Vikan - 01.10.1959, Blaðsíða 6

SMASAGA
eítir
Henning Hartuna
Jane íann akyndilega gripiö íast utan
um iionama, sein neit a ueiknibiýant-
inum, og nun ieit SKeiid viö. Petta var
hai, ungi maöurinn, sem hun haiöi oít
tekiö ettir, vegna pess aö nann gagn-
rýndi kennsiu raue iversens. Hariö á
honum var mikiö og úiiö, og ljóst
skeggið ga£ anantinu sterkan svip.
Hann brosti tii hennar og styröi enn
hendi hennar. Jane tór aö haia auga
meö þvi, sem geröist á teiknipappirn-
um. I stórum bogahnum motuöust
smátt og smátt úthnur lyrirsætunnar,
en veikar hnurnar, sem hun haíöi sjaif
teiknað, huriu næstum viö hhðina á
kröítugum línunum. Eftir svo sem
tvær minútur haíöi þessi sterklega og
beinabera hönd, sem hélt utan um
hönd hennar, teiknaö stúlkuna, sem
stóö i miöju herberginu á upphækk-
uðum paih, og drættirnir voru djarfir
og sannir.
— Búið! hrópaöi Palle Iversen, um
leiö og fyrirsætan steig niöur og sveip-
aði um sig sloppi,
— Takk iyrir, sagöi Jane. — Þetta
er greiniiega betra en veiku hnurnar
minar. en hins vegar er þetta ekki
lengur eftir mig.
— Reyndar, sagöi ókunni maöurinn
og bauð henni sigarettu. — Þér skuluð
sjálf reyna næst. VeriÖ ekki feimin við
linurnar. Reynið aö ýkja, undirstrika,
vinniö fljótt og hart, þá mun þetta alit
koma af sjálfu sér.
— Þanmg kerinir ekki Iversen okk-
ur, skaut Jane inn í.
— Iversen, hann er enginn uppeldis-
fræöingur.
— HvaÖ eruð þér þá aö gera hérna ?
— Eg hef gott af þessu. Þegar viö
verðum að ljúka teikningunni á tiu
mínútum, kann ég fyrst við mig, og ef
fólk, sem hefur þetta aö ævistarfi, hef-
ur ekki snör handtök, deyr það hrein-
lega úr sulti.
— Eruö þér málari? spuröi hún og
leit spekingslega á bláar, gular og
rauöar skellurnar á höndum hans.
— Já, — þér veriö aö afsaka, — ég
hélt þér vissuð, hver ég væri. Ég heiti
Sten Langgárd. Ég veit, aö þér heit-
iö.... æ, mér finnst svo kjánalegt að
þéra yður, má ég segja þú? Jane Bro,
er það ekki?
— Jú.
á teikningar yðar. £inhvern tlma a4r
hann sig um hond og teiknar þaö, sem
hann ser, i staö þess, sem nann dreym-
ir uml
Aö svo mæltu hvarf Iversen, og
stuttu siöar kauaöi hann aitur nem-
enaur sma saman. r yrirsætan varpaöi
al ser sioppnum og steig upp a paninn,
þar sem iversen íaim stemngu nanda
henni.
— Reyndu nú sjálf, og mundu eftir
þvl, sem eg sagöi per. Pér ætti ekki
aö veröa sn.otasK.uid ur þvi.
— /istiarou eaki aö teikna sjálfur?
— Nei, ég ætia aö sitja hjá 1 þetta
sinn. £ri iáttu mig ekki truíia pig. Sten
stoð lyrir altan hana, og hun sneri
sér að teikmngunni og reyndi aö muna
eftir Pvi, sem nann halði sagt henm.
— Einmitt! JJvona a að lara aö þvi!
Teiknmgm tok nú á sig mynd. Hún
varö i raunmni hundrað sinnum betri
en fyrri tilraunir nennar. Hún þagði
og viðurkenndi fyrir sjálfri sér, að
ungi maiarinn heföi kennt henni meira
á tíu minútum en Iversen á tiu
klukkustundum.
Það var þannig, sem hún kynntist
Sten. Og henni íor aö þykja vænt um
hann og kenjar hans. Eftir tæpan
hálfan mánuö gat hún bókstafiega
ekki án hans venð.
Hann var ungur og var alls ekki
orðinn þekktur sem málari enn. En
aliir könnuðust viö fööur hans, John
Langgárd, máiarann og myndhöggv-
arann. Og einn góöan veöurdag sagöi
Sten: — Næstu helgi skaitu koma í
heimsókn til hinnar furðuiegu Lang-
gárd-fjölskyldu á herragarðinum.
Hún fann til innibyrgðs ótta. Sten
var svo biátt áfram, þótt hann striddi
henni ööru hverju vegna „hversdags-
leika“ hennar, — það er aö segja, aö
vinna fasta vinnu og fara vel meö
peningana sína.
Þau sáust oftast á kaffihúsum og
listamannakrám, auk þess sem þau
sáust i skólanum, þvi aö Sten bjó hjá
foreldrum sínum fyrir utan borgina,
og Jane haföi enn ekki haft hugrekki
til þess aö kynna hann fyrir fööur sin-
um, pósthússtjóranum, sem óttaðist
einmitt eitthvaö þessu likt. — Þú slór-
ar dægrin löng á þessum kaffihúsum,
og einn góöan veöurdag kemuröu
vafalaust meö einn þessara ungu
manna í eftirdragi, sem klæddir eru i
duggarapeysu, meö alskegg og svart-
ar neglur, haföi hann sagt, þegar hún
lýsti yfir því, aö hún ætlaöi aö byrja
í teikniskóla og reyna síöar aö komast
aö viö listaháskólann.
— Þú getur huggað fjölskyldu þina
meö því, aö þú átt aö sofa meö systur
minni i herberginu hennar, sagði Sten,
— og þar meö var málið útkljáö.
Norkotí?
— Takk fyrir, sagði Jane. —- Þetta er
greinilega betra en veiku linurnar min-
ar, en hins vegar er þetta eklci lengur
eftir mig.
Kennarinn i skynditeikninganám-
skeiöinu, Palle Iversen, kom i þessu að
teikniborði hennar. Hann virti stund-
arkorn fyrir sér teikningu hennar, síð-
an sneri hann sér aö þeim.
— Á þetta aö vera fyrirsætan okk-
ar, sagöi hann háðslega. — Þaö er vist
vinur okkar, Sten, sem hefur gert
þessa „pin-up-girl" fyrir yöur?
Sten hló viö, en Jane svaraöi gröm:
— Mér finnst myndin ágæt!
— Jú-jú, hún er fyrirtak, þótt ég sé
ekki á sömu skoöun. Þér skuluð samt
ekki láta tækni Stens hai> nein áhrlf
Herragaröurinn var miklö timbur-
hús, alhlaöiö drekum og öörum kynja-
dýrum. Þakið var illa farið, og allt bar
húsiö meö sér, aö í því hefðust viö
tveir athafnasamir listmálarar. Samt
virtist eitthvert líf yfir þvi. Þarna virt-
lst einhvern veginn allt vera i upp-
námi. Gegnum opinn glugga á fyrstu
hæö bárust ósamhljóma tónar ein-
hvers nútímaverks, leiknir á píanó, en
úr öörum enda hússins heyrðist leikiö
„rock’n’roll" á grammófón, en það
stakk einkennilega I stúf viö pianó-
lelklnn.
— Systir min er i tónlistarskólanum,
og yngri bróðir minn elskar Elvis
Presley, svo aö viö höfum komið þeim
sem lengst hvort frá ööru. 1 miöju
húsinu finnst manni allur hávaðinn
eins og umferöarvæl, sagöi Sten hlæj-
andi og gekk meö henni gegnum blá-
litar útidyrnar.
Hún var ekki kynnt fyrlr allrl fjöl-
skyldunni i einu. Þau leituðu uppl
fjölskyldumeölimina hvern af öðrum.
Yngri bróöir Stens, Níels, leit naumast
upp frá plötunni, sem hann sat yfir
og staröi á elns og dáleiddur, og Elvls
fyllti herbergið meö ótrúlegustu
kynjahljóöum. Karen stóð hins vegar
upp frá pianóinu og heilsaöl henni al-
úðlega, en Jane gat varla haft augun
af hinu furöulega hljóöfæri. Pianólð
var bókstaflega nakið, allar plötur
hðföu veriö teknar af þvi, og ekkl var
annað eftir en grindin eintóm. —
Vegna hljómburöarins, sagöl Karen,
sem var ákaflega viðmótsþýö, dðkk-
hærð og ljós á hörund, geróllk Sten.
Einhvers staöar nálægt bakdyrun-
um fundu þau vinnustofu föður hans.
Þama stóðu fullunnar og hálfunnar
Q
VDKAN