Vikan - 02.09.1954, Blaðsíða 3

í EVRÓPU!
OLIVIA MEEKEIt — bandarísk kona—hefur skrifað skemmtilega bók,
sem hún nefnir: Handbók kvenna um Evrópu. Hér er kafli úr bókinni,
nokkuð styttur, um evrópiska karlmenn.
MEÐ því að sigla beint í austur-
átt, mun Bandaríkjamaðurinn
komast í fyrstu kynni sín við
evrópisku karlmennina á skrítinni,
iðgrænni eyju, sem nefnd er Ir-
land. Hinn írski karlmaður er tor-
ráðin gáta, sem jafnvel hann sjálf-
ur skilur ekki. Hann hefur gaman
af að segja lygasögur, hið mesta
yndi af drabbi og slagsmálum og
megna óbeit á rökréttri hugsun.
Þegar ég var stödd í Dublin, sögðu
blöðin frá manni einum, sem sat
að drykkju í veitingakrá og sem
hellti úr olíulampa yfir annan gest
og kveikti í honum, bara vegna
þess, að honum fannst aumingja
maðurinn ljótur!
Steinsnar frá írlandi og handan við Ir-
landshaf er annað eyland, sem nefnt er
England. Englendingurinn er jafnvel
furðulegri manngerð en sú írska. Þó er
ekkert skylt með þessum tveimur tegund-
um.
I augum sumra amerískra kvenna eru
brezkir karlmenn af hinni svokölluðu
,,yfirstétt“ ef til vill eftirsóknarverðastir
allra evrópiskra karla. Brezki „yfirstétt-
armaðurinn' er venjulegast holdgrannur,
langur og feimnislegur. Hann er íhald-
samur og hatar allt tildur, einkum hjá
kvenfólki. Það er karlmaðurinn, sem hing-
að til hefur drottnað í Englandi. Á þessu er
þó nú að verða nokkur breyting.
Feimni enska karlmannsins, eða
lcannski öllu heldur óbeitin, sem hann lief-
ur á öllu mnstangi, gerir það að verkiun,
að í Englandi má heita að hlutunum sé
snúið við og að kvenfólkið verði að biðla
til karlmannanna. Þeir mega samt eiga
það, greyin, að þeir eru ósköp þægir og
góðir, þegar þeir á annað borð eru komn-
ir í hjónabandið, og þeir eru ákaflega
kurteisir og nærgætnir eiginmenn.
Handan Ermarsunds er meginland Evr-
ópu, sem til allrar hamingju er sneisa-
fullt af skemmtilegum og athyglisverðum
karlmönnum. Þeim svipar síður en svo til
Breta.
Germönsku þjóðirnar (Þjóðverjar, Hol-
léndingar, Belgíumenn) eru miðja vegu
milli hinna tveggja höfuðandstæðna —
norrænu þjóðanna og þeirra rómönsku.
Belgíumenn eru furðuleg blanda af
flæmskri röggsemi og frönsku kæruleysi;
þeir eru miklir matmenn, miklir tónlist-
arunnendur og eiga fagra höfuðborg með
miðaldasniði.
Þjóðverjar eru barmafullir af hugsjón-
um, feikn samvizkusamir og ótrúlega
skylduræknir, hvort sem sá eiginleiki leið-
ir af sér gott eða illt.
Hollendingar eru hin geðþekkustu át-
vögl. Karlmennirnir eru í senn stæðilegir
og laglegir á yngri árum sínum og þeir
vilja helzt hafa kvenfólkið í sæmilegum
holdum.
En það eru rómönsku þjóðirnar (Frakk-
ar, ítalir, Spánverjar, Portúgalar), sem
sérstaklega kváðu ganga í augun á kven-
fólkinu. Kannski ástæðan sé sú, að sagt
er um karlmennina þarna suðurfrá, að
þeir séu til í nærri því hvað sem er fyrir
eina góða máltíð eða eina fagra konu.
Þeir suðrænu hafa gaman af konum.
Þeir hafa óskaplega gaman af þeim. Þær
eru veigamikill partur af lífi þeirra.
Franskir karlmenn viðurkenna þessa
staðreynd fúslega. París er borg konunn-
ar. Hinn franski karlmaður hefur yndi og
Það er svo
gaman!
— að vera lítili
Hér eru tveir kjó-
ar til vitnis um
það. Annar er bú-
inn að snúa ver-
öldiimi við, og
liinn hlær framan
í hana á sinn
skemmtilega og
smitandi hátt.

Audrey
Hepburn
hefur á furðu skömm-
um tíma orðið ein
fræg-asta kvikmynda-
dís veraldar.
Hún er aðeins 24
ára, en hefur þó þeg-
ar hreppt eftirsóknar-
verðustu leikverðlaun
Bandaríkjanna fyrir leik sinn í myndinni Frí-
dagar í Róm. í>etta eru Óskarsverðlaunin svo-
nefndu.
Audrey er fædd í Briissel í Belgíu og var
'aðir hennar brezkur verzlunarmaður en móð-
irin hollenzk barónessa. Hjónabandi foreldra
iiennar lauk með skilnaði, og skömmu síðar
rkall heimsstyrjöldin á. Móðir og dóttir flutt-
ust þá til Arnhem í Hollandi, þar sem Audrey
\ ar látin læra hollensku í öryggisskyni. Siðar
tók hin granna, stóreyga skólastúlka þátt í
leiksýningum, sem félagar hennar efndu til.
Ágóðanum var varið til að styrkja hollenzku
andspyrnuhreyfinguna.
Audrey og móðir hennar fóru til London
1948. Audrey hafði þá mikinn hug á að verða
dansmær. Svo fór þó að lokum, að hún komst
upp á eigin spýtur að þeirri niðurstöðu, að
hún væri illa til þess fallin. Þá sneri hún sér
að leiklistinni, jafn staðráðin í því og áður
að verða fræg.
Hún fékk nokkur smáhlutverk í kvikmynd-
Íum, en vakti litla sem enga athygli. Gagnrýn-
ondurnir sögðu að hún væri ,,snotur“ og virt-
ist gædd „athyglisverðum hæfileikum“, en við
það sat.
Uns hinn stóri dagur rann upp, þegar hún
fókk tilboð um það frá Bandaríkjunum að
koma þangað og leika i kvikmynd. Hún tók
boðinu fegins hendi — og var fáeinum mánuð-
um síðar orðin heimsfræg.
Audrei lifir mjög reglusömu lífi; hún lætur
leiklistarferil sinh stjórna öllu lífi sínu. Hún
fer sárasjaldan út að skemmta sér og er ákaf-
lega skyldurækin leikkona. Hún mætir undan-
tekningarlaust stundvíslega á vinnustað, kann
hlutverk sitt reiprennandi og möglar ekki hvað
sem á gengur.
ánægju af því að umgangast konur. Hon-
um finnst það hlægilegt, að til skuli vera
lönd, þar sem efnt er til veizlna, sem ann-
aðhvort eru einungis fyrir karla eða kon-
ur. „Um hvað tala gestirnir?“ spyr Frakk-
inn undrandi.
Karlmenn rómönsku þjóðanna, einkum
þó Spánverjar, hafa mikið dálæti á ljós-
hærðu kvenfólki. Fyrir kemur, að hinir
efnaðri meðal þeirra fara í einsltonar
pílagrímsför norður á bóginn, til dæmis
til Svíþjóðar. Slík ferðalög draga þó oft
dilk á eftir sér.
Það fór hrollur um ungan Spánverja,
sem ég ræddi þetta við fyrir skemmstu.
„í baðhúsunum koma undurfagrar ungar
stúlkur og nudda mann,“ sagði hann —
„og enginn tekur eftir þeim. Á sumrin
verður varla þverfótað fyrir yndislegum
og nærri nöktum stúlkum á reiðhjólum —
og enginn tekur eftir þeim. Ég varð að
fara heim eftir viku — ég var ekki mað-
ur til að þola þetta taugastríð lengur.“
Það má segja að til séu tvær tegundir
af norrænum karlmönnum — sumar-menn
og vetrar-menn. Vetrar-víkingurinn er
fölur, hæglátur, kurteis, brúnhærður, blá-
klæddur og iðulega freknóttur.
Sumar-víkingurinn er bláeygur, ljós-
hærður, eirbrúnn, tápmikill og kátur.
Hann er mjög myndarlegur á velli. Hon-
um svipar til Énglendinga að því leyti,
að hann vill frekar skemmta sér með
•iðrum karlmönnum heldur en með kven-
fólki. Karlmennirnir koma saman til þess að
íðka íþróttir, drekka brennivín, syngja
ða fara á skíði. ffiatt að segja virðist
venjulegum norrænum karlmanni standa
nákvæmlega á sama, þó hann sjái ekki
kvenfólk vikum saman.
— OLIVIA MEEKER.