Vikan - 22.11.1951, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 45, 1951 • 11
IFramhaldssaga: || Eftir ARNOLD BENNETT 1
SabíloHák ctelií j
i©^©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©®©©®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®^^®^®®®®^^®®
„Ég vona,“ sagði Rokkó og opnaði augun, „ég
vona þér kallið undir eins á lögregluna. Það er
framorðið, og ég kæri mig ekki um að verða
af öllum svefni I nótt.“
„Hvar haldið þér, að þér munið sofa í nótt?“
„1 tugthú3inu auðvitað. Sagði ég yður ekki
áðan, að ég fyndi á mér, hvenær stundin væri
komin. Ég er ekki svo vitlaus, að ég geti ekki
játað ég hafi brotið af mér. Ég býst samt við
ég fái ekki meira en svona eins til tveggja ára
fangelsi. Að minnsta kosti ætti ég að geta sann-
að ég hafi ekki staðið að morðinu. Jæja, er þá
ekki bezt við hypjum okkur? Hér sofa allir, en
næturvörðufinn hlýtur að geta kallað á lögreglu-
mann. Ég. hlýði yður. Við skulum fylgjast niður.
Og ég heiti því að fara hljóðlega."
„Bíðið þér við,“ sagði Rakksoll stuttlega; „það
liggur ekkert á. Ég held það gæti í engu skað-
að yður, þó að þér færuð svona klukkutíma síðar
að sofa, þar sem þér þurfið ekki að vakna til
vinnu í fyrramálið. Mig langar að spyrja yður
um fleira."
„Þá það,“ talutaði Rokkó hálfólundarlega.
„Hvar hafið þér geymt lík Dimmoka, frá því
hann dó?“
,,Núhú!“ svaraði Rokkó, og var auðsæilega
undrandi á því, hve spurningin var einföld. „Um
tima var það í herberginu hjá mér, eina nótt
úti á þaki; einu sinni var það sent burt úr
hótelinu meðal farangurs gestanna, en daginn
eftir kom það til baka í sykurkassa. Ég man
ekki vel, hvort við földum það einhversstaðar
viðar, en við handtéruðum það ætíð af ýtrustu
varkárni og höfðum gætur á öllu.“
„Hver sá um þetta?“ spurði Rakksoll eins
stillilega og hann gat.
„Ég gerði það. Ég lagði höfuðið í bleyti og lét
svo aðra framfylgja skipunum.“
„Og hverjir voru það?“
„O, það er ekki í frásögur færandi. Hjálpar-
menn mínir voru allir sakalusir, vissu ekki sjálf-
ir, hvað þeir voru að gera. Það er ákaflega auð-
velt fyrir mann eins og mig að vefja undir-
mönnum um fingur sér.“
„Hvað ætluðuð þér að gera við líkið að síð-
ustu?“ Það var einbeittur svipur á Rakksoll.
„Hver veit?“ sagði Rokkó og klauf með fingri
fagurt skegg sitt. „Það var í mörg hom að lita
— til lögrgglunnar til dæmis. En að öllum lík-
indum hefðum við sent ættingjunum líkið að
lokum.“
„Vitið þér, hverjir ættingjarnir eru?“
„Vissulega? Vitið þér það ekki? Dimmoki átti
prins að föður.“
„Mér finnst það nú heldur óviðkunnanlegt af
yður,“ sagði Rakksoll af nöpru háði, „að velja
þetta herbergi til smurningarinnar."
„Nei, alls ekki,“ sagði Rokkó. „Ekkert herbergi
í öllu hótelinu hentaði mér eins vel og þetta.
Hverjum hefði dottið í hug ég væri hér með lík?
Þetta er einmitt staður við mitt hæfi.“
„Mér datt það samt í hug,“ sagði Rakksoll
stuttlega. /
„Já, yður datt það samt í hug, Rakksoll. En
ég reiknaði ekki með yður. Ég hélt þér væruð
með allan hugann við að græða."
„Ég gerði yður hræddan í kvöld?"
„Nei, ekki hið minnsta."
„Þér voruð hræddur um það yrði farið að
leita."
„Ég vissi, að engin leit var í undirbúningi. Ég
vissi, að þér ætluðuð einungis að hræða mig.
Þér megið ekki halda, að ég sé algjör skynskipt-
ingur, Rakksoll. Strax og þér fóruð að tala við
mig í eldhúsinu í kvöld, fann ég, að þér voruð
kominn á sporið. En ég varð ekki hræddur. Ég
á.kvað strax að hafa nú hraðan á, en svo er
að sjá ég hafi ekki hert mig nægilega. Þér kom-
uð að mér í hálfnuðu verki. Jæja, við skulum
koma niður.“
Rokkó reis á fætur og gekk út að dyrunum.
Rakksoll hljóp til hans og greip um öxl hans.
„Engin undanbrögð!" sagði Rakksoll. „Gleym-
ið þvi ekki, að þér eruð minn fangi.“
Rokkó sneri sér að Rakksoll og leit á hann
með virðulegri fyrirlitningu.
„Hef ég ekki heitið því að fara hljóðlega?"
sagði hann.
Rakksoll fann til smánar. Sú hugsun laust
niður í huga hans, að stórmenni finnist jafnvel
meðal glæpamanna.
„Þvílíkur auli hafið þér verið," sagði Rakksoll
og stöðvaði hann á þröskuldinum. „Þér eruð
hæfileikamaður, geysilegur hæfileikamaður, og
svo hafið þér hlaupið yður á hausinn í einu vet-
fangi. Nú eruð þér búinn að vera. Ja, drottinn
minn, slíkur hæfileikamaður sem þér eruð.“
„Rakksoll," sagði Rokkó mjög hratt, „þetta
eru sönnustu orðin, sem þér hafið sagt í allt
kvöld. Hæfileikamaður er ég. Og jafnframt dauð-
ans auli. Æ, því miður!" Hann sló hendina á
lærið.
„Hversvegna gerðuð þér þetta?“
„Ég var töfraður til þess — töfraður af Sjúls.
Hann er líka mikill hæfileikamaður. Hér í
Babílonshóteli voru okkur allir vegir færir. Við
fengum afbragðs tilboð. Það var mikillar áhættu
vert. Launin voru geipileg. Þér munduð vera sam
mála, ef þér vissuð alla málavöxtu. Ef til vill
fáið þér að vita þetta allt einhverntíma. Ég veit
þér eruð skarpskyggn og þrautseigur. En ég var
blindaður, dáleiddur."
„Og nú fer allt líf yðar I rúst.“
„Ónei, ætli það. Eftir fáein ár kemst ég aftur
á legg. Snillingunum fyrirgefst allt. Mér fyrir-
gefst allt. Segjum ég fari í tugthús. Þegar ég
kem út aftur, þá verð ég enginn aumingi. Ég
verð Rokkó — Rokkó mikli. Allir hóteleigendur
Evrópu munu grátbiðja mig um að vistast hjá
sér.“
„Þér hafið sjálfur orðið yður til niðurlæging-
ar, það er óskiljanlegt.“
„Ég veit það,“ sagði Rokkó. „Við skulum
koma."
Rakksoll hreifst mjög af karlmennsku og stolti
þessa manns. Hann kenndi jafnvel í brjósti um
hann. Og þannig gengu þeir hlið við hlið, fanga-
vörðurinn og sá fangaði, eftir mannauðum göng-
um hótelsins. Rokkó nam staðar við fyrstu lyftu-
dyrnar.
„Lyftan er lokuð," sagði Rakksoll. „Við verð-
um að fara niður stigana."
„En ég er með lykil. Ég geng ætíð með lykil,"
sagði Rokkó, og tók lykil upp úr vasanum; opn-
aði síðan lásinn og renndi hurðinni til hliðar.
Rakltsoll brosti að sjálfsánægju hans og hæ-
versku.
„Farið þér á undan," sagði Rokkó og hneigði
sig, og Rakksoll steig inn í lyftuna.
Hratt sem elding dró Rokkó rennihurðina fyr-
ir, og hún féll í lás sjálfkrafa. Nú var sköpum
skipt, Theodór læstur inni í lyftunni, en Rokkó
frjáls úti fyrir.
„Sælir, Rakksoll," sagði hann blíðmæltur,
hneigði sig aftur. „Verið þér sælir. Mér þykir
leitt að þurfa að svínast svona á yður, en samt
hlýt ég að færa mér i nyt aulahátt yðar, því
að auli hafið þér verið. Þér eruð samt kænn, að
vissu marki, eins og ég sagði áðan. En þar sem
kænska yðar hættir, þar tekur mín við. Já, ég-
lield þá ég hátti ekkert í nótt, ef til vill er jafn-
vel það skárra en að sofa í fangaklefa. Ef þér
gefið frá yður hljóð, þá hlýtur einhver að vakna
til að opna fyrir yður. Ég held samt að betra
væri fyrir yður að bíða til morguns. Það mundi
verða virðulegra. Jæja, verið þér svo sælir."
Og að þeim orðum töluðum, gekk Rokkó í
hægðum sínum út eftir ganginum og hvarf.
Rakksoll þagði. Hann hryllti svo við því, sem
skeð hafði, að hann mátti ekki mæla. Hann
kreppti hnefann, gnisti tönnum og hélt niðri í
sér andanum. 1 þögninni heyrði hann Rokkó
fjarlægast eftir þykku teppinu á ganginum.
Þetta var þyngsta áfallið á allri ævi Rakksolls.
Næsta morgun barst sú fregn út meðal hinna
tignu gesta hótelsins, að af einhverjum sökum
hefði milljónamæringurinn sjálfur verið læstur
inni í lyftunni kvöldið áður og hímt þar svo alla
nóttina. Það var líka staðhæft, að Rokkó hefði
átt rimmu við hinn nýja húsbónda sinn, og hlaup-
izt á brott að því loknu. Hertogafrú nokkur
sagði, að brottför Rokkós væri sama og gjald-
þrot fyrir hótelið, en þá hnippti ejginmaður
hennar í hana og sagði hún ætti ekki að láta
svona vitleysu sér um munn fara.
Um morguninn sendi Rakksoll boð eftir lög-
reglufulltrúa viðvíkjandi því, að lik Dimmoka
hafði fundizt. Rakksoll sagði honum frá öllu,
sem gerðist um nóttina, og það var hreinasta
þrekraun fyrir mann með hans geðslagi.
„Undarleg saga!“ sagði Marsjall lögreglufull-
trúi og gat eltki varizt brosi. „Slæmt hvemig
þetta fór, samt hafið þér fengið ýmsar mikils-
varðandi upplýsingar."
Rakksoll þagði,
„Ég er sjálfur kominn á sporið," sagði Mar--
sjall. „Þegar ég fékk boðin frá yður, var ég rétt
að segja að leggja af stað til yðar. Mig langaði
til að fá yður með mér til staðar ekki langt
héðan. Viljið þér koma með mér núna strax?"
„Min er ánægjan," sagði Rakksoll.
1 sömu svifunj kom. sltósveinn inn með sím-
skeyti. Rakksoll braut það upp og las: „Komdu
strax pabbi. Nella. Vellingtonhóteli, Ostend.“
Hann leit á úrið.
„Ég get ekki kornið," sagði hann við lögreglu-
fulltrúann. „Ég þarf að skreppa til Ostend."
„Til Ostend?"
„Já, núna strax."
„En heyrið mig, Rakksoll," sagði Marsjall i
mótmælatóni. „Ég er kominn á sporið."
„Ég líka," sagði Rakksoll.
Tíu mínútum siðar var hann á leið til Vikto-
ríustöðvarinnar.
15. KAFLl.
Sjóferöinni lýkur.
Nú verðum við að snúa aftur til Nellu Rakk-
solls og Ariberts prins af Pósen um borð í snekkj-
unni nafnlausu. Næsta verk prinsins var að
binda Sjúls, öðru nafni Tomma Jakobsson, fast
og vel með reipi. Þó að Tommi lægi ennþá í
roti og blæddi úr kjammanum á honum, var ekki
gott að segja, nema hann gæti allt í einu jafn-
að sig og gerzt hinn versti viðureignar. Prins-
inn batt hann fyrst á höndum og fótum og tjóðr-
aði hann síðan við bómuna.
„Ég vona hann deyi ekki,“ sagði Nella. „Hann
er svo fölur."