Vikan - 02.09.1954, Blaðsíða 6

ingja áheyrandans, því í þessu landi vissu menn
nákvæmlega um öll ættartengsl, þrátt fyrir fjar-
lægðirnar.
Sjúklingurinn hætti að veina og virtist móka.
Læknirinn áleit því að hann væri búinn að gera
það, sem ætlast var til af honum, að rhinnsta
kosti þetta kvöldið, hann sló úr pípunni sinni og
reis á fætur. - - Ég ætla að gista í Honfleur, sagði
hann. — Kesturinn þinn hlýtur að geta dregið
mig þangaö, er það ekki? Þú þarft ekki að
fylgja mér. Ég þekki leiðina. Ég gisti hjá Ep-
hrem Surpenant og kem aftur fyrir hádegi á
morgun.
Chapdelaine hikaði andartak og varð hugsað
til þess aö gamli hesturinn hans væri búinn að
fá meira en nóg í dag. En hann sagði ekkert
og fór út til að spenna aftur fyrir . Nokkrum mín-
útum seinna var lærði maðurinn fari'nn og fjöl-
skyldan sat ein eftir, eins og venjulega.
Nú hvíldi ró og friður yfir húsinu. Allt heim-
ilisfólltið hugsaði fegið: — Hann hefur gefið
henni gott meðal. Hún finnur ekki lengur til . . .
En varla var einn klukkutími liðinn, þegar sjúkl-
ingurinn hrökk upp úr mókinu, sem hinn litli
deyfilyfjaskammtur hafði veitt henni, og þegar
hún reyndi að snúa sér, rak hún upp kvalaóp.
Þeim brá öllum í brún og flýttu sér að rúminu.
Hún opnaði augun og þegar hún hafði æpt nokkr-
um sinnum af kvölum, fór hún að gráta. -— Ó,
Samuel, ég er viss um að ég dey.
— Nei, nei. Vertu nú ekki að ímynda þér því-
lika vitleysu.
— Jú, ég er viss um að ég er að deyja. Ég
finn það á mér og þessi læknir er hreinasti ein-
feldningur, sem veit ekki hvað hann á að gera.
I-Iann getur ekki einu sinni sagt hvað að mér
er og meðalið, sem hann gaf mér, var ekki rétta
meðalið. Það hefur ekki læknað mig og ég er
að deyja.
Hún sagði þetta veikum rómi milli stunanna
og tárin runnu niður feitar kinnarnar. Maður-
inn hennar og börnin horfðu skelfingu lostin á
hana. Óttinn við dauðann fyllti húsið. Þeim
fannst þau vera útilokuð frá umheiminum og al-
geilega varnarlaus, því nú höfðu þau ekki einu
sinni hest til að sækja hjálp frá fjarlægu þorpi.
Þeim vöknaði um augu, en þau þögðu og stóðu
þarna hreyfingarlaus, eins og þau hefðu verið
svikin.
En þá kom Eutrope Gagnon. — Og ég sem
hélt að hún væri læknuð, sagði hann. — Hvað
sagði íæknirinn ?
Og Chapdelaine hrópaði, viti sínu fjær af reiði:
— Læknirinn er til einskis nýtur, og ég ætla
líka ao segja honum það. Hann kom hingað og
gaf henni örlitla lögg neðan í bolla af einhverju
einskis nýtu meðali og fór svo til að gista í þorp-
inu, eins og hann væri búinn að vinna vel fyrir
þóknun sinni. Hann hefur ekkert gert nema
þreyta hestinn minn. Hann fær ekki eina einustu
krónu hjá mér . . .
Eutrope hristi höfuðið og sagði alvarlegur í
bragði: — Ég trúi heldur ekki á þessa lækna.
Ef okkur hefði dottið í hug að sækja einhvern
forvitran mann, eins og Tit’Sébe frá Saint Fé-
licien . . .
Allir litu á hann og hættu að gráta.
— Tlt’Sébe? sagði María. — Helduyðu að
hann kunni ráð við þessum sjúkdómi ?
Eutrope og faðir hennar svöruðu því báðir
játandi: — Tit’Sébe getur læknað fólk. Það er
alveg áreiðanlegt. Hann hefur ekki gengið í neinn
skóla, en hann getur samt læknað.
— Hafiö þið ekki heyrt talað um Nazaire
Gaudreau, sem féll ofan af háu húsi og meiddi
sig innvortis. Læknarnir komu til hans og gátu
ekkert gert nema sagt honum nafnið á sjúk-
dómnum á latínu og skilið hann svo eftir til
að deyja drottni sínum. Þá var leitað til Tit’Sébe
og hann læknaði hann.
öll höfðu þau heyrt talað um þennan vitra
mann og vonirnar glæddust á ný.
— Tit’Sébe er góður maður og hann læknar
fólk. Það eru heldur engin vandræði með að
borga honum. Maður sækir hann bara, borgar
honum fyrir tímatöfina og hann læknar sjúkling-
inn. Það var hann, sem læknaði Roméo litla
Boily, þegar hann varð undir fullum timbur-
vagni.
Sjúklingurinn var fallinn í mók og stundi
veiklulega með lokuð augun.
-— Ég skal fara og sækja hann, ef þið viljið,
sagði Eutrope. .
— En hvaða hest hefurðu? spurði María. —
Læknirinn fór með Charles-Eugene til Honfleur.
Chapdelaine fékk aftur reiðikast og bölvaði
liústöfum: — Andskotans fíflið!
Eutrope hugsaði málið og tók svo ákvörðun:
—• Það skiptir engu máli. Ég fer samt. Ég get
gengið til Honfleur og þar finn ég vafalaust
einhvern, sem vill lána mér hest og vagn, ann-
aðhvort Racicot eða Neron gamla . . .
—- En það eru 35 mílur héðan til Saint-Feli-
eien o'g vegirnir eru vondir.
— Ég fer samt.
Hann lagði strax af stað og hljóp við fót yfir
hjarnið, og hugsaði um hið þakkláta aungaráð,
sem María hafði sent honum. Heimilisfólkið bjó
sig und.ir nóttina og byrjaði .aftur að reikna út
vegalengdirnar. Sjötíu mílur báðar leiðir eftir
slæmum vegum. Það logaði á lampanum og alla
nóttina rufu óp sjúklingsins kyrrðina, stundum
liá og skerandi og stundum veikluleg. Tveim
klukkustundum eftir dögun komu presturinn og
Iæknirinn saman.
— Ég gat ekki komið fyrr, sagði presturinn.
— En nú er ég hér. Ég tók læknirinn með mér,
um leið og ég fór í gegnum þorpið.
Þeir settust við rúmið og ræddu saman i lág-
um hljóðum. Læknirinn skoðaði sjúklinginn að
nýju, en það var presturinn, sem sagði þeim
r.iðurstöðuna.
í SUMARLEYFI
HETJA
4$ AÐ var Izornið svolítið við
olnbogann á mér og hás
rödd sagði: — Ágætur
bjór! Ég kinkaði kulda-
lega kolli, því eftir .að
hafa rutt mér braut eftir endi-
langri lestinni inn í veitinga-
vagninn, vildi ég fá að vera í
friði. En ókunni maðurinn hélt
áfram að ónáða mig.
Ég leit við. Hann var sýnilega einn
af þeim mönnum, sem í ágústmán-
uði eyða einni eða tveimur vikum
á ströndinni og niðri við höfnina í
Swanmouth. Áður en þessi dagur
væri að kvöldi kominn mundu þús-
undir slíkra manna byrja viku eða
hálfsmánaðar sumarfríið sitt á álíka
hávaðasömum stöðum. En það var þó
eitthvað sérkennilegt við augnaráð
hans, veiklyndislega munnsvipinn og
raddblæinn ...
Hann togaði í ermina mína. — Eg
þekkti einu sinni mann, sem ákvað
að taka sér reglulegt sumarfrí. Það
var ósköp hversdagslegur maður.
Ekki einn af þessum gorturum, sem
alltaf eru að tala um hvað þeir ætli
að gera.
Hann var nýlega orðinn fjörutíu og
fjögurra ára gamall, þegar hann tók
þessa ákvörðun. Hann hafði verið
giftur í sextán ár, átti nokkur börn
og hús, sem hann var enn að strita
við að borga. Hann hafði erfiða vinnu
og langan vinnudag í þvottahúsi, en
húsbóndi hans kunni að meta hann
og hann vann fyrir næstum tíu pund-
um á viku, svo hann virtist ekki hafa
yfir miklu að kvarta.
En hálfsmánaðar sumarfriið hans
var honum alltaf til ama. Á hverju
ári lagði hann vongóður af stáð —
en í hvert skipti kom hann vonsvik-
inn til baka og feginn að byrja aftur
^iiuiiiiiiiiiiiii 11111111111 iiiii 111111 ■■ iiiiin■iiiiiiiim i,
\ Eftir
í Donald Shourbridge. i
að vakna klukkan sjö á morgnana
til að fara í þvottahúsið. Það sem
eyðilagði allt fyrir honum var það,
hvernig konan hans, börnin og
tengdamamma stjórnuðu honum. Þær
skipulögðu hverja stund. Farðu þetta
i dag og hitt á morgun og það var
gagnslaust að mótmæla. Þér finnst
kannski að hann hefði átt að fara
allra sinna ferða. Hann reyndi það,
en þær nöldruðu svo mikið á eftir,
að það borgaði sig ekki.
Hinar fimmtíu vikurnar á árinu
stjórnuðu þær honum líka, en honum
var sama um það. Hann var alltaf
þreyttur, þegar hann kom heim, og
tveir þriðju hlutar af því, sem þær
sögðu, fór inn um annað eyrað á hon-
um og út um hitt. En honum fannst
að hann ætti að njóta sumarleyfisins.
Til þess fékk hann það.
Jæja, í tvö eða þrjú.ár reyndi hann
að koma skoðunum sínum á fram-
færi, þegar farið var að undirbúa
sumarfríið. Þetta ár, sem ég hef í
huga, hætti hann á að segja, að hann
langaði til að fara í gönguferðir uppi
í sveit, þar sem væru fjöll, eins og
i Welsh.
•— Hvernig heldurðu að mamma
geti klifrað fjöll ? sagði kona hans
reið.
— Jæja, skiljum hana þá einu sinni
eftir heima, svaraði hann. — Við höf-
um hana hjá okkur í fimmtíu vikur
á ári og hún hefði líka gott af að
losna við okkui'.
— Ég borga mína vikupeninga til
heimilisins, gleymdu þvi ekki, sagði
sú gamla.
Úr þessu varð rokna rifrildi, gömul
atvik voru rif juð upp, hurðum skellt
og konurnar snökktu.
Þegar komin var á kyrrð og ró
aftur, sagði hann rólega: — Jæja,
úr því að við getum ekki orðið sam-
mála, þá er bezt að þið farið til
Swanmouth og ég fari mína leið.
— Og látum alla nágrannana tala
um það ? sagði kona hans. — Einhver
stúlkan úr þvottahúsinu er áreiðan-
lega komin í spilið.
— Hann hefur verið svo skrítinn á
svipinn undanfarið, bætti tengdamóð-
ir hans við. — Hann er líka á hættu-
legasta aldrinum, hvað það snertir.
Hann sagði ekkert fleira, en byrj-
aði að spara saman peningana sína
með því að hætta að reykja, því hann
var ákveðinn í að fá í þetta sinn gott
sumarfrí. En konurnar tvær héldu að
hann væri búinn að gleyma þessu.
Þær voru dálítið óánægðar, þegar
hann keypti miða með lest, sem átti
að stanza á nokkrum stöðum á leið-
inni til Swanmouth, en hann sagði að
þá kæmu þau þangað klukkutíma
fyrr. Ein stöðin, sem stanzað var á,
var Filbury og þangað sendi hann
bakpoka með nokkrum flíkum til
skiptanna.
Þegar þau höfðu ekið í um það bil
klukkutíma, kvaðst hann ætla að
fara og fá sér einhverja hressingu.
Hann var búinn að undirbúa þetta
, allt. I vasa hans var umslag með far-
miðunum þeirra og bréfi, þar sem
hann sagði þeim að hann færi úr lest-
inni í Filbury og að þeirra hluti af
sumarleyfispeningunum væri í póst-
inum. Þær skyldu eyða fríinu eins og
þær vildu, en ekki búast við að sjá
sig fyrr en eftir hálfan mánuð. Síð-
degis þann laugardag mundi hann
hitta þær á járnbrautarstöðinni. —
Hann sagðist ekki hafa hugmynd um
hvert hann færi, svo þær gætu með
engu móti eyðilagt sumarfríið hans.
Þegar hann kom fram í veitingavagn-
inn voru fjörutíu mínútur þangað til
hann ætlaði að fara úr lestinni, en
hann átti líka eftir að koma bréfinu
til skila. Til þess þurfti hann hjálp.
Hann gaf sig á tal við mann nokk-
urn, sem i fyrstu var dálítið afundinn,
en hlustaði þó á sögu hans.
MáÐURINN þagnaði. Allt i einu
skildi ég, að hann gat ekki lokið
við söguna, því endirinn hafði ekki
ennþá gerzt. Hann þreifaði ofan í
vasa sinn og dró upp bréf.
— Þær eru i þriðja klefanum í
sjötta vagni frá vélinni. Þú getur
Framhald á bls. ÍJ,.
6