Vikan - 04.06.1959, Síða 9

Claude Dancer þagnaði og leit á mig, ljómandi
af einskærri ánægju. „Viljið þér gjöra svo vel að
segja kviðdómendum frá þessu samtaJi?“
Vitnið kyngdi og tók síðan til máls og talaði
hratt og liðlega. „Ég heyrði undirforingjann
reka upp hlátur, svo að ég segi, ,,Er þetta að
lagast? og enn hlakkar í honum og hann segir:
Það máttu bóka, vinur. J3g er bæði búinn að
leika á lögfræðinginn minn og sálfræðinginn og
ég er viss um að ég leik líka á þessar kviðdóm-
endaleikbrúður, sem ég er lifandi maður.“ Vitn-
ið þagnaði. „Við sögðum ekki annað.“
Claude Dancer setti stút á varirnar og leit á
klukkuna og iðaði fram og aftur. „Biegler," sagði
hann og leit enn hugsaridi á klukkuna og reyndi
af öllum mætti að breiða yfir ánægju sína, „gjör-
ið þér svo vel.“
Það fór sársaukafull stuna um réttarsalinn,
eins og þegar vegfarendur sjá skyndilega ókunn-
an mann limlestast i bilslysi, án þess að geta
nokkuð við því gert.
Ég sat grafkyrr og lokaði augunum. „Guð
minn góður, guð minn góður," hugsaði ég. Ég
leit á undirforingjann. „Manion!“ hvíslaði ég.
Liturinn var horfinn jafnvel úr höndum hans.
Hann sat grafkyrr eins og vaxstytta ig hreyfði
aðeins kjálkavöðvana. „Manion!“ endurtók ég.
Hann sneri sér hægt við og augu hans loguðu
eins og í ófreskju. Ég fann, að allra augu hvíldu
á okkur. Hægt, hægt, hrissti hann höfuðið.
Síðan sat hann og einblíndi á vegginn, og
kjálkavöðvarnir hreyfðust enn í sífellu. „Guð
minn almáttugur,“ hugsaði ég um leið og ég
reis á fætur og gekk að vitninu. „Hvers á ég
leiginlega að spyrja þennan auma mann?“
„Pyrir hvað eruð þér í fangelsi. Duke?“ byrj-
aði ég.
„lkveikju,“ svaraði hann hljómlaust, og spennti
.greipar og bjó sig undir sókn mína.
Ég lyfti brúnum. Ikveikjuvargar voru venju-
lega settir í ríkisfangelsið. „1 héraðsfangelsinu
fyrir íkveikju ?“ sagði ég.
„Að bíða eftir dómi. Mér var stungið inn, á
mánudaginn var.“
„Einmitt. Hafið þér nokkurn tíma verið í fang-
elsi áður, Duke?“
Hljómlaust. ,,Já.“
„Hversu oft?“
Vitnið kyngdi og leit út undan sér. „Sjáum til
— tvisvar, nei þrisvar í ríkisfangelsi — og ég
man ekki hvað oft í hófcaðs.“
„Hvernig stendur á því, að þér sögðuð mál-
sækjendum frá þessu svona fljótt?“ sagði ég.
„Hvað eigið þér við?“ stamaði vitnið órór.
„Spurðuð þeir yður, eða fóruð þér til þeirra ?“
„Þeir spurðu mig. Mér skilst að þeir hafi verið
að yfirheyra fanga, síðustu dagana.“
„Hver spurði yður?“
Vitnið leit á Claude Dancer. „Þessi litli, sköll-
ótti náungi, sem situr þarna. Prancer eða Dancer,
held ég hann sé kallaður.“
Mætti ekki með sanni segja, Miller, að ef eng-
inn hefði spurt yður, hefðuð þér aldrei sagt
neinum frá þessu?“ Ég hélt niðri í mér andanum
og beið svarsins.
„Nei. Ætli það. Ég hef nógar áhyggjur fyrir.“
„Til dæmis áhyggjur út af þvi að þér bíðið nú
-dóms í íkveikjumálinu ?“
„Ja, já.“
„Og auðvitað var ekkert minnzt á þennan yfir-
vofandi dóm, þegar þér töluðuð við Prancer eða
Xiancer ?“
Claude Dancer hálfreis á fætur, en dómarinn
j'gldi sig og benti honum að setjast.
„Nei, ekki orð.“
„Og auðvitað var yður ekki lofað neinu?“
,,Nei.“
„Og auðvitað. Duke, hugsuðuð þér ekki neitt
um þennan yfirvofandi dóm i íkveikjumálinu,
þegar þér sögðuð málsækjendum þessa sögu, sem
þér hélduð að gæti ef til vill komið þeim að
gagni?“
Claude Dancer þaut aftur á fætur, og í þetta
■sinn starði dómarinn á hann, þar til hann settist.
„Nei, datt það ekki í hug.“
„Þakka yður fyrir, Miller,“ sagði ég.
Það ríkti dauðaþögn í salnum. Allir kviðdóm-
■endur forðuðust augnatillit mitt, og ég leit skjótt
undan.
Ég kallaði á undirforingjann sem vitni, og
hann neitaði statt og stöðugt að hafa talað við
Duke Miller um hádegið né nokkurn tíma. Nei,
hann hafði aldrei sagt eitt orð um að leika á
kviðdómendur né neitt í þá átt.
En þetta var tæplega frambærilegt, og ég gat
varla áfellzt kviðdómendur fyrir að trúa þessu
ekki.
Meðan Mitch hélt lokaræðuna fyrir málsókn-
ina, endurómaði hinn skaðlegi vitnisburður sið-
asta vitnisins í huga mér. „Guð minn góður,“
hugsaði ég. „Getur þessi eigingjarni hermaður
okkar hafa verið svona heimskur ?“ Mér varð
óglatt og lokaði augunum.
Var allt starf mitt og Parnell allar þessar
vikur unnið fyrir gýg? Var málstaður okkar að
hverfa eins og ský fyrir sólu?
Þegar komið var að lokaræðu minni, var ég
algerlega niðurbrotinn. Ég hugsaði í sífellu um
það, að ég yrði að minnast á vitnið úr fangels-
inu. Gat ég á nokkurn hátt sagt eitthvað sem
dygði ?
Ég komst loks að því. „Og þá erum við kom-
in að fanganum okkar,“ sagði ég, „Duane Miller,
fangelsisgesti, íkveikjuvargi, og afbrotamanni,
sem málsóknin kemur fram með í lok þessa
morðsmáls." Ég dró andann djúpt.
„Heiðruðu kviðdómendur, ég veit naumast
hvað ég á að segja við ykkur. Það er enginn
vafi á því, að framburður þessa manns getur
kippt fótunum imdan málstað okkar, ef honum
er trúað.“
Ég sneri mér að undirforingjanum, sem sat
niðurlútur. „Ég ætla ekki að eyða orðum í það að
minnist á hversu ósennilegt það er, að Manion
undirforingi hafi svo mikið sem lagt lag sitt við
slíkan mann, svo að ég tali ekki um að segja
honum frá svo mikilvægum staðreyndum sem
þeim, sem fanginn vill halda fram að séu sann-
ar.“
Ég bandaði út höndunum. „Tími minn er næst-
um á þrotum," hélt ég áfram. Flestir kviðdóm-
endur búast við og þyrstir í mikilfenglegt mál-
skrúð í lokaræðunni, og ég þagnaði og hugsaði
um stund, siðan lét ég móðan mása.
„Getið þið fengið af ykkur að auka böl þessa
hrjáða manns? Að fela þessum rétti dóm yfir
höfði hans, að leggja mannorð hans sem her-
manns í rúst, sneyða hann öllum tekjum?“ Ég
þagnaði.
„Hversu mikið böl ætlið þið að láta þennan
Barney Quill skilja eftir í kjölfari sínu? Hefur
liann ekki valdið nægum glundroða á ævi sinni?
Getið þið fengið af ykkur að láta Barney Quill
valda enn einum óskundanum úr gröf sinni?“
Ég hneigði mig alvarlegur í bragði og gekk
að borði mínu. Undirforinginn sat enn og starði
fram fyrir sig. Ég heyrði óljóst tifið í raf-
magnsklukkunni bak við mig. Strafi minu var
lokið, og ég var þreýttur, þreyttur....
Einhver hristi mig. Það var komið myrkur
„Svona, Polly, þá er kviðdómurinn kominn. Þeir
hafa loksins komist að niðurstöðu.“
Það var Pranell, sem sló laust á hökuna á mér.
„Svona nú — loksins er komið að því. Dómarinn
og allir biða."
Það ríkti mikil spenna í réttarsalnum, og það
var eins og þykkur hjúpur hvíldi yfir honum,
daufur og drungalegur. En skyndilega lifnaði
yfir öllum, svo skyndilega, að það var næstum
óþægilegt.
Dómarinn lyfti hendinni. Þrátt fyrir mann-
fjöldann, bergmálaði rödd hans eins og salurinn
væri auður. „Ég vara viðstadda við þvi að gripa
á nokkurn hátt fram í fyrir formanni kvið-
dómsins," lýsti hann yfir alvarlegur í bragði.
Siðan komu kviðdómendur inn. Hjartað hopp-
Framh. á bls. 18.
POLAR
I
VIKAN
9