Vikan - 02.09.1954, Blaðsíða 4

iitnum megin
fjibíunnut'
EGAR málarinn fyrst kom
auga á litla drenginn, varð
hann mjög undrandi. Hann
hafði oft horft á kvistglugg-
ana þrjá hinum megin við götuna,
og hann hélt að hann vissi, hverjir
byggju bak við þá alla.
Til dæmis bjó gömul kona við
gluggann með strigagluggatjöld-
unum lengst til vinstri. Og í glugg-
anum hægra megin bjó nemandi,
sem sat öllum stundum yfir bók-
unum sínum. Hann leit aldrei upp.
Brúnt hárið hékk fram fyrir aug-
un á honum og kom sýnilega í veg
fyrir, að hann sæi neitt af því, sem
gerðist í kringum hann. En það
var í miðglugganum, sem málar-
inn sá barnið.
Hann hafði haldið, að í miðherberg-
inu byggi einmana og þunglynd kona.
En dag nokkurn, þegar löngum vetri var
að ljúka og fyrstu geislar vorsólarinnar
skinu á kvistgluggana hinum megin við
götuna, var barnið komið þarna fyrir
innan gluggann, eins og blóm, sem skyndi-
lega springur út.
Málarinn gat ekki unnið á morgnana,
þegar sólskin var, því úr norðri barst
engin birta inn til hans. Vinnustofan
hans var í austurhluta borgarinnar og fyr-
ir ofan húsaþökin, við hliðina á kvistun-
um hinum megin við götuna, sá hann
Notre Dame kirkjuna. Vinnustofan var
ekki fullkomin, en hún var það skársta,
sem hann hafði getað fundið í hinni allt
of þéttbýlu Parísarborg, og hann hafði
verið harðánægður með að setjast þar að
haustið áður.
Þennan fyrsta vordag stóð hann nokkra
stund fyrir framan málaragrindina sína
og nagaði pensilinn. Um þessar mundir
hafði hann einmitt verið haldinn óþreyju-
fullri sköpunarþrá, en veðurbreytingin
hafði slæm áhrif á hann. Birtan í her-
berginu hafði breyzt. Það var einhver
suða í eyrunum á honum. Kannski var
blóðið í honum orðið þykkt eftir vetur-
inn og árstíðaskiptin settu það nú á hreyf-
ingu. Hann gekk út að glugganum, opnaði
hann og: hallaði sér út. I sama mund skein
sólin á þakið á móti og hann kom auga
á litla drenginn, sem lék sér í hlýjum
geislum hennar.
Barnið var sennilega f jögurra ára gam-
alt og var með svuntu. Eyrun stóðu út í
loftið, út úr kringluleitu andlitinu, eins
og á litlum hundi. Það voru regluleg
drengjaeyru. Það voru rauðir dílar í kinn-
unum á honum, eins og oft koma á við-
kvæma húð ljóshærðra barna, sem jafn-
vel veikustu sólargeislar lita. Augun voru
blá.
Málarinn var ekkert sérlega hrifinn af
börnum, og þó hann væri giftur, var hann
næstum ánægður með að eiga engin. En
það var eitthvað við þennan litla dreng,
sem olli honum heilabrotum. Ef til vill sá
Eftir THEODORU KEOGH
hann í þessum bláu augum minningar frá
sinni eigin æsku.
— Ég ætti að ná einmitt þessum lit-
brigðum, sagði hann við sjálfan sig. Og
allt í einu fannst honum, að svona ljós-
hærð börn ein gætu skynjað, eins og hann
hafði áður skynjað, hið sanna upphaf
sköpunarinnar. Hann sá heiminn í gegn-
um efni, sem var ennþá tærara en loftið,
hinn fljótandi bláma augnaráðs þeirra.
Án þess að hika lengur, setti málarinn
léreft á málaragrindina sína og byrjaði
að mála miðgluggann, þar sem litli dreng-
urinn lék sér í sólinni.
Lengra inni í herberginu, í skugganum,
sá hann. daufa mynd af móðurinni, þar
sem hún beygði sig yfir einhverja vinnu.
Andlitið eitt var ekki í skugga. Og nú
skildi hann, að það, sem hann hafði álit-
ið þunglyndissvip, var í raun og veru
viðkvæmnislegur blíðusvipur.
— Hún hefur auðvitað misst manninn
sinn, hugsaði hann — og nú á hún ekk-
ert annað eftir en litla drenginn.
Þau voru sannarlega bæði fallegar fyr-
irmyndir. Sólargeislarnir léku í hári barns-
ins og unga konan stanzaði hvað eftir
annað við vinnu sína, til að horfa á það
ástúðlejgum móðuraugum. Þau hlutu að
vera fátæk, því annars hefðu þau ekki
þurft að búa í þessu litla herbergi uppi
undir þaki. Það hafði vafalaust verið kalt
þar í vetur. En nú var vorið komið og
nú stóð allt til bóta.
Málarinn vann af kappi og hafði gam-
an af því, sem hann var að gera. Þegar
fyrirmynd hans hljóp skellihlægjandi frá,
þá brosti hann. Móðirin leit líka til hans
gegnum opinn gluggann. Hún virtist loks-
^iheodora Keogh, barna-
barn Roosevelts forseta,
hefur skrifað nokkrar vin-
sælar skáldsögur. Hug-
myndina að þessari dular-
fullu sögu fékk hún af mál-
verki, sem maðurinn henn-
ar, Tom Keogh, málaði. Og
það er einmitt mynd af því,
sem við birtum hér á síð-
unni.
ins vera farin að venjast honum. Málverk-
inu hafði líka verið komið þannig fyrir,
að hún gat ekki séð það. Eftir svolitla
stund kallaði málarinn á konu sína, sem
var inni í hinu herberginu. — Komdu og
sjáðu, sagði hann, þegar hún opnaði hurð-
ina. — Það er drengur þarna hinum meg-
in við götuna og ég er að mála hann.
Kona málarans gekk nær, en um leið
fór drengurinn inn í herbergið og hvarf
í skuggann. Móðir hans var ein eftir og
beygði sig yfir vinnu sína.
— En sú óheppni! hrópaði málarinn.
Hann hefur séð þig og orðið feiminn. Ég
vona að hann komi aftur, svo ég geti hald-
ið áfram að vinna.
En barnið kom ekki aftur þennan dag-
inn. Enda hvarf sólin brátt á bak við þak-
skeggið og málarinn sá ekki annað á
kvistinum á móti en stórt svart gap. Þá
kom konan til að loka glugganum. Aftur
virtist svipur hennar vera þunglyndisleg-
ur. En það var kannski bara vegna rökk-
ursins, sem lagðist svo snemma yfir þessa
mjóu götu.
Daginn eftir var enn gott veður. Þeg-
ar sólin fór að skína á húsið hinum megin
götunnar, hlaut málarinn sín laun fyrir
biðina, því þá sá hann að litli drengur-
inn var aftur kominn í gluggann, önnum
kafinn við að leika sér. Það hlaut að vera
kassi eða hilla undir glugganum, því
hendur hans, sem alltaf voru á hreyfingu,
sáust ekki. Málarinn ímyndaði sér, að
barnið væri með kubba, sem það byggi úr
alls konar hluti og hefði fyrir hitt og
þetta, og það skapaði sér þannig alltaf
ný viðfangsefni. Stundum leit drengur-
inn við og horfði á móður sína. Þá hló
hann svo hátt, að málarinn heyrði það.
Það komu hrukkur við litla nefið, sem leit
út eins og hnappur, og þegar hann sneri
í hann vanganum, vottaði fyrir svolítilli
undirhöku. Og enn einu sinni breyttist
Framhald á bls. nh
4