Vikan - 06.08.1959, Blaðsíða 25

GÓÐUR FÉLAGI.
Framhald af bls. 9.
hana sem mest hann mátti.
Dag einn varð Ingrid hugsað til
þess, að hún hai'ði ekki séð Bo i
.næstum hálfan mánuð. Og þegar
hún varð samferð einum skólafé-
laga Bos heim úr skólanum, spurði
hún um liann eins og af tilviljun.
— Bo! Hann hefur verið með
lungabólgu og verið mj‘g þungt
haldinn. Vissirðu l)að ekki'? lúð vor-
uð samt vön að vera talsvert sam-
an. En nú er hann á batavegi. Einar
kom til hans i gær með bók og dá-
lítið af ávöxtum og blómum, sem
við höfðum sparað saman fyrir. En
hér skiljast leiðir okkar, ég er á
leið til hárgreiðslukonunnar. Bless-
uð!
Ingrid var mjög hugsandi á eftir.
Hún hefði átt að fara heim að lesa.
Gert var í Stokkhólmi i heimsókn
lijá ættfólki sinu, svo að hún .varð
nð lesa um daginn.
En þrátt l'yrir góð áform sín, var
Ingrid samt innan stundar komin
inn í eldlmsið, þar sent Gert og Bo
bjuggu. Konan, sem opnaði fyrir
henni, ljómaði öll, þegar hún sagðist
vera komin til þess að heimsækja
I.undgren.
— Pað var sannarlega fallega
gert af yður — hann er svo ein-
mana. Ég hef litið til hans öðru
hverju, en hann þarfnast auðvitað
;yngri félaga.
Ingrid lagði nokkur blóm og sæl-
gæti á bakka og barði að dyrum hjá
Bo. Henni brá illilega, þegar hún
sá, hve horaður liann var orðinn.
Þegar hann kom auga á hana, Ijóm-
aði hann af ánægju, en síðan sagði
hann:
— Þú hefðir ekki átt að koma,
Ingrid.
— Því ekki það, Bo? sagði Ingrid
róleg og lagði bakkann á litla borð-
ið við hliðina á rúminu.
— Bæði geturðu smitazt, þetta
byrjaði nefnilega með inflúenzu, og
auk þess getur þetta komið sér illa
fyrir þig. Þú rnanst hvernig Gert
hagaði sér síðast.
— Gert skildi ekki hvernig mál-
unum var háttað.
— Hvaða ástfanginn maður hefði
gert það? Ég hélt Iiara, að jafn skyn-
samur maður og Gert Vik myndi
sjá, hversu hlægilegt ]>að var að
vera afbrýðisamur vegna min, sem
get á engan hátt verið honum til
ama, hvað það snertir.
— Hversvegna er ykkur Gert illa
hvor við annan, Bo?
__ Að vera ástfanginn i söniu
stúlku, kann sjaldnast góðri lukku
að stýra.
— Áttu við, að þú sért ástfanginn
í mér, sagði Ingrid undrandi. — Ég
hélt að við værum bara vinir.
__ Þú getur ekki annað sýnt mér
en vináttu, þar sem þú ert ástfangin
í Gert en ég ann þér meira en allt
annað i heiminum.
__ Ég verð að fara núna, sagði
Ingrid hraðmælt og reis á fætur.
__ Er það vcgna þessarar játn-
'ingar minnar?
— Auðvitað ekki, sagði Ingrid, en
hún vissi, að hún myndi aldrei geta
umgengist Bo eins og áður, nú þeg-
ar hún vissi, að hann elskaði hana.
Ingrid hafði ekki hugsað um það
hvað timanum leið, og þessvegna
starði hún undrandi á Gert, sem
stóð i dyragættinni og beit á jaxl-
inn, þegar hún kom út.
__ Ertu kominn svona snemma?
stamaði hún.
— Já, og að því er virðist, kem
ég á mjög óheppilegum tíma. Þú
laumast þá til' þess að heimsækja
Bo, þegar þú veizt, að ég er ekki
heima.
Ingrid var orðin náföl.
— Ég kom hingað, vegna þess að
mér var sagt, að Bo væri veikur.
Og nú vil ég að þú biðjist fyrir-
gefningar fyrir það sem þú sagðir.
Þá skal ég reyna að gleyma því, sem
þú sagðir, vegna þess að þú ert ef
til vill afbrýðisamur.
— Já, svo að þú ætlar að reyna
að gleyma því sem ég sagði. Mikið
afskaplega ertu mikJll höfðingi,
sagði Gert háðskur. — Og ég á
greinilega lika að gleyma hegðun
unnustu minnar, sem hegðar sér eins
og henni sýnist. Nei, stúlka min, ég
biðst engrar afsökunar i lietta sinn,
þvi að nú er nóg komið, og nú er
það ég, sem set skilyrðin.
— Skilyrðin? endurtók Ingrid
skilningssljó.
— Já, einmitt. Ég krefst þess að
þú heitir mér því að tala aldrei við
Bo, hvorki i návist minni cða eins-
lega.
Ingrid leit á hann og hrukkaði
ennið. Var þetta í rauninni sá Gert,
sem hún hafði haldið að hún elsk-
aði, sem stóð þarna og setli henni
úrslitakosti? Það var eins og liann
væri henni skyndilegá ókunnur. Og
hvers krafðist hann af henni? Lofa
þvi, að hún skyldi aldrei tala við
Bo! Bo, sem elskaði hana. Skyndi-
lega varð Ingrid hugsað til ástúðar
þeirrar, sem hún hafði séð i aug-
um Bos. Ástúðar, sem var fremur
tilbeiðsla en ágirnd. Bo elskaði
hana, en liann krafðist einskis af
lienni. Hugsunin um slíka ást gerði
liana bæði auðmjúka og stolta. Það
var eins og hún væri ekki verð þess-
arar ástar, en hún vildi reyna að
verða það. Ilún lyfti höfðinu og
horfði beint framan i Gert, þegar
hún sagði:
— Ég get ekki heitið þér þvi,
Gert. Mér þykir mjög vænt um Bo.
— Og samt viltu halda þvi fram,
að það sé ég en ekki hann, sem þú
elskar.
— Ég hélt ég elskaði þig, Gert,
en þú hefur sjálfur opnað augu min
fyrir mistökum mínum. Ég sá ekki
sólina fyrir ljómanum kringum þig
og fjölskyldp þina, og ég hef ruglað
aðdáun og daðri saman við sanna
ást.
— Ég er sem sagt sleginn út af
ónytjungi eins og Bo Lundgren,
sagði Gert háðskur, og Ingrid fann,
að hann var fremur reiður en særð-
ur og örvæntingarfullur. Án þess
að segja orð, sneri hann sér við og
gckk inn á herbergi sitt. Þegar liann
hafði lokað á eftir sér, fór Ingrid
aftur inn til Bo.
— Hversvegna ertu komin aftur,
Ingrid? sagði Bo ákafur.
— Til þess að segja þér, að þú
hafðir rétt f>TÍr þér, þegar þú sagð-
ir, að þetta stáss ætti ekki við mig.
Ég vil vera góður félagi eiginmanns
míns, og nú veit ég livaða maður
það verður. Þú, Bo! Það var ekki
ást, sem ég bar lil Gerts, heldur
forvitni og hégómagirnd. Ástin er
helguð þér, Bo, og vegna hennar
gat ég ekki svikið þig, þegar ég var
heðin um það.
Bo réti hönd sina að henni án
þess að niæla orð, og hún lagði
liönd sina í liönd hans, og brosti
bliðlega. Orð voru óþörf, vegna þess
að augnatillit Bo sagði betur en
nokkur orð, hversu heitt liann unni
henni.
EVRÓPA 1 VIÐJUM
HJÁTRÚAR.
Framhald af bls. II.
svikamáli, þar sem „nornir“ drógu
fé frá hinni ríku ekkju Donna
Vittoria í bænum San Manede í
Fortohéraðinu. Ekkjunni var sagt,
að hún gæti fengið að sjá sál manns
síns, ef hún æti vissa ávexti (sem
voru auðvitað ekki beinlínis ódýrir
— en ávextir, sem nornirnar gátu
aflað). Donna Vittoria borgaði, og
með kvikmyndavél sýndu nú svik-
ararnir hinn látna eiginmann í
kastalanum nótt eina í niðamyrkri.
Þegar „eiginniaðurinn" bað konu
sína að láta nornirnar fá kastalann,
gerði hún það á stundinni, en
Interpol skarst að lokum í leikinn
og fletti ofan af öllu!
Bóndinn Peter Meier í Ober-Golds-
bach í Suðurbayern trúði því statt
og stöðugt, að hús hans væri umsetið
af nornum. Þess vegna negldi hann
fyrir dyr og glugga á húsinu sínu.
Hann og systir hans, Zenzi, tíu ár-
um eldriý lifði upp frá þessu ömur-
legu lífi. Þau bjuggust við því að
verða myrt á hverri stundu af ein-
hverri norn, sem hafðist við í nám-
unda við húsið. Lögreglan varð loks
að brjótast inn til þeirra með valdi
og koma þeim undir læknishendi, en
þau hafa aldrei þorað að segja lækn-
inum frá því, hver lét ósköpin dynja
yfir þeim — og þau lifa enn þann
dag í dag milli vonar og ótta!
KAUPIÐ GALDRAGRIPI
YÐAR í NEAPEL.
Á hverju sumri halda þúsundir
ferðamanna til Abate, lítillar borgar
við útjaðar Neapelborgar, til þess að
fara til spákvenna þar . . .
Auk þess sem spákonur spá, er
einnig hægt að fá þar keypt þar ást-
arlyf — dularfullt grænt duft, sem
veldur eilífri æsku og önnur „áhrifa-
mikil“ og eftirspurð nornalyf. Flestir
fara til hinnar gömlu og hrumu
Madre Antonia Melorate, því að því
er haldið fram, að hún sé öflugasta
nornin í Neapel.
Interpol berst gegn þessari hjátrú
harðri hendi, en lögreglan segir: —
Nornir vorra daga eru skrattanum
kænni og okkur veittisl afar erfitt
að fletta ofan af þeirn, vegna ótrú-
legrar einfeldni almennings.
ÉG HEYRÐI GRÁTIÐ.
Framhald af bls. 9.
sinnar. IbúSin var ekki tilbúin enn,
annars liefði iiabbi getað verið þar
með stúlkunni I stað þess að kúldr-
ast inni í bakherberginu. Þeini gal
ekki verið rótt innanbrjósts þar,
vegna þess að k’ona lians átti einnig
lykil að stofunni. En þegar hún
býður konum lieim til sín, eru þau
óhult. Og það til svo mikilla muna,
að faðir hennir hafði blístrað og
brosað áður en hann fór að heiman,
auk ]>ess sem hann hafði reynt að
innræta dóttur sinni nokkur góð orð
um hegðun og siðferði. Enga unga
menn inni i svefnherberginu liennar.
Stúlkunni var svo kalt, að hún
skalf. En liún vildi ekki standa upp,
vildi ekki fara heim. Ilún vildi ekki
sjá föður sinn framar, og ekki móð-
ur sina heldur. Framar ölhi ekki
móður sína. Hvað átti liún að segja
við móður sina? Átti liún að ljúga
með föður sínum?
Hverju gat ég svarað Iienni? Að
þetta komi fyrir, komi oft fyrir —
að lijón hætti að elska livorl annað.
Að það komi stundum fyrir að fólk
giftist án þess að elska hvort ann-
að. Að móðir hennar hali ef til vill
vitað, hvað faðir hennar var að
gera. Að þetta væri ef til vill i fyrsta
sinn. Að faðir hennar myndi vafa-
laust fara frá ungu stúlkunni. Að
maður yrði að taka lifinu nieð
sálarspekt.
Ógilt sautján ára stúlka á ekki
að fá að vera ein með þeim, sem
hún er ástfangin í. Hún lieldur, af
sá fyrsti, sem hún verður ástfangin
i, verði án nokkurs vafa lífsföru-
nautur hennar. Og ef til vill verð-
ur hún ástfangin í lionuni alla ævi,
ef ást hennar verður ekki fyrir of
miklum vonbrigðum.
Við höfum setið saman á gólfinu
og þagað og skolfið af kulda. Ég
kem ekki orðunum, sem ég ætlaði
að segja, út úr mér. Að til sé ást,
sönn, trygg ásl, sem ekki þekki
sviksemi og lygar og launung, eilií
ást, og það sé nægilegt að trúa á
hana og reyna að lifa samkvæmt
þeim lögum, sem hún setur mönn-
um. Ég gat ekki sagt þetta, vegna
þess að ég hef alltaf efast um sann-
leiksgildi þessára orða sjálf.
Hún leit niður og grúfði andlitið
i höndunum aftur. Þá heyrðum við
gengið upp stigann og síðan heyrð-
ist lágur rómur ungs nianns. Hann
kom inn, hár drengur i leðurjakka
og þröngum buxum. Hann gekk
til liennar, og hún reyndi ekki að
lirinda lionum frá sér. Hún hallaði
höfði sinu að öxl hans og tók aftur
að gráta lágt. Ilaiin lyfti henni upp
og þrýsti henni að sér. Við gengum
niður stigann út i rigninguna og
námum staðar fyrir utan bygging-
una og kvöddumst.
Þau héldu fast hvort utan um
ananð þegar þau gengu niður eftir
votri göturmi.
3
nœsla
blaði
★ 1 íyrstn ainn lil Reykja-
víkur.
Vikan og fleiri aðilar bjóða til
Reykjavíkur hjónum utan af
landi, sem aldrei höfðu komið til
bæjarins áður. 2 myndaopnur frá
dvöl þeirra „syðra".
★ Séra Bjarni í aldarspegli.
★ 4 herb. íbúð í f jölbýlishúsi.
★ Viðtal við Björn R. Ein-
arsson.
★ Nemandi í hárgreiðslu
kvenna.
VTKAN
25