
inn.
Morguninn eftir fór Inger
snemma á fætur og flýtti sér
út. Hún hálf hljóp að húsi
því, sem Kjell átti heima í.
Kjell opnaði dyrnar. Hann
hélt á kaffikönnu og horfði
forviða á Inger.
„Ertu komin?“ sagði hann.
„Já, ég á einn dag eftir,“
sagði hún.
„Hvað ertu að segja?“
„Ég komst að þessu í gær-
kvöldi. Og ég varð glöð. Það
eru þrjátíu og einn dagur í
maí. Því gleymdir þú. Ó,
Kjell! Ég hafði á röngu að
standa. Ég hef talað við
mömmu. Nú skil ég það, að
ég hef hagað mér eins og
asni.“
Hún dró djúpt andann og
sagði: „Nú skil ég, að ást þín
og mín er sönn. Það er hin
rétta ást. Ég bið þín hér með.
Ég vona, að þú hryggbrjótir
mig ekki. Þú mátt ekki gera
það. Heyrirðu það!“
„Elsku Inger!“ Hann þrýsti
henni fast að sér og kyssti
hana.
Þegar hann loks sleppti
henni, sagði hann: „Hvaða
tryggingu hef ég fyrir því,
að þú skiptir ekki aftur um
skoðun?“
Hún brosti ertnislega og
mælti: „Besta tryggingin er
vitanlega sú, að við förum til
prestsins þegar í stað.“
----o----
Árið 1908 hófu allmargir enskir
vísindamenn rannsóknir á legstein-
um og öðrum minningarsteinum,
sem við koma sögu Englands.
Þetta er afarmikið verk. Verði
ekki unnið að þessu með meiri
hraða eða dugnaði hér eftir en
hingað til, mun verkinu ekki lokið
fyrr en árið 2050.
★
Það er léttara að gefa náungan-
um ráð en sjálfum sér.