Vikan - 02.09.1954, Blaðsíða 7

nálgast landamæri Kansas,
ganga þjónar milli vagnanna og
biðja farþegana að gjöra svo vel
að slökkva í sígarettunum, sem
þeir kunna að vera að reykja.
Fyrir stríð voru bílar bannað-
ir í Granada og á Bahama-eyj-
um, og enn þann dag í dag er
fjöldi þeirra mjög takmarkaður
. með lögum. í Granada er -lög-
reglunni auk þess heimilt að
mæla síddina á stuttbuxum
kvenna, til þess að ganga úr
skugga um, að buxurnar séu
ekki ólöglega og syndsamlega
stuttar! Hver vildi ekki vera í
lögreglunni þar ?
Annars er það upp og ofan,
hve hátíðlega heimskuleg lög
eru tekin. Oft eru þau dauður
bókstafur, þótt þau séu ennþá 1
— Sinn er siður í landi hverju —
1 Granada mega yfirvöldin
mæla stuttbuxur stúlknanna
Íiljið þér gera svo vel
að gefa mér eldspýtu,
senor?“ spurði lög-
regluþjónnimi kurteis-
lega norskan ferðalang
í Lima.
„Vissulega J “ N orð-
maðurinn stakk hendinni í'vas-
ann, dró upp eldspýtnastokk og
rétti hann fram.
„Þakka yður fyrir,“ sagði lög-
regluþjónninn, „en þetta eru út-
lendar eldspýtur. Viljið þér nú
vera svo vænn að koma með
mér á lögreglustöðina?“
Hvernig átti Norðmaðurinn
að vita, að það varðaði við lög
•að eiga útlendar eldspýtur í
Peru!
Ferðamenn erlendis vara sig
kannski ekki nægilega vel á því,
að „sinn er siður í landi hverju“.
Stundum kemur þetta þeim í
Þær gefa undir fotinn með
því að blása á eldspýtu
slæman bobba. Til dæmis kom-
ust yfirvöldin í Tokyo fyrir
skemmstu að þeirri niðurstöðu,
að bridge væri fjárhættuspil.
Afleiðing: Það varðar nú við lög
að spila bridge þar í borgó
Á svipaðan hátt hefur
spænska lögreglan gefið út
ströng (og heimskuleg) fyrir-
mæli um baðfatnað. Þar er á-
kveðin síddin á sundbolum
kvenna og iagt við því blátt
bann, að konur gangi í tvískipt-
um sundbolum.
Þetta bitnar að sjálfsögðu
einkum á Spánverjum. Þó hefur
fleiri en einn útlendingur brennt
sig á þessari íhaldssömu og
forneskjulegu reglugerð.
En útlendingurinn á víðar víti
að varast en hjá Franco. Engl-
endingur, sem ferðaðist til
Búlgaríu fyrir stríð, fór á dans-
leik í smábæ einum og dansaði
tvisvar í röð við sömu stúlkuna.
Þegar hann ætlaði að fara að
bjóða henni upp í þriðja skipti,
korn búlgarskur kunningi hans
á h'arða hlaupum.
„Gerirðu þér ljóst,“ sagði
hann og var, mikið riiðri fyrir,
„að þú ert þegar búinn að dansa
tvisvar við stúlkuna?“
„Hún er einstaklega lagleg.
Ég ætla að bjóða henni upp
enn.“
„Svo já. Veistu þá, að þú ert
þegar búinn að koma henni í
-vanda og að ef þú dansaðir við
hana í þriðja skiptið, samsvar-
aði það bónorði?“
Hrifning Englendingsins
breyttist í skelfingu og hann
forðaðist stúlkuna eins og heit-
an eldinn það sem eftir var
nætur.
I Þýzkalandi kváðu stúlkurn-
ar sumstaðar gefa karlmönnum
undir fótinn með því að biðja þá
um eld og blása að því loknu á
eldspýtuna. Það þýðir: Mér líst
vel á þig og þú mátt gjarnan
kyssa mig!
Sumstaðar í Kansas í Banda-
ríkjunum varðar það við lög að
reykja sígarettur utan dyra, þó
að menn megi reykja pípu eða
vindla. Þegar járnbrautarlest
lögbókunum. Iðulega hafa þau
cinhverntíma gert sitt gagn;
tímarnir og mennirnir hafa ein-
faldlega breytst og nú cru þau
úrelt.
Það er ólöglegt að reka geitur
um Parísargotur — já, það cru
til lög um það cnn þann dag í
Sumstaðar geta blómvendir
samasem samsvarað bónorði
dag! Reiðhjól eru bönnuð í
f jallahéruðum Andorra. Lög um
þetta voru sett þegar reiðhjól
höfðu heldur lélegar bremsur,
með þeim árangri, að margir
létu lífið, þegar þeir hentust
bremsulausir fram af björgum.
Nú eru bremsurnar í góðu lagi,
en enginn hefur sinnt því að
breyta lögunum.
Sovétstjórnin bannaði dans á
veitingahúsum upp úr 1930, en
bannið var afnumið 1936. Á
Gullströndinni getur maður unn-
ið til hýðingar fyrir að tala illa
um tengdamóður sína.
I Tyrklandi úir og grúir af
furðulegum lögum. Þegar Tyrk-
land varð lýðveldi, var gamla
tyrkneska stafrófið bannað og
Framliáld á bls. 15.
*
I
sfuttu máli
ÞEGAR nýgiftu, ungu hjónin
komu upp í hótelherbergiS
pitt, gáfu þau þjónustustúlk-
nnni tíu krónur og sög'ðu: „Mikið
þætti okkur vænt um, að þér
segðuð engum að við værum ný-
gift.“
Malla lofaði öllu fögru, þakkaði
fyrir sig og gekk út í ganginn, þar
sem hún mætti gamalli kjafta-
skjóðu, sem spurði: „Eru þau
kannski nýkomin í hjónabandið
þessi í innsta herberginu?"
Malla minntist loforðs síns og
svaraði: ,,Nei, frú, þau eru bara
góðir kunningjar."
BOB HOPE (sjá bls. 9) segir
frá kvikmyndamönnum,
sem lögðu leið sína út í eyði-
mörk Arizona, til þess að vinna
þar að myndatöku. Á fyrsta degi
kom Indíáni til leikstjórans og
sagði: ,,Á morgun rigning!" Dag-
inn eftir rigndi.
Næsta dag kom Indíáninn á ný.
,,Á morgun sólskin," sagði hann
og reyndist aftur sannspár.
Leikstjóranum þótti þetta held-
ur merkiiegt, og þar sem hann sá
í hendi sér, að hann mundi geta
sparað þúsundir dollara með þvi
að vita alltaf fyrirfram, hvernig
veðrið yrði til myndatöku, réði
hann rauöskinnann samstundis til
sín sem veðurspámann.
Daginn eftir sást hann þó
hvergi. I-Iinn kviðni leikstjóri fann
hann loks eftir mikla leit.
„Hvar hefurðu eiginlega haldið
þig, maður? Og hvernig er veður-
spáin fyrir morgundaginn ? “ öskr-
aði hann.
„Veit ekki,“ var svarið. „Htvarp
bilað.“
>V
ÞÁÐ var fyrsta boðið, sem unga
húsmóðirin efndi til í nýju
' ibúðinni sinni, og hún hafði
búið sig vandlega undir hinn mikla
viðburð. Allt gekk líka eins og í
sögu, þar til skömmu eftir að
gengið var til borðs, þegar einn
gestanna hvíslaði brosandi að
henni: „Getur það verið, að mið-
inn í baðherberginu hafi verið ætl-
aður okkur?“
Andartak skildi hún ekki, hvað
hann átti við, en svo stokkroðnaði
hún, þegar hún mundi eftir mið-
anum, sem hún hafði fest á eitt
handklæðið og steingleymt að
fjarlægja. Hann var ætlaður
manninum hennar og var svohljóð-
andi: ..Ef þú óhreinkar handklæð-
in, veistu hvað þú færð!“
TVEIR kunningjar fóru á
rjúpnaveiðar snemma morg-
uns. Annar hafði meðferðis
fullan hitabrúsa af kaffi, en hinn
var að smásúpa á viskýflösku, sem
hann geymdi í vasanum.
Loks, eftir margra klukku-
stunda göngu, sást ein rjúpa fram-
undan. Kaffimaðurinn lyfti byssu
sinni, miðaði og skaut. Rjúpan var
hin sprækasta eftir sem áður.
Kunningi hans lagði þá frá sér
viskýflöskuna, miðaði byssu sinni
og felldi fuglinn i einu skoti.
„tleyrðu, þetta er nokkuð vel
skotið á svona löngu færi,“ sagði
kaffimaðurinn.
„Nei, nei,“ hikstaði hinn. „Þegar
maður rekst svona á rjúpuna í
hópum, þá getur maður varla
komist hjá því a-ð hitta eina.“
7