Vikan - 02.09.1954, Blaðsíða 12

I
JGHN GICKSON CARR:
G Aftáfi A"
Ný spennandi framhaldssaga um
mannraunir, hetjudáðir og ástir
Fylg ist með frá byrjun!
I. KAFLI.
/ skugga gálgans.
EÐ morgninum átti að hengja Diek Darwent í gálg-
ann fyrir utan Newgate fangelsið.
Enginn mundi lieyra örlagaþrungið hljóð í þessu
tilefni fyrr en í birtingu, ekki einu sinni dauðahring-
ingu frá Saint Sepulchre — kirkju hinnar heilögu
grafar. Með birtingu mundu áhorfendurnir heyra hljóminn í
járnuðum hesthófum yfirgnæfa skröltið í þungum hjólum, um
leið og gálginn yrði keyrður fram frá aðalhliðinu. Hann stóð á
stórum aftökupalli, tólf feta háum og svo breiðum, að tíu pör
hefðu getað dansað samtímis á honum.
Hinar kassalöguðu hliðar aftökupallsins voru málaðar við-
kunnanlega svartar. Undir stjórn böðulsins, John Langleys,
myndi gálganum verða komið fyrir utan við „Afbrotamanna-
hliðið".
Klukltan var enn varla hálf ellefu þetta sumarkvöld, áður en Dick
Darwent átti að dingla í gálganum, en það lá samt þegar við þrengslum
meðal áhorfendanna í hinum mjóu strætum kringum Newgate.
„Þetta verður svei mér fyrsta flokks aftaka,“ sagði rámur fangavörður,
sem var á verði i skýlinu við aðalhliðið.
Hann teygði höfuðið út um gluggann og glápti niður i myrkrið á
Old Eailey.
Annar böðull,. sem aðeins hafði haft stöðuna á hendi i einn mánuð, þótt
rauði frakkinn hans sýndist næstum eins óhreinn og kámugur og frakki
embættisbróður hans, flýtti sér að glugganum.
,,Hér verður ekkert uppþot,“ sagði yngri fangavörðurinn þrjóskulega.
„Hvers vegna ekki?“
„Fólkir.u líkar vel við Dick. Því finnst hann vera góður piltur.“
Eldri böSullinn, sem var kallaður Jarðarberið, vegna rauða nefsins,
beygði sig út yfir vegginn og klappaði hinum hrjúfa múrvegg fangelsisins,
þar sem hann kunni auðsjáanlega vel við sig. Rödd hans var í senn hás
og skrækróma.
„Fólkið var líka vingjarnlegt í garð Halloway og Haggerty, þegar
Brimskil lét hengja þá 1807, en samt sem áður voru 28 af þeim, sem
komu að sjá aftökuna, troðnir niður fyrir framan aftökupallinn, að ég
tali ekki um alla hina, sem voru bæði særðir og limlestir. Og þetta er
eins satt og guSspjallið.“
Yngri böðullinn, hinn hái, granni Jamy, færði sig frá glugganum. Hann
vissi vel, að eldri böðullinn sagði satt.
„Og sjáðu til, það varð ekki einu sinni uppþot," hélt Jarðarberið áfram.
„Ekki það sem maður með réttu kallar uppþot. Nei, uppþot byrja jafnvel
áður en sá, sem á að taka af lífi, er kominn út um hliðið, og þeir hrópa
allir: „Takið ofan!“ Þeir byrja áður en mann yfirleitt grunar nokkuð."
„En hvers vegna?“ spuroi Jamy.
Jeirðarbeirið velti fyrir sér spurningunná og hélt stöðugt áfram að
strjúka vegginn.
„I fyrsta lagi eru þeir flestir fullir.“ Hann sló þessu föstu sem eðli-
legri staðreynd. „Þegar birtir byrja þeir að öskra og hrópa og syngja
hver í kapp við annan. Ef til vill er þar hundur, sem bítur einhvern í
fótinn. Ef til vill er einhver konan kramin til dauða, eða er hrædd um að
hún verði það. Og svo . . .“
Jarðarberið pataði i allar áttir. Rödd hans, sem næstum þvi hafði verið
alvarleg, breyttist nú og varð glaðlegri.
„En bezta skemmtunin — jafnvel þó að fólkið kunni ekki beinlínis við
liana —- er samt sem áður, þegar böðullinn er líka fullur."
„Það get ég ekki þolað, það veit sá sem allt veit!“ hrópaði Jamy
hneykslaður.
Jarðarberið sneri sér frá glugganum. Bláar rákir breiddust út yfir
andlitið eins og net út frá hinu stóra, rauða nefi.
„Og hversvegna ekki, ræfillinn?" hrópaði hann ákafur. „Eg hef séð
Erunskil gcmla, sem sagt áður en Langley tók við stöðunni, svo auga-
fullan af koníaki, að hann ætlaði að setja kaðalinn um hálsinn á prest-
inum í staöinn fyrir á afbrotamanninum! Og þetta er eins satt og guð-
spjallið."
Jarðarberiö þagnaði snögglega.
Böðlarnir urðu órólegir og kvíðafullir. Þeir fundu það báðir, en hvorug-
ur þeirra vildi tala um óvissuna sem hvíldi eins og mara yfir huga þeirra
— eitthvað, sem á engan hátt átti skylt við aftöku morgundagsins.
Það var ekkert óvenjulegt, hvorki fyrir þá né aðra, að maður væri
hengdur, það var satt að segja mjög ánægjuleg dægrastytting. Hræðsla
þeirra stóð í sambandi við stjórnmálatíðindin, sem hvíldu eins og mara yfir
landinu þennan þriojudag — 21. júní 1815.
Það glumdi í bjölíu, sem hékk á einum veggnum.
„Það er innri hurðin," muldraði Jarðarberið. „Einhver þarf að komast
út, og það er orðið mjög áliðið. Ef þú annars veizt hvað klukkan er orðin,
drengur minn, þá getur þú orðið þér úti um dálaglegan drykkjuskilding
fyrir ónæðið."
Jamy flýtti sér niður vindustigann með lyklakippuna skröltandi við
hlið sér.
Gesturinn, sem svo seint var á ferð, stóð við miðhliðið, næstum falinn
í skugganum, þegar Jamy lyfti upp hinu sótuga ljóskeri sínu.
Gesturinn fitjaði upp á nefið og fann að líkindum til leiða og ógleði við
dauninn frá Newgate. Frá þeirri álmunni, sem hýsti verstu afbrotamenn-
ina, heyrðust óljós öskur og gauragangur. Þar gátu menn keypt vín eftir
vild og drukkið allan sólarhringinn.
„Það er orðið áliðið, herra," rumdi i Jamy, sem reyndi að stæla hina
grófu rödd Jarðarbersins.
„Klukkuna vantar nákvæmlega fimmtán mínútur í ellefu," svaraði gest-
urinn þurri cg rólegri röddu.
Þetta var lítill, borginmannlegur náungi í frakka með mörgum herða-
slám; en hann var í svörtum hnébuxum og spennuskóm, sem höfðu verið
í tízííu fyrir fjölda ára. Þctta er gamaldags og slóttugur karl, hugsaði
Jamy um leið og hann mætti hinu kænlega augnaráði gestsins bak við
litlu gullspangargleraugun.
Gesturinn, sem hafði bundið grátt hár sitt aftur í stífa hnakkafléttu,
stakk peningi í hendi Jamys, þegar böðullinn opnaði rimlahurðina fyrir
honum.
„Afsakið að ég spyr, herra," sagði Jamy, „en er nokkuð nýtt?“
„Ekkert, því miður. Aðeins orðrómur!"
Þegar rimlahurðin lokaðist stóð hr. Crockit kyrr augnablik, meðan
hann virti fyrir sér húsið hinum megin við götuna. Nú var myrkur. En
12