Vikan - 26.03.1959, Síða 6

Að vera klœddur
eins og við á!
Það hefur harla lítið verið rætt
eða ritað um herra-tizku hér hjá okk-
ur og mun ástæðan sennilega vera
sú, að íslenzkir karlmenn séu minni
áhugamenn um slikt en karlmenn
annan’a þjóða. Þó er Islendingum
lýst, sem miklum sundurgerðarmönn-
um í klæðaburði á söguöld, svo hver
veit nema að ekki sé eins djúpt á
þessum eðlisþætti nútíma Islendings-
ins og margur hyggur.
Allar konur kjósa að þeir sem
teljast til þeirra nánustu séu það
sem kallað er sómasamlega til fara.
En það er og meira heldur en að
vera klæddur eins og við á hverju
sinni.
Vorkiæðnaður.
Karlmenn nú á dögum hafa ekki
viljað klæðast mjög áberandi, held-
ur tekið þann kostinn, að þar vanti
frekar eitthvað á. Sú stefna hefur
meir að segja verið rikjandi undan-
farið, bæði austan hafs og vestan
og þá ekki siður hér, að þess kæru-
leysislegar sem menn eru til fara
— þess betra.
Herra-tízkusýning hjá Maxim
í marz 1959.
Nú virðist aftur á móti komin al-
gjör stefnubreyting í þessum efn-
um. Spurningin er bara sú hvort
ekid verði gengið of langt í hina átt-
ina.
Á höfuð-vígstöðvum tizkunnar á
Signubökkum risa bylgjurnar hæzt
og stendur nú stríðið milli „La haute
couture masculine" og „hinna fínni
herrafatnaðar framleiðeinda“, sem
eru heldur íhaldssamari með allar
breytingar, en taka þær samt upp
töluvert miklar, sérstaklega hvað lit-
um viðvíkur I veizluklæðnaði, þar
sem svarti llturinn hefur verið al-
gjörlega einráður.
Á hinni árlega stóru tízkusýningu
hjá Maxim komu fram frægir leik-
arar og sýndu herratízkuna á því
herrans ári 1959. Þar var meðal ann-
ars sýndur ljósblár smoking. Skyrtan
sem notuð var við hann var hvít
en öll útsaumuð á brjóstinu. Háværar
raddir komu fram um það, að stæla
að verulegu leyti herratízkuna frá
því um 1700.
Eitt var það sem talið var að sleg-
ið hefði öU met i nýtízku þeirrl er
þarna var sýnd — smokingbuxur úr
Chiffon.
Bumartízkan: Ijósir litir og þunn
ullarefni.
Paul Vouclair tízkukonungur karl-
mannafata-tízkunnar og sá sem sér
um fatnað ýmsra fyrirmanna t. d.
de Gaulle o. fl. forseta og þjóðarleið-
toga, vill innleiða meiri tilbreytni t. d.
í litavali herrafatnaðar, sérstaklega
þegar um veizluklæðnað er að ræða.
1 Er þvi trúlegt að slíkt verði upp á
teningnum á næstunni. Annað hefur
hann ákveðið að ljósir lltir og létt
ullarefni verði í tízku í sumar.
Hversu víðtækar breytingar eru
framundan á næstunni er ekkl gott
að vita, en við efumst stórlega um
að karlmenn verði jafn lelði-tamlr í
þessum efnum og konur.
A0 vera klœddur eins og við á.
Það gefur vissa öryggiskennd, sem
ábyggilega er heppileg hverjum ung-
um manni að vita að maður sé klædd-
ur eins og vera ber og við á hvar
sem maður er staddur. Það er margt
sem orsakar feimni, að finna það,
að eitthvað sé athugavert við fatnað
manns, en oftar en margan granar
orsök hennar. Það er einnig margt
miður heppilegt, sem hlýzt af feimni.
Það væri þessvegna ekki úr vegi að
kynna sér þessi atriði, þar sem það
er í raun og veru bæði einfalt og
fyrirhafnar lítið.
Það er t. d. heppilegast að vera
þannig klæddur hversdagslega (þ. e.
s ef maður vinnur þannig vinnu að
það sé hægt, eins og t. d. skrifstofu-
vinnu eða við verzlunarstörf) að hægt
sé að mæta hvar sem er. Bezt mundi
þá vera að vera ekki í alltof ljósum
fötum og vitanlega alltaf í hreinni
skyrtu. Ef mæta á við hádegisverð,
eru það dökk föt sem eiga við, jafn-
vel þótt það sé við hátíðlegustu
tækifæri má ekki mæta i smoking á
þeim tíma dags. Ekki einu sinni
brúðguminn ef um giftingarveizlu
væri að ræða.
Ef farið er í heimsókn til kunn-:
ingjanna þótt það sé að kvöldi til
er það algengast og i alla staði hent-
ugast að vera bara í sínum hvers-
dagsfatnaði, en ef eitthvað sérstakt
er um að vera, eru dökk föt sjálf-
sögð. Einnig þegar farið er í leik-
hús, ef ekki er þá notaður smoking.
Bmóking.
Eins og nafnið bendir til, er smók-
ing upprunninn í Englandl, þar sem
hann var algengur klæðnaður i hin-
um alþekktu ensku klúbbum. Fljót-
lega skaut hann upp kollinum á meg-
inlandi Evrópu sem samkvæmis-
klæðnaður, og varð brátt mjög vin-
er, og nú á dögum sést smóking við
sæll vegna þess, hve þægilegur hann
nær öll hátíðleg tækifæri frá leik-
húsferðum til kvöldboða. Það er ekki
sízt vegna þess, að síðir kjólar hafa
mjög vikið fyrir styttri kjólum.
Kjólföt við stuttan kjól eða smók-
ing við síðan síðan kjól eru algeng-
ar syndir nú á dögum. 1 Englandi
heitir smóking ekki smóking, heldur
dinner-jacket (á mörgum heimilum
klæðazt men smóking við kvöldverð-
arborð. 1 Ameríku er hann nefndur
tuxedo.
Þannig lítur réttur smóking út:
Jakkin ner ýmist ein- eða tví-
hnepptur eftir smekk. Nú á tímum
eru mjó uppslög á jakka barminum í
tízku, en auðvitað má hafa hið al-
gilda uppslag ef vill. Þeir, sem vilja
standa fremstir í flokki tizkunnar,
velja sér í stað svarta silkisins ryð-
brúnt eða grátt. Sá, sem vill heldur
ganga I augun sjálfs sín vegna frekar
en fatanna, skyldi heldur klæðast
svörtum eða dimmbláum smóking.
Hvíti jakkinn sem er mest notaður
í Ameríku á aðeins við á sumrin eða
á suðlægum breiddargráðum.
Áður fyrr klæddust vel klæddir
men nskyrtu með stíft brjóst og harð-
an flibba og höfðu brjósthnappa og
svart vesti. Það, sem tilheyrir ný-
tízku smóking, er aftur á móti tölu-
vert þægilegra: hvít skyrta með hálf-
stífum flibba og ermahnöppum.
I staðinn fyrir vestið kjósa þeir
huguðu mittislindann. Þetta belti er
upprunnið í hinU „villta vestri“. Það
var vesti, skambyssubelti og budda
loðdýraveiðimannanna. Hinn upphaf-
legi mittislindi var úr leðri, en nú
er hann gerður úr góðu silki. Hann
hefur þrjár fellingar. I eínni þeirra
er falinn lítill vasi fyrir smápeninga
og vasaúr. Sérstaklega er mittislind-
inn hagkvæmur fyrir þá, sem eru í
vandræðum með mittið á sér. Hann
kemur vextinum í lag.
Smókingslaufan er úr sama efni og
mittislindinn. Sá, sem vill nota rauða
slaufu, má ekki gleyma rauðum mitt-
islinda. Ekki má heldur gleyma hvíta
vasaklútnum i brjóstvasann.
Skór og sokkar eru auðvitað svart-
ir. Réttast er að bera dökka yfirhöfn
og hafa hatt á höfði, svarta svíns-
leðurhanzka á höndum og hvítan
hálsklút.
Kjólföt.
Fyrr á tímum voru kjólföt dagleg-
ur klæðnaður vel klæddra karla í
borgunum, og voru þau þá í ýmsum
litum. Það er fyrst um 1860, að kjól-
fötin hverfa af strætunum. Þá urðu
þau smátt og smátt dekkri og dekkri.
Nú á dögum eru þau eingöngu notið
við hátíðleg tækifæri. Þau eru eink-
urn notuð með síðum kjólum svo sem
við frumsýningar, hátiðega dansleiki,
brúðkaup o. s. frv. Efnið í kjólfötin
er úr mjög góðu svörtu efni. Otlit
kjólsins hefur nærri ekkert breytzt
síðastliðin 50 ár, nema löfin, þau eru
ýmist stutt eða síð. Kjóllinn er fóðr-
aður með svörtu silki. Buxurnar eru
uppbrotslausar og eru með tveimur
silkiröndum á ytri saumunum. Hinu
einhneppta vesti er hneppt með
perluhnöppum. Skyrtubrjóstið verður
að vera óaðfinnanlegt. Því er hneppt
með lausum hnöppum, sem stungið
er í gegn um skyrtubrjóstið. Þessir
hnappar eru mjög áberandi og eru
gjarnan úr dýrum málmum eða jafn-
vel steinum. Bezt fer á því, að brjóst-
hnapparnir og ermahnapparnir séu i
samræmi. Hvita slaufan aðgreinir
gestinn frá þjóninum, sem er með
svarta slaufu. 1 vinstra brjóstvasa
er hvítur vasaklútur. Ef menn bera
Tízkusýning lijá Maxim
blóm, á að hafa það í silkivasa sem
er aftan á uppbrotinu á vinstra
brjósti, því að hnappagöt eru þar
engin. Armbandsúr tilheyrir í mesta
lagi hægra buxnavasanum. Bezt fer
að nota vasaúr. Skór og sokkar eru
auðvitað svartir.
Aðeins í stærstu veizlur eins og
tö dö kikrjubrúðkaup á að bera orð-
ur og þó því aðeins að meiri háttar
veizlu sé að ræða.
Það þarf enginn að halda það, að
hægt sé að tapa í áliti við það að vera
vel klæddur, eða réttara sagt eins og
við á, það verður einmitt alltaf frek-
ar ávinningur heldur en hitt, og
hvers vegna þá ekki að vera það,
ef maður á nægan fatnað til þess.
(i
VIKAN.