Vikan - 02.09.1954, Blaðsíða 9

Sumir verða forríkir
ÞEGAR ÞEIR
FTA SIG
EGAR Christine Hargreaves gekk
fyrir skcmmstu að eiga myndasmið
að nafni Peter Waugh í London,
hlaut hún þá brúðargjöf frá föður
sínum, sem tryggði það í eitt skipti
fyrir öll, að hana þyrfti aldrei að skorta
peninga til heimilislialdsins.
Hinn vellauðugi faðir hennar — for-
stjóri og aðaleigandi tveggja fyrirtækja,
sem virt eru á yfir 60 milljónir króna —
fékk þá flugu í höfuðið að gefa hinni 21
árs gömlu, rauðhærðu dóttur sinni hús-
haldspeninga til æviloka! Síst að furða
þótt breskar húsmæður öfunduðu hana,
þegar blöðin sögðu tíðindin.
Önnur heppin brúðhjón, sem líka kom-
ust í blöðin, bjuggu í Skotlandi. Meðal
brúðargjafanna var 500 ára gamall skosk-
ur kastali og feiknverðmætt gamalt skips-
líkan úr silfri.
í Bandaríkjunum — landi olíukóng-
anna — getur það líka borgað sig að gift-
ast. Þcgar Hclen McLaughlin giftist lækni
að nafni A. P. Carroll í Brooklyn, fengu
þau svo margar gjafir, að f jóra stóra vöru-
bíla þurfti til þess að flytja þær frá húsi
föður hennar, þar sem brúðkaupsveizlan
fór fram.
Meðal gjafanna var borðbúnaður úr
gulli, hálsband úr níu karata demöntum
og ávísanir upp á nokkur hundruð þúsund-
ir dollara.
Þegar dóttir milljónamæringsins Pier-
point Morgan giftist, gaf hann henni
skuldabréf upp á rúmlega níu milljónir
króna, höll við Hudson-fljót, feiknverð-
mæta skartgripi o. fl.
Menn rok í rogastans, þegar blöðin birtu
fregnir af öðrum gjöfum brúðhjónanna.
Svo margar voru þær, að naumast varð
þverfótað fyrir þeim á heimili Morgans.
Meðal gripanna voru skrín úr gulli og
silfri og veggtjöld, sem virt voru á hundr-
uð þúsunda króna.
Presturinn, sem gaf brúðhjónin saman,
fékk 20,000 krónur fyrir ómakið, og brúð-
arkakan vóg 250 kíló!
Hvað má telja rausnarlegustu brúðar-
gjöfina, sem um getur?
Hún nam hvorki meira né minna en
380 milljónum króna
og var gefin í desem-
bcr 1923. Brúðhjónin,
scm lirepptu auðinn,
hétu Alexander Thay-
er og Marjorie Bourn.
Þau áttu ekki von á
þessu og höfðu ekki
hugmynd um hið
yfirvofandi gullregn,
fyrr en rétt á eftir
hjónavígsluna, þegar
lögfræðingur til-
kynnti þeim og gest-
um þeirra tíðindin. —
Paðir Marjorie, flug-
ríkur Bandaríkjamaður, sem dó 1919, hafði
gert ráð fyrir brúðargjöfinni í erfðaskrá
sinni.
Mörg stúlkan hefur eflaust öfundað
Harriet Stewart Brown, þegar hún las um
gjafaflóðið, sem rigndi yfir Harriet, þegar
hún gekk að eiga bankastjóra einn í New
York. Meðal gjafanna voru ávísanir upp á
nærri fimm milljónir, forkunnarfagurt
armband með 200 demöntum og sex bílar.
Gull- og silfurmunirnir einir saman
þökktu sjö stór borð!
Það fer að sjálfsögðu mjög eftir kring-
umstæðum, hversvegna brúðargjafir eru
helzt gefnar. Segja má líka, að þær séu
tízkufyrirbæri: það, sem er í tízku að gcfa
í ár, kann að vera ,,gamaldags“ að ári.
í stríðinu gaf fólk erlendis oft nýgiftum
hjónum skömmtunarseðla, og þóttu það í
scnn rausnarlegar gjafir og þarflegar. —
Einkum varð þctta vinsælt í Englandi, þar
sem svo naumt var skammtað, að fólk átti
í rnestu vandræðum með að ganga sóma-
samlega til fara.
Líka eru til ýmsar sögur um óvenjuleg-
ar brúðargjafir.
Reynið að ímynda ykkur, hvernig ykkur
yrði innanbrjósts, ef þið fengjuð legstein
í brúðargjöf. Það kom fyrir í Massachus-
etts og var legsteinninn sendur heim til
HÉR er uð því leyti óvenjuleg mynd af himim heims-
þekktr skopieikara Bob Hope, að hann er ekki Mirgja.ndi.
Með hoiuina er Franeis Langford leikkon®. Þau virSost
vera, önmua kafin við að skrifa á einhverskonar korfc.
brúðarinnar. Ekki að furða, þótt hún tár-
aðist — því á steininum var nafn hennar!
ÞAÐ var ekki fyrr en að hveitibrauðs-
dögunum loknum, að það komst upp,
hver sent hafði þessa ,,gjöf“. Það var ung-
ur maður, sem stúlkan hafði hryggbrotið
tveimur árum áður en hún kynntist þeim,
sem hún giftist. Sá hryggbrotni lést vera
að hefna sín.
Kannski það sé ekki nema eðlilegt að
Ijónatemjari fái skrítnar brúðargjafir. -—
Ljónatemjari í Midlands varð þó ekki sér-
lega hrifinn, þegar honum bárust þrjár
kyrkislöngur og fimm krókódílar tveimur
stundum eftir giftinguna. Það bætti ekki
úr skák, að krókódílarnir sluppu út úr
kcssum sínum um nóttina og einn komst
inn í svefnherbergi þeirra nýgiftu.
Þau sváfu í gamaldags rúmi með sæng-
urhimni yfir, og svo óttaslegin varð brúð-
urin, að hún klifraði þangað upp og kom
ekki niður, fyrr en ófreskjunni hafði verið
náð. Til allrar hamingju hvarflaði það ekki
að henni, að það sem eiginmaðurinn hafði
mestar áhyggjur af meðan á þessu stóð,
var að krókódílarnir kynnu að vekja
kyrkislöngurnar!
— ASHLEY BROWN.
Pabbinn: Jœja, þá erum viö búnir að sá frœjunum
úr síðasta, pakkanum.
Lilli: En hvað þessi eru falleg. Það gljáir á þau eins
og silfur.
Mamman: Hefurðu séð perlwniar mínar,
elskan ?
Pabbinn: Nei, hvar léztu þœr síðast.
Mamman: Festin slitnaði og ég setti perlurnar
í tóman frœþakka.
9