Vikan - 26.03.1959, Blaðsíða 20

inn í frænku hans, eða til þess að vera uxnkringd-
ur krakkanórum.
Þegar hann sat við arininn í tágastólniun,
horfði hann á myndina af stúlkunum tveim yfir
arninum, og sérstaklega á glæsilega mynd konu
þeirrar, sem var móðir hans.
Þessi hugmynd fékk svo á Gilles, að hann lang-
aði helzt til þess að snúa við og komast að
hinu sanna. Þetta hefði hann gert, ef hann hefði
ekki viljað forðast að sjá frænku sína aftur og
ef til vill póstinn líka.
Hann ætlaði að spyrja, hvort Octave Mauvoi-
sin hefði nokkurn tima beðið um þessa mynd.
Gilles þóttist viss um, að það hefði hann gert.
Og hann þóttist þekkja frænku sína það vel, að
ef hún í eitt sinn hafði neitað honum um mynd-
ina, hafi hún ekki látið sig eftir það.
Hversvegna hafði hann alltaf komið þangað
tómhentur? Hafði honum ekki dottið í hug að
milda hana með peningum?
Ef Mauvoisin vildi myndina, hlaut hún að vera
einhvers virði. Samt hafði hún þrjóskazt við.
Gilles gat ímyndað sér samtölin, þegar pósturinn
kom heim á kvöldin.
„Kom hann í dag? Hann hefur líklega ekki
komið með neitt? Hversvegna segirðu honum
ekki, að hann geti fengið hana, bölvaða, ef hann
borgar fyrir hana?“
Gilles kom að Place d’Armes. Torgið var baðað
í sól, og hvergi sást skuggi, nema fyrk utan
kaffihúsin, þar sem sólhlífarnar blöktu, rauðar,
rauðgular og gular.
Hvernig hafði litla húsið verið, meðan þau
liföu? Ef til vili hreint og snyrtilegt. Tveir synir
höfðu haldið út í heiminn. Annar hafði haldið
til höfuðborgarinnar, til hljómleikahallarinnar,
sem hann kom aldrei I nema sem áheyrandi.
Hinn . . .
Gilles signdi sig. Fíngert andlit ömmu hans
leið honum ekki úr minni. Veiku keimur af föln-
uðinn þlómum barst frá næstu gröf, þar sem
jarðarförin hafði farið fram, nokkrum dögum
áður.
Hann heyrði ekki lengur til mannsins, sem var
að raka malarstígana. Hann sneri sér við og sá
gamla manninn Vera að þerra af sér svitann,
meðan hann horfði flóttalega á Gilles.
Þegar Gilles gekk framhjá hinum, hikaði hann
og reyndi að vinna bug á feimni sinni. Loks
hóf hann máls:
„Ef þér viljið að ég hlynni að gröfinni öðru
hverju . . »*'
Hann hafði líka séð myndina í þorpsblaðinu.
„Þekktuð þér afa minn?“
„Auðvitað þekkti ég hann. Við vorum meira að
segja í skóla saman, þótt hann hefði farið,
skommu eftir að ég byrjaði . . . Maður fékk ekki
að vera lengi í skóla í þá daga. Maður varð
strax að byrja að hafa ofan af fyrir sér. Hvern
hefði órað fyrir því þá, að allt þetta ætti eftir
að koma fyrir? Haldi j þér að það hafi verið
konan hans, sem gaf Crctave Mauvoisin inn eit-
ulr ?"
Gamli maðurinn var nú orðinn djarfari og leit
nú kankvíslega framan í Gilles.
„Nei, það var áreiðanlega ekki hún.“
„Hver getur það þá hafa verið? Auðvitað vit-
iúm við ekkert um þetta hérna. Við lesum bara
jblöðin. Jæja. Ef þér viljið láta mig sjá um
gröfina, kemur það til með að kosta yður pað
»p,ma og hina. Þér getið bara látið mig fá eitt-
íivað á Degi dýrlinganna. Ég sé næstum um allar
grafirnar.”
Gilles langaði til þess að gefa honum eitthvað
strax, en hann þorði það ekki. Honum fannst
Ikki viðeigandi að gefa manni þóknun, manni
sem hafði verið í skóla með afa hans, manni
sem hafði þekkt ömmu ho.ns. Ef til vill hafði
jiann dansað við hana á þorpsdansléikjunum,
þegar hún var ung og glæsileg stúlka.
Nokkrum mínúum síðar var hann aftur á leið-
;nni til La Hochelle.
Hvað snerti morðið á Octave Mauvoisin var
hann engu vísari, en samt fannst honum tímanum
ekki sóað til einskis. Hann hafði komizt að
ýmsu um eigin fortíð. Hann hafði séð húsið
þar sem faðir hans fæddist, húsið sem hann hafði
yfirgefið í leit að nýjum ævintýum, sem höfðu
gndað svo átakanlega í hafnarbæ einum í Noregi.
Fallegt andlit ömmu hans brosti við honum.
'Hön líktist Colette. Var það vegna þess hve
þær voru líkar, að frændi hans hafði gifzt sæta-
stúlku í kvikmyndahúsi ?
Og ef til vill . . .
„Auðvitað!" sagði hann upphátt og hemlaði um
Jei’ð, til þess að forðast heyvagn.
já, auðvitað. Ef Octave Mauvoisin hafði kom-
ið tií fæðingastaðar síns í hverri viku — þessi
pinmana maður, sem umgekkst engan og tal-
jtði ekki við neinn — sem unni engum — það
,var áreiðanlega ekki til þess að hlusta á barlóm-
Hann fór sjaldan inn á kaffihús, nema þegar
hann heimsótti Jaja, en eitthvað fékk hann
skyndilega til þess að halda inn á Café de la
Paix. Hann langaði til þess að sitja um stund í
skugganum, fá sér eitthvað kalt að drekka og
láta hugann reika.
Hann leit ekki í kringum sig, fyrr en hann
hafði setzt. Þegar hann leit upp, sá hann eftir
því að hafa sezt þarna, vegna þess að fyrir fram-
an hann voru fjórir menn að fá sér í staupinu,
og einn þeirra var Bob.
20
VTKAN