Vikan - 01.10.1959, Blaðsíða 21

veiöar uppi í Kjós, hafði sjálfur skoð-
að skúrana á lóðinni nr. 5. Hafði
hann þá tekið eftir, að í öðrum skúrn-
um náðu gólfborðin ekki þvert yfir
gólfið, heldur voru þau samsett, hér
um bil í miðjum skúrnum. Lét hann
rifa borðin þar upp, fyrst vinstra meg-
in, og var þar ekkert að sjá nema
mold, síðan hægra megin, og komu þá
í ljós pokar úttroðnir með heyi. Þeg-
ar þeir voru teknir upp komu þar
stigaþrep, og síðan gangur, er náði
út undir Austurstræti, og beygði síð-
an austur eftir strætinu. En þegar
þau voru komin nokkuð nærri Lands-
bankanum, voru þau hrunin saman,
og var ekki að efa, að hér var gang-
urinn, sem bankaræningjarnir höfðu
farið út um með gullið.
Nokkrum dögum seinna kom í blöð-
unum, að allur gangurinn hefði verið
rannsakaður nákvæmlega til Þess að
reyna að finna fingraför. Hefðu
fundizt nokkur, en flest þeirra væru
eftir Jón gamla, sem hefði verkstæði
þarna á lóðinni. Hann hefði sem sé
komið að, þegar lögreglan var að
opna göngin, og farið með henni ofan
í þau, og af því hann var gamall,
myndi hann oft hafa stutt hendinni
við vegginn. Þó virtist á einum stað
vera far eftir þumalfingur, sem ekki
væri fingur Jóns. Þegar ég las þetta
síðasta, þurrkaði ég með klútnum
yfir ennið á mér, þar sem ég sat við
morgunkaffið inni á Bjössa. Það
hafði allt í einu orðið rennblautt af
svita, þótt mér hitnaði ekki.
37.
EG VERÐ SMEYKUR.
Þegar ég las um fingraförin, þótt-
ist ég vita að þau væru eftir mig.
Ég hafði dálítinn tíma ekki notað
neina hanzka. Síðar hafði ég, að ég
hélt, þurrkað vandlega allan þann
hluta af göngunum, er við vorum
þá búin með. en þarna var þá samt
fingrafar eftir mig Mér kom allra-
handa vitleysa til huear, til dæmis
að hrufla mig á þumalfingrinum, fara
síðan til læknis og segja, að ég hefði
meitt mig á hjóli. F.n hvernig yrðu
fingraförin. þegar fingurnir greru?
Yrðu þau ekki alveg eins?
Ég sá að þetta var fjarstæða. og
hætfi að hugsa um það, en við Siöfn
ræddum fram og aftur þessa ný.iu
hættu, er komin var á leið okkar, en
okkur kom saman um að hér væri
ekki um annað að ræða en að biða
étekta. Hálft í hvoru gerðum við ráð
fyrir að þetta væri vitleysa. fingrafar
þetta hlyti samt sem áður að vera eft-
ir Jón gamla, þó það væri eitthvað
öðruvísi en hin. En þó að undarlegt
megi virðast, kom hvorugu okkar til
hugar. að fleiri gætu komið til greina
en við Jón gamli.
Um miðnætti var ég einn á skrif-
stofunni í Miólkurfélagshúsinu, og
hafði opna hurðina út á ganginn, af
því að mér fannst Þungt loft. Heyrði
ég bá hljóð, sem ég í fyrstu ekkert
skildi, hvað var. Og til marks um, hve
taugaóstyrkur ég hef verið orðinn
um þessar mundir. er Það, að ég svitn-
aði er ég heyrði það.
Dibh. dibb. dibb, dibb, dibb. dibb.
dibb. hevrðist ót.t, og títt. Ég heyrði
bað færast inn eftir ganginum, sem
er langur. en þegar það virtist komið
hér um þil alveg nð dvrunum hjá
mér. hætti bað Ég hevrði lvkli
stungið i skráargat.. og hurð onnast
ng lokast ,Og rétt á eftir hevrði ég
bungt fótatak í ganginum: bað var
maður sem kom gangandi inn eftir
göngunum. Svo var barið á hurðina.
sem var næst minni hurð, og i Því að
hún var onnuð hevrði ég mann segja:
..Frt.u búin að bíða lengi, elskan
mín ?“
Ég skiidi bá að maðurinn. sem
barna hafði skrifstofu. var að hitta
vinkonu sína ng hafði feneið henni
Ivkilinn. en hún hafði tifað svona
iinurt inn eanginn af hræðslu við, að
einhver sæi hana.
Morguninn eftir greip ég blöðin
með áfergju. Það voru langar greinar
þar um málið, en ekekrt um, eftir
hvern fingrafarið væri. En þegar ég
nokkru eftir miðdegisverð kom út á
götu. heyrði ég Jón Villa blaðasala
hrópa: ,,Nvtt í bankamálinu. Maður-
inn sem fór á Hafgolunni með Ivari
frá Hliðarhúsum."
Ég flýtti mér að kaupa Alþýðu-
blaðið. sem hann var að selja Þar
stóð. að lögreglan væri búin að sjá.
að fingrafarið. sem fundizt hefði i
eöneunum, væri eftir mann er héti
•Tón Simon Sigurðsson, og væri oftast
kallaður Jón Simon. Maður þessi
hefði verið mjög drykkfelldur; hefði
upprunaleea verið sjómaður, og
flækzt bæði utan lands og innan og
út úr drykkjuskap og óreglu, lent hér
í Þjófnaðarmálum fyrir eitthvað
t.veim, þrem árum. Hann hefði verið
hér nokkru eftir nýárið. og sézt hér
eitthvað fram eft.ir vertíð. en siðan
hefði hann horfið Hefði verið haldið
þá, að hann hefði farið til útlanda.
en svo myndi ekki hafa verið, heldur
myndi hann hafa unnið að ganga-
greftinum með Ivari frá Hlíðarhús-
um og farið með honum á Haf-
golunni. Eitt hefði lögreglunni samt
þótt undarlegt, og það var, að í fyrstu
virtist sem enginn hefði séð hann all-
langan tíma áður en bankaþjófnað-
urinn var framinn, t. d. enginn af
hinum venjulegu félögum hans, sem
voru vanir að sjá hann daglega á
Barnum.
Jæja, hugsaði ég, hann hét þá Jón
Símon, gangagesturinn okkar, sem
Jón gamli kom í vígða mold á svo
tildurslausan hátt.
En við þetta rifjaðist upp fyrir mér
atvik. Ég hafði fundið tómar tóbaks-
dósir, þegar við fórum að grafa upp
sandinn, sem hrunið hafði á ganga-
gestinn, og orðið honum að bana. Af
því að ég mundi að dósirnar, sem
ég hafði fundið í vasa gestsins voru
öðruvísi, (þessar voru dálítið sér-
kennilegar vegna þess hve flatar
þær voru), þá taldi ég víst, að sá
sem farið liefði burt með ganga-gest-
inn. (eða Þeir sem gert hefðu það,
því ég gerði helzt ráð fyrir, að þeir
hefðu verið fleiri en einn), ættu dós-
irnar og geymdi ég þær. Löngu
seinna ,er ég var búinn að kynnast
Hlíðarhúsa-Jóni, mundi ég einu sinni
eftir dósunum og spurði hann hvort
hann hefði ekki týnt dósunum sín-
um, en hann tók þá upp stórar silfur-
dósir, sem hann sagðist hafa átt I
þrjátíu ár. Ingólfur frá Hlíðarhúsum
hafði gefið honum þær.
Ég sagði honum frá dós- |,'
unum, er ég hafði fundið,
og gat hann til að ganga-
gesturinn hefði átt þær, en
mér þótti það ótrúlegt að
hann hefði verið með
tvennar dósir. Jón sagði
aftur á móti, að sér þætti
það afar sennilegt, þvi sá
maður, sem ekki kynni bec-
ur að meta tóbak en það,
að hann gengi með tómar
dósir í vasanum, honum
væri trúandi til Þess að
ganga með tvennar tómar
dósir á sér.
Eftir þetta viðtal hugsaði
ég mér, að ég skyldi henda
dósunnum, en nú þegar ég
las þetta i Alþýðublaðinu,
datt mér í hug að ég myndi
sennilega aldrei hafa gert
það. Fór ég þvi rakleitt upp
á skrifstofurnar i Mjólkur-
félagshúsinu, og gáði í draghófl, sem
ég mundi eftir að ég hafði séð dós-
irnar í. En þær voru þar ekki. Ég
leitaði í öllum draghólfum, en fann
þær hvergi. Ég hlaut að hafa hent.
þeim, bó ég myndi ekki eftir þvi.
38
EINKENNILEG ATVIK
OG AFLEIÐINGAR ÞEIRRA.
Dagarnir liðu. Það kom ekkert nýtt
í ljós í bankamálinu, en margt annað
bar til tiðinda, eins og gengur, og fólk
var farið að hætta að tala um þetta
mál. Við Sjöfn vorum farin að halda,
að hættan væri liðin hjá. Það var
komið íslenzkt og bjart (og í þetta
sinn rigningarlaust) sumar. Við Sjöfn
héldum sama hætti, að hittast ekki á
almannafæri. Við settum okkur vana-
legt mót fyrir sunnan Hafnarfjörð,
milli Kaldárssels og Valahnjúka, og
fórum i tveggja og þriggja daga ferðir
um óbyggðir Reykjanesskagans.
Ferðir þessa rvoru afar skemmti-
legar. Við vorum aðallega að elta
hreindýr með ljósmyndavélum, og vor-
um oft heila daga að skriða, milli
ieitanna, til þess að nálgast þau. Er
þessi „veiði" engu síður örfandi en að
elta hreindýr með byssum, og get ég
vart hugsað mér skemmtilegri störf.
Við höfðum ekkert tjald, því við ætl-
uðum til bygða, ef veður breyttist, en
við fengum altaf gott veður. Við höfð-
um ekki annað með okkur en það, sem
við gátum haft í bakpokanum, og
sváfum , hraunmosa á nóttunni.
NiSurlag i næsta blaOi.
ORKA - HfSGlfH
við
^..Ðéktrtui'

Polish Foreign Trade Comp-
any for Electrical Equipment
Ltd. Warszawa, Czackiego
15/17, Poland. Símnefni:
ELEKTRIM WARSZAWA.
GETA BOÐIÐ:
Jafnstraums rafsuðuvélar og
rafsuðuspenna.
Gjörið svo vel að leita nánari upplýsinga
hjá: Pólska Sendiráðinu, Hofsvallagötu
55, Reykjavík, ísland.
NÁN
Og
STÖRF
VCaldhreinsað
ÞORSKA
UFSA
irsi
í hinum þægilegu flöskum frá okkur
sem fást í flestum lyfja- og matvöru-
búðum.
1YSI H.F.
VIKAN
21