Vikan - 01.10.1959, Blaðsíða 11

aftur upp á stjórnpall til að fara á vörð, fylgdi
snati honum fast eftir, fór gegnum stýrishúsið
inn i kortaklefann og siðan upp stigann upp á
efri stjórnpaJl og staðnœmdist við áttavitaskýi-
ið. Þá virtist hann vera kominn á leiðarenda
og lagðist ánægður niður i einu horninu og lét
fara vel um sig. Það leyndi sér ekki, að hér var
gamali sæhundur á ferð.
Og átján daga klauf Hanley öldurnar á norð-
urhluta Kyrrahafs. Dag eftir dag reyndu yfir-
menn og aðrir af skipshöfninni að hæna hund-
inn að sér, en árangurslaust. Iiann lét sig ekki.
Hann leyfði þeim að visu að klappa á kollinn
á sér, en sýndi engin merki um ánægju við það.
Þegar hann var ekki „á vakt“ með Kildall, lá
hann við káetudyr skipstjórans og fór niður
einungis til að éta.
Þegar sást til lands á Honsjú-ey, hnusaði
laumufarþeginn af landgolunni og starði án af-
láts til landsins fram undan. Eftirvænting hans
fór vaxandi, er Hanley hélt áfram fram hjá
brimgarðinum við Jókónama og lagðist við fest-
ar fram undan tollbúðinni. Hanley var nú kom-
ið i höp fjöldamargra annarra vöruflutninga-
skipa, sem biðu affermingar.
Þegar Kildall var að lita eftir farminum, tók
hann eftir þvi, að hundurinn var sem á nálum.
Annað veifið dinglaði hann rófunni, og nasir
lians skulfu, er hann starði á hin skipin. Næsta
skip var gufuskipið Simaloer frá Niðurlanda-
skipafélaginu, en það var að afferma timbur
— eins og Hanley.
Tlanley snerist nú með sjávarfallinu og sneri
brátt skut sinum að hollenzka skipinu, sem nú
var i um það bil þrjú hundruð metra fjarlægð.
Hnndurinn beindi allri athygli sinni að þessu
skipi. Hann hljóp aftur á og reis á afturlappirn-
ar við borðstokkinn og þefaði út i loftið með
sivaxandi eftirvæntingu og æsingi. Þá sá Kildall
róðrarbát leggjast upp að Simaloer, og stukku
tveir menn frá skipinu um horð i hann, og sið-
an var róið i áttina til tollbúðanna. Leiðin þang-
að lá rétt fram lijá skutnum á Hanley, þar sem
snati stóð. '
Hundurinn horfði á þetta og ýlfraði lágt, en
ámáttlega. Brátt fór hann að þeytast fram og
aftur meðfram borðstokknum í feiknaæsing og
gelti scm óður væri. Þegar farþegarnir i róðrar-
bátnum heyrðu geltið, litu þeir upp á skipið og
báru hendur fyrir augu, þvi að sól skeiu á móti.
Þeir rýndu upp á borðstokkinn á Hanley.
Allt í einu spratt annar þeirra á fætur og tók
að æpa og veifa höndunum i ákafa. Hann gaf
róðrarmanni merki um að nema staðar og sló
á bakið á félaga sinum í fagnaðargeðshræringu.
Æsing hans var engu minni en liundsins. Þegar
báturinn lagði nú upp að kaðalstiga á Hanley,
varð hundurinn svo ólmur af æsing, að liann
stökk í sjóinn. Hinn hrópandi maður dró liann
þegar um borð i bátinn og faðmaði hann að sér,
rennblautan, eins og hann hefði heimt elskaðan
vin úr helju. Hundurinn ýlfraði af gleði og
sleikti hann í framan. Það var ekki um að vill-
ast, hér höfðu fundizt aftur liundur og hús-
bóndi.
Þessir endurfundir laumufarþegans litla og
húsbónda hans urðu nú aðalumræðuefni skips-
hafnanna á báðum skipunum. Það kom nú i Ijós,
að hundurinn hét Hektor og eigandi hans, W. H.
Mante að nafni, annar stýrimaður á Simaloer,
hafði á sinu skipi einmitt sömn skyldustörfum
að gegna og Kildall á Hanley.
Áður en Simaloer fór frá Vancouver, hafði
skipið orðið að Ieggjast annars staðar i höfninni
til þess að taka kol fyrir ferðina, á meðan
Hektor var í landi að viðra sig fyrir langferðina.
Mante leitaði hans dauðaleit um alJa liöfnina,
en tókst ekki að finna Hektor í hinni stóru
höfn nægilega tímanlega fyrir brottfarartima
skipsins, — og Simaloer sigldi þvi án hans.
Hvaða leyndardómsfull eðlishvöt var það, sem
stjórnaði Hektori, er hann leitaði skipulega að
farkosti, sem gæti borið hann yfir hafið til síns
elskaða húsbónda? Og hvernig gat hann valið
rétt skip úr fjölda skipa? Gat hann fundið það á
eðli farmsins í Hanley eða einliverju öðru, að
skipið hafði sama áætlunarstað og skipið hans?
Svörin við þessum spurningum verða aldrei
annað en ágizkanir þeirra, sem vissu, hvað
gerðist.
$
h
&
o*.
œ
%
,ya
\ú»
r>*
f'í
„Hele Nones |oruon“
Jórunn Kristiansen frá Moss í Noregi varð
landi sínu til sóma í Universe-keppninni fyr-
ir að vera nijög greind stúlka, og það þykir
næstum því óvanaleg uppbót á þessu stigi.
Jórunn á miklum vinsældum að fagna í Nor-
egi, og þó hefur henni enn sem komið er ver-
ið hlíft við því að „syngja á frönsku fyrir
kúabændur“. Þessi mynd birtist fyí'ir nokkru
í norsku blaði, og ef vel er að gáð, sést, að
Jórunn er með Loftleiðatösku meðferðis.

Nú fer að liða að annatímanum hjá ykkur
rökurunum .. .
— Hvers vcgna segirðu það?
Þegar vetrar og samkvæmislifið kemst i al-
gleyming .. .
— Margir halda þetta, segir Páll, en reyndin
er önnur. Aðsóknin er einna mest i sólslcininu
á sumrin, en ekki i skammdeginu, hvað svo sem
samkvæmislifinu liður.
Hvernig iná það vera?
— t sókskini og góðviðri tjaldar fólk þvi
bezta, sem til er. Menn klæðast beztu fötum
sinum, og þá leiðir af sjálfu sér, að snyrtingin
verður að vera í samræmi við það, og menn
láta klippa sig og raka. Öðru máli gegnir i
hriðarveðri og slyddu i skammdeginu; þá
klæðast menn hversdagsfötum, oft af lakara
tagi, og verða kærulausari um snyrtinguna.
Þarna kemur fram einn þáttur þeirra sálrænu
áhrifa, sem veðurfarið hcftir á fólk almennt.
Hvernig er það, Páll, — livort láta miðaldra
menn eða ungir sér annara um útlit sitt?
— Um ungu mennina er það að segja, að það
er tizkan, sem hjá þeim ræður mestu. Ef einhver
frægur rokksöngvari tekur upp á þvi að ganga
með sitt hár og illa rakaður, þá telcur tals-
verður fjöldi ungra manna það eftir honum ■—
og eins ef um hið gagnstæða cr að ræða. Þó
eru þeir talsvert rnargir af yngri kynslóðinni,
sem láta smekk sinn ráða meira en tizkuna og
ganga alltaf vel klipptir. Um eldri menn
er það að segja, að fáum er annara um útlit
sitt en þeim, sem eru komnir um eða yfir þri-
tugt og allt að hálfsextugu. Úr því fara menn
hins vegar að hirða minna um, þótt þeir séu
ekki nýklipptir, — þó ekki allir, þvi að sumir
viðhalda fyllstu snyrtimennsku i útliti fram á
elliár.
Hvernig starf er það að vera rakari?
— Það er gott starf, og ég er dáldtið hissa
á því, að það skuli ekki vera eftirsóttara af ung-
um mönnum, þvi að það veitir þeim — margri
iðn fremur — tækifæri til að gerast sjálfstæðir
og sjálfs sín húsbændur. Það er mun ódýrara
og auðveldara að koma sér upp rakarastofu
en prentsmiðju eða járnsmiðju, svo að einhver
dæmi séu tekin.
En verður það ekki lýjandi til lengdar?
— Það læt ég allt vera. Rakarar þurfa vit-
anlega helzt að 'cggja stund á einhverja tóm-
stundaiðju sér til hressingar — eins og reynd-
ar flestir aðrir, sem liafa með höndum fast og
einhæft starf, — og velja hana þá með tilliti
til þess, að liún bæti þeim upp fastastarfið.
Útivist, einkum á sumrin ...
Og viðskiptavinirnir, — hvernig eru þeir?
— Um þá get ég aðeins sagt allt hið hezta.
Þeir eru kurteisir og kunna yfirleitt vel að
meta góða þjónustu .Maður kynnist mörgum,
sér til ánægju og góðs, og eignast ekki aðeins
góða viðskiptavini, heldur og góða og trygga
vini. Og ég get bent á það sem dæmi um,
hvernig rakarar una sér i starfinu, að faðir
minn, Sigurður Ólafsson, sem stundaði rakara-
iðnina lengst af ævinni, hefur látð þau orð
falla, að ef hann væri ungur nú og mætti velja
um iðn. þá mundi hann hiklaust gerast rak-
ari .. .
Þú minntist á, að rakarar þyrftu að liafa
einhverja tómstundaiðju með höndum. — Það
er kannski of nærri gengið að spyrja, hver sé
tómstundaiðja þin?
— Það kemur nú ekki sérlega vel við það,
sem ég sagði, því að ég hef hingað til notað
flestar minar tómstundir til lesturs, enda þótt
ég hefði vitanlega haft bezt af þvi, likamlega
að minnsta kosti, að hreyfa mig eitthvað úti
við. En nú er ég búinn að kaupa mér veiði-
stöng, hvað sem meira verður.
Ertu ekki húinn að reyna hana — og veiði-
sæld þina?
—- Ég get varla sagt, að ég sé búinn að reyna
stöngina, en þó dró ég þrjár allvænar bleikj-
ur um helugina. En veiðisæll, liygg ég, að ég
sé svona i meðallagi — og kannski vel það. Og
það er áreiðanlega ekki nein hjátrú, að menn
séu misjafnlega fisknir. En það er önnur saga
og kemur að minnsta kosti ekki rakaraiðninni
við ...
— Þetta er alvey einstakur var&hundur, sem
hann á.
VTKAN
11