Vikan - 12.11.1959, Síða 14

'
• • .•
; •
í-á-i *v

- ; -

:?í S

• ■;.i. ■;
■

:/ i
■ ;
‘

— Er þetta hann? spurði Garveý. — En þetta ér náunginn, sem einu sinni lét setja mig í Steininn. — Hann hefur verið opinber ákærandi, svaraði
Goree kæruleysislega, — og auk þess get ég fullvissað yður um, að hann er fyrsta flokks skytta.
Vesælasti hluturinn 1 lögfræðiskrifstofu Harrys
Gorees var hann sjálfur. Þar hékk hann álútur
í gamla, brakandi armstólnum sinum.
Það var á heitum júnidegi um það leyti dags,
sem hitinn er mest kæfandi. Við rætur hrikalegs
fjallaklasa stóð smáborgin Bethel, dottandi i hlýrri
forsælunni. Engin verzlunarviðskipti fóru fram,
og kyrrðin var svo mikil, að Goree heyrði greini-
lega hrisla i spilapeningunum í biðstofunni, þar
sem „piltarnir I dómshúsinu" sátu við að spila
póker. Frá bakdyrum hans að dómshúsinu lá
bugðóttur stigur, troðinn af óteljandi fótum, sem
höfðu gengið hann árum saman. Þessi sami stíg-
ur hafði kostað Harry Goree allt, sem hann hafði
nokkurn tíma eignazt, — nokkur þúsund dollara
arf, gamla ættaróðalið og siðustu leifarnar af
hans góða nafni og sjálfsvirðingu. „Piltarnir“
höfðu yfirgefið hann, og úr blásnauðum fjárhættu-
spilara varð hann að vesælum drykkjuræfli, sem
lifði á peninga-„slætti". Það var meira að segja
svo komið, að fornvinir hans neituðu honum um
pláss við spilaborðið. Hann var ekki lengur talinn
með og varð að láta sér nægja hlutverk áhoríand-
ans.
Með vonleysisaugnaráði drykkjumannsins starði
Goree út í fjarskann, þar sem fjöllin virtust leys-
ast upp i gráu sumarmistrinu. Hvitl bletturinn,
sem hann sá halla sér upp að einni fjallshliðinni,
var Laurel, þorpið þar sem hann var fæddur og
upp alinn. 1 Laurel hafði lika komið upp ættar-
deilan milli Gorees- og Coltranes-ættanna. Nú var
enginn beinn afkomandi Gorees-ættarinnar lengur
á lífi nema þessi rúni og djúpt sokkni óhamingju-
fugl. Af Coltranes-ættinni var ekki heldur nema
einn erfingi eftir af sterka kyninu, — Abner
Coltrane ofursti, auðugur og mikilsvirtur maöur,
þingmaður á löggjafarþinginu og samtiðarmaður
föður Harrys Gorees. Ættardeilan hafði öldum
saman einkennzt af grimmd og verið samfelld
keðia haturs, ósamkomulags og blóðsúthellinga.
En Harry Goree var ekki að hugsa um ættar-
SMÁSAGA
14
deilur að þessu sinni. Drykkjusljór heili hans var
að reyna að kryfja þaö vandamál til mergjar,
hvernig hann ætti að fara að því að halda sjálf-
um sér og heimskupörum sínum við i framtíðinni.
Allt til þessa höfðu vinir og kunningjar séð fyrir
því, að hann fengi öðru hverju eitthvað að eta og
að hann gæti sofið einhvers staðar En víski vildu
þeir ekki kaupa fyrir hann, og viskí var einmitt
það, sem hann mátti til með að fá. Lögfræði-
skrifstofa hans var gersamlega úr sögunni. Síðast-
liðin tvö ár hafði enginn þorað að trúa honum
fyrir neinu máli. Hann hafði stöðugt fengið rneirl
peninga lánaða og stöðugt aukið sníkjurnar, og
hann var sjálfur sannfærður um, að I bezta falli
mundi hann sleppa við að sökkva enn dýpra
en hann var kominn, þegar hann tæki að skorta
nauðsynlegustu hluti. Eitt tækifæri, — sagði hann
sífellt við sjálfan sig, — ef hann fengi bara einu
sinni tækifæri til að taka þátt í pókernum, þá
skyldi hann vinna. En hann átti ekkert eftir, sem
hann gat selt, og sjóðir hans voru fyrir löngu
meira en uppurnir.
Þrátt fyrir vesaldóminn gat hann ckki að sér
gert að brosa að tilhugsuninni um manninn, sem
hann hafði selt óðal Gorees-ættarinnar fyrir sex
mánuðum.
Einn góðan veðurdag höfðu þau komið ofan úr
fjöllum, — tvær þær undarlegustu verur, sem
hægt var að hugsa sér: Joe Garvey og kona hans.
Öslitið í tuttugu ár höfðu þau búið saman inni á
afskekktustu öræfum meðal úlfa og bjarndýra.
Þau voru barnlaus og höfðu enga lifandi
manneskju hjá sér til að rjúfa hina blýþungu
kyrrð fjallanna. Aðeins fátt fólk í nógrenninu
þekkti Joe Garvey, en allir þeir, sem höfðu haft
einhver afskipti af honum, töldu, að hann væri
ekki með öllum mjalla. Hann stundaði enga at-
vinnu, nema ef vera skyldi íkornaveiðar, en til
þess að drepa timann gerði hann sig stundum
sekan um smygl. Hann hafði eitt sinn verið stað-
inn að verki og sendur i ríkisfangelsið um tveggja
ára skeið. Um leið og hann var látinn laus, skauzt
hann eins og grimmur hreysiköttur aftur i bæli
sitt.
Hamingjan, sem snlðgengur svo marga, er þrá
bana ákafast, birtist skyndilega i fjallaóbyggðun-
um og sendi Joe og hinni trúu eiginkonu hans
ástríkt bros.
Dag nokkurn birtust menn meö gleraugu og i
stuttbuxum I grennd við kofa Joes Garveys. Joe
tók byssuna sína ofan af naglanum og skaut á
þá af löngu færi í þeirri trú, að þetta væru skatt-
heimtumenn. Sem betur fór, geigaði skotið, og
hinir alsaklausu sendimenn hamingjudisarinnar
komu nær til að sannfæra hann um, að þeir væru
ekki fulltrúar neins, sem svo mikið sem iyktaði
af lögum og rétti. Síðar buðu þeir Garveys-hjónun-
um geysiháa upphæð í beinhörðum dollurum i
skiptum fyrir landskikann þeirra og gáfu þá skýr-
ingu á þessu hlægilega uppátækl, að þarna værl
gljásteinn I jörðu.
Þegar Garveys-hjónin höfðu nú eignazt svo mikið
af dollurum, að þau gátu ekkl einu sinni talið þá,
byrjuðu vankantar íjallalífsins að koma I ljós.
Joe fór að tala um nýja skó, tóbaksámu til að setja
í eitt hornið og nýjan lás á byssuna sína. Og hann
fór með Martellu sína upp á háa hæð til að sýna
henni, hvernig hann gæti varið hinar nýju elgnir
gegn árásarmönnum með hjálp fallbyssu.
En Adam hafði ekki tekið óskir Evu sinnar
með i reikninginn. Einhvers staðar í brjósti frú
Garvey lifði nefnilega ennþá kvenleg kennd,
sem hafði ekki slokknað þrátt fyrir tuttugu ára
líf inni í óbyggðum. Timunum saman hafði hún
ekkert heyrt nema endalausan skógarþytinn og
ýlfrið i úlfunum, og það hafði nægt til að eyða
hégómagirni hennar. Hún var orðin feit. og sorg-
mædd, grá og þreytuleg. En þegar möguleikarnir
féllu henni svona skyndilega í skaut, biossaði upp
lðngunin til að notfæra sér réttindi hins veika
kyns: fara í teboð, kaupa gagnslausa hluti og
íklæða hinn leiðinlega hversdagsleika dálitlu
skrauti og hátiðlelka Og þess vegna beitti hún
ákveð'ð neitunarvaldi sínu gegn ráðagerð Joes
og tilkvnnti. að þau skvldu snúa aftur til byggða
og gerast þegnar borgaralegs samfélags.
Ov banmg var það ákveðið og gert.
Ráðagerð þeirra að setjast að í Laurel féll
vel við ákafa löngun Harrys Gorees til að koma
eign sinni í peninga. og þau keyptu h!ð gamla
óðalssetur Gorees-fjölskvldunnar og tðldu fjðgur
þúcund harða dollara fyrir það í skjálfandi hðnd
eyðsluseggsins.
V I K A N