Vikan - 01.10.1959, Blaðsíða 12

Tylltu þér
niður. ..
Þýzkur ,letistóll‘
með háu baki og
höfuðpúða. Fóta-
skemill fylgir.
Óhœtt er að fullyrða, að stólar hafa allt-
af verið háðir duttlungum tízkunnar. Þó
eru að sjálfsögðu á þeim nokkur aðalein-
kenni, sem ganga eins og rauður þráð-
ur gegnum allar breytingar og breytast
lítið. Hið veigamikla atriði í nútíma-hús-
búnaði að láta efnið njóta sín £ hinni upp-
runalegu mynd, hefur haft áhrif á gerð
hvers konar stóla upp á síðkastið. Bólstr-
uðu báknin með silkidamaskáklæðinu eru
horfin af sjónarsviðinu nema hjá rosknu
fólki. í staðinn ber mest á léttum stólum
úr harðviðargrind með áklæddum svamp-
sessum. Við sjáum líka sjaldnar þessar há-
tíðlegu samstæður, en þeim mun oftar
einstaka stóla eða sófa sinn af hverri gerð.
En þá reynir á smekkvísina, svo að ekki
verði óskapnaður úr. Vikan birtir hér
myndir af nokkrum gerðum nýrra stóla,
sem fram hafa komið með nágranna-
þjóðunum.
Hér er heimili frá Bessendorf, sem er frægur, danskur híbýlafræðingur. Hún velur þann kost að hafa stól-
ana sína af breytilegri gerð, og heildarsvipurinn er einstaklega viðfelldinn. Stóllinn næst til vinstri er
svonefndur „eggjabikar". Þess háttar stólar hafa öðlazt miklar vinsældir á síðustu árum.
Danskur vinnu-
stóll eftir einn af
þekktustu hús-
gagnaarkitektum í
Danmörku. Hann
hefur vakið at-
hygli um allan
heim fyrir margra
hluta sakir. Form-
ið er óvenjufágað,
reyklituð eik og
bastþræðir. Stóll-
inn er mjög léttur
og kemur vel að
bakinu.
Réttast að reka Kanana heim
ÍSLENDINGAR eru alltaf að gera grín að þvi,
sem þeir hafa ekki hugmynd um, livað er, og
mest af því, að þeir treysta sér ekki tilað gera
það sjálfir. Ég þekki útlendinga, en ég hef held-
ur aldrei heyrt neinn af þeim gera grín að því,
sem hann veit ekki, hvað er erfitt.
Og ef ég væri Eyjólfur Jónsson, þá mundi ég
hundsa þetta pakk, næstþegar ég reyndi að
synda yfir Ermarsund, og ekki heldur láta neinn
vita, þó ég kæmist yfir. Það væri mátulegt handa
þessu dóti, sem er með gaspur um það, sem það
hefur ekki hiigmynd um, hvað getur verið erfitt,
og veit ekki einu sinni, lxvað þjóðarmetnaður
er, hvað þá lieldur meir.
Það er ég líka viss um, að það var bara tilþess-
að minnka íslendinga i augonum á heimsblöð-
onum, sem Danir ætluðu að láta Grétu Andersen
synda hvíldarlaust yfir Ermarsund fram og til
baka. Og mér finnst það að minnstakosti ekki
til þess fallið að styrkja lýðræðið á íslandi, að
Bandaríkjamenn skyldu bjóða henni 5000 doll-
ara fyrir að gera það, því það er sko alveg klárt
mál, að það var ekki til annars enað gera Is-
lendinga litla i augonum á útlendingum.
Ég þekki gamlan sundmann, sem var svo sár
útaf þessu, að hann talaði um það við mig, að
það væri réttast að reka Kanana heim. Og ég
segi fyrir mig, að þó ég sé ekki neitt á móti
Atlantshafsbandalaginu eða .Bandaríkjonum, þá
var ég illa sár útaf jiessu lika. En mér fannst,
að áðuren við færum út i svoleiðis öfga, ættum
við að reyna, hvort við gætum ekki safnað 5000
dollurum tilþessað bjóða Grétu Andersen fyrir
að synda ekki yfir fram og til baka. Og gamli
sundmaðurinn sagði, að það væri alveg satt.
Þetta yrðu ekki nema 200 jnisund krónur á
svörtum, og hann væri viss um, að það væri
leikur að safna þvi, og ef fjársterkir aðilar
fengjust ekki tilað leggja það fram, þá væri ekk-
ert annað en að láta blöðin skapa þjóðareiningu
um málið.
Nú fór það líka svoleiðis, ,að Gréta synti ekki
yfir Ermarsund fram og til baka, þó ég viti
náttúrlega ekkert um það, hvort henni hafa
verið borgaðir fimm þúsund dollarar fyrir að
gera það ekki, og luin hafi bara borið því við,
að veðrið væri svo vont. En mér finnst að
minnstakosti óþarfi að halda áfram að vera
alltaf að gera grin að Eyjólfi og segja, að hann
eigi að hætta þessu og reyna heldur við Fischer-
sund næst.
Gestrisni við millana
ÞAÐ ÞARF lieldur ekki neinar Danablækur tilað
segja manni það, að íslendingar geti orðið mikil
ferðamannaþjóð, og það er óþarfi að vera að
bjóða liingað einhverjum ferðaskrifstofugæjum
þaðan tilað vera með eitthvert píp um það.
Það vita það allir, sem nokkurntíma hafa litið
i biað, að næst á eftir íslendingasögonum og
jarðhitanum erum við íslendingar einmitt fræg-
ir fyrir náttúrufegurð og gestrisni. Og útlend-
ingar, sem koma hingað, segja frá því heima hjá
sér, hvað við íslendingar séum gestrisnir, svoað
aðra langar að koma hingað lika.
Ég þeklti amerísk milljónerahjón, sem komu
hingað i sumar tilþessað ferðast um öræfin,
afþvíað þau voru búin að frétta um náttúru-
fegurðina þar, en þau sögðu, að þeim hefði
ekki dottið i hug, að við værum líkt því eins
gestrisnir einsog við værum. Og þau sögðust
svo sannarlega skyldu segja frá þvi, þegar þau
kæmu lieim.
Það voru engin alminleg herbergi á Borg-
inni eða City Iiotel þegar þau koinu, svo þeim
voru útveguð tvö samliggjandi herbergi útí bæ.
Þegar þau komu svo dauðþreylt lieim úr rign-
ingunni í öræfaferðalaginu á trukknum, þá
komu hjónin, sem þau bjuggu hjá, með viski-
flösku og buðu þeim að drekka úr henni með
sér. Og þegar þau sögðust vera hálfslæpt eftir
ferðalagið á trukknum i rigningunni, þá sagði
maðurinn, að þau skyldu ekki vera að þessu.
Hann ætti nóg viski.
Svo slapp ameríska konan frá þeim, þegar
hún var búin að drekka tvo sjússa, og komst i
rúmið. Og konan á heimilinu dó, þegar þau
voru húin úr tveimur fiöskum. Og þá sagðist
ameriski milljónamæringurinn lílca hafa sofnað
í stólnum, afþví hann var hálfþreyttur eftir
ferðalagið. Og svo var húsbóndinn á heimilinu
aila nóttina að vekja amerisku konuna tilþessað
hlúa að lienni, afþví hann var svo hræddur um,
að hún hefði orðið innkulsa i rigningunni á