Vikan - 26.11.1959, Blaðsíða 12

Knriiey kom auga á §íúlkuna á icgar-
brániuni, linn vcifaái ákaft og* aðcin§
utlinur líkama lieuuar urðu greindar
í kvöldsolinni.
BARNEY THOMAS reykti hverja
sígarettuna á eftir annarri á
leiðinni tii Woodstock Hills.
Hann reyndi að festa augu á lands-
laginu, sem hann ók um, en það bar
litinn árangur. Hann hafði ekið þessa
leið svo oft, og þar að auki var þessi
hluti Bretlands ekki neitt fram úr
skarandi að landslagsfegurð, jafnvel
ekki þótt sumar væri og allt iðgrænt
eftir regnið.
Barney geispaði, það var fáförult
um þennan veg. Hann leit á úrið sitt;
klukkan var orðin sjö og allt útlit
fyrir. að hann kæmi enn einu sinni
of seint til kvöldverðar. Marjorie,
kona hans, mundi finna að því við
hann og frú Selwyn, tengdamóðir
hans, senda honum þessar ísköldu,
ónotalegu augnagotur, sem Barney
átti enn örðugara með að þola en
hinar sífelldu skammir og nöldur af
hálfu konu sinnar.
Barney varp þungt öndinni og
kveikti sér enn í sigarettu. Það var
allt útlit fyrir, að þessi helgi yrði
öllum öðrum svipuð: Marjorie legði
af stað til móður sinnar með lestinni
á föstudagskvöldið Barney héldi
þangað i bílnum á laugardaginn, þeg-
ar hann hefði lokið dagsverkinu hjá
vinnuveitendum sinum, Lincoln &
Lewis Ltd. Og samkvæmt venju mundi
Barney koma of seint til kvöldverðar
að Woodstock Hills, og þegar hann
hefði innbyrt bæði skammirnar frá
konu sinni og kvöldverðinn, mundi
hann setjast að þriggja manna vist
með konu sinni og tengdamóður, horfa
á sjónvarp, ganga til náða skömmu
fyrir miðnætti og vakna að átta
klukkustundum liðnum og eiga í
vændum drepleiðinlegan sunnudag á
heimili tengdamóður sinnar, unz þau
hjónin héldu heimleiðis til borgarinn-
ar að kvöldi.
Hann andvarpaði enn og yppti
ósjálfrátt öxlinni. Við þessu var svo
sem ekkert að gera. Því fór fjarri,
að Barney væri nokkur uppreisn í
huga. I þau níu ár, sem hjónabandið
hafði staðið, hafði Marjorie kæft nið-
ur hverja slíka hugsun hjá honum.
Að vísu var ekki eins og hún hefði
þurrkað út allan persónuleik hans,
því að persónuleik hafði hann eigin-
lega aldrei verið gæddur. Hún var
röggsöm og lét hvarvetna að sér
kveða, hann var friðsamur og hljóð-
látur maður með blá, vingjarnleg
aueu og svolítið yfirvararskegg, rautt
og úfið, og fyrir bragðið var svipur
hans o gframkoma þrungin eins kon-
ar dapurleik.
Að hugsa sér, ef maður mætti eiga,
þótt ekki væri nema eina helgi, einn
og út af fyrir sig. Að hugsa sér . . .
Barney var ekki lengra kominn á
leið óskhyggjunnar. þegar hann kom
auga á stúlkuna. Hún stóð yzt á veg-
arbrúninni og veifaði ákaft hendinni.
Eingöngu útlínur Jíkama hennar urðu
að þeirri greiðvikni fylgdi allt of mikil
áhætta, — ekki aðeins það, að um
ránsmenn gæti verið að ræða, heldur
og manneskjur, sem ósamboðið væri
virðingu manns að umgangast.
Kannski var það leynd uppreisnar-
hugsun, sem réð því, að Barney afréð
samstundis að láta kenningar Marjorie
lönd og leið í þetta skipti. Hann heml-
aði, og þetta varð allt með svo skyndi-
legum hætti, að hann gat ekki stöðvað
bílinn, fyrr en hann var kominn
nokkra metra fram hjá stúlkunni. Og
Barney steig út úr bílnum og hneigði
sig, brosandi og riddaralega, þegar
hún kom hlaupandi.
— Gerið svo vel, ungfrú, sagði hann
og hélt opnum dyrunum. — Ætlið þér
langt að fara?
Hann var ekki aðeins undrandi yfir
dirfsku sinni, heldur og dálítið smeyk-
ur, og hjartað barðist ákaft í brjósti
hans, þótt hann gæti ekki gert sér
grein fyrir ástæðunni.
Stúlkan endurgalt honum brosið og
gaf sér andartakstóm til að kasta
mæðinni. Barmur hennar hófst og
hneig undir dimmrauðum sundboln-
um, og Barney varð dálitið feiminn
og tók að virða fyrir sér leiðarstein,
sem stóð á vegarbrúninni rétt hjá.
— Ég ætla ekki að fara neitt,
svaraði hún og hió við. — Þér verðið
að fyrirgefa mér, að ég skyldi stöðva
yður, en segið mér eitt, . . . berið
þér skynbragð á gassuðutæki?
Barney hafði eiginlega búizt við öllu
öðru en einmitt þessu, enda fannst
honum það harla hjákátleg spurning.
Hann hrukkaði ennið og brosti, en nú
var bros hans ekki eins öruggt og
áður.
— Gassuðutæki? endurtók hann
spyrjandi.
- - Já, eða prímus, mælti unga
stúlkan enn og benti yfir í skógar-
jaðarinn, þar sem Barney kom auga
á lítið tjald. — Það logar ekki á hon-
um, bætti hún við.
Barney klóraði sér í hnakkanum.
Þessa stundina óskaði hann þess
heitast, að hann væri sérfróður
urn allt það, sem varðaði gassuðutæki,
þar sem hann hafði því nær gleymt
þeim litlu kynnum, sem hann hafði
komizt í við þau vandræðaáhöld, þeg-
ar hann var ungur. Hann var að því
kominn að viðurkenna fákænsku sína
fyrir stúlkunni, þegar honum varð
litið í augu henni. Þau voru stór,
Ijósgrá og gædd furðulegu seiðmagni.
Og þar við bættist, að bros hennar
var slikt, að það mundi hafa gert
meiri garpa en Barney dálítið óstyrka
í hnjáliðunum.
— Auðvitað ber ég gott skynbragð
á gassuðutæki, ungfrú, heyrði hann
sjálfan sig segja. — Það er bezt, að
ég líti á það. Við skulum sjá, hvort
mér tekst ekki að koma tauti við
það . . .
Barney Thomas var á einu vetfangi
orðinn gerbreyttur maður, þar sem
hann gekk við hlið hinni ungu og
íturvöxnu stúlku yfir í skógarjaðar-
inn, eftir að hann hafði læst bilhurð-
unum vandlega. Hann hafði öldungis
steingleymt bæði Marjorie og tengda-
móður sinni og skömmunum og yfir-
heyrslunni, sem biði hans, þegar hann
kæmi seint og síðar meir á leiðarenda.
Því að þetta var lífið sjálft. Þetta var
ævinfýrið. Og það var enginn annar
en hann, Barney Thomas, er gekk við
hlið hinni ungu og íturvöxnu stúlku í
skini hnígandi sólar yfir að tjaldinu,
þar sem . . . sem . . .
greindar í lágu skininu frá hnígandi
sói, og hún var ekki aðeins íturvaxin,
heldur mundu flestir karlmenn, sem
gæddir væru dálítið meiri dirfsku en
Barney, hafa kallað hana æsandi, ekki
hvað sízt fyrir það, að hún stóð þarna
á baðfötunum einum saman.
Venjulega sinnti Barney því ekki,
þótt einhver veifaði til hans og
bæði um far. Marjorie hafði fyr-
ir löngu tekizt að sannfæra hann um,
Enn íann Barney hjartað berjast um
fast í barmi sér, þegar honum
varð hugsað til þessa óvænta, sem
skyndilega hafði orðið á vegi hans.
Stúlkan var ástleitin, jafnvel honum