Vikan - 26.11.1959, Blaðsíða 21

tnanni þinum. Og Úlfar er þó, þrátt fyrir galla
sína, maður, sem talsvert er leggjandi í sölurnar
fyrir.“
„Ég veit ekki, Una. Þú dæmir út frá ytri for-
sendum og þá er það augljóst. hve mikið Úlfar
hefur fram yfir flesta aðra menn. En ég dæmi
út frá því hvert innra manngildi hans er, og þó
að ég finni þar marga bresti, þá skal ég samt
viðurkenna það fyrir þér, að margt gæti ég
þolað vegna manns, sem elskaði mig, eins og ég
elskaði hann. Ég mundi ekki hika við að leggja
út í mjög tvísýna baráttu, ef ást okkar beggja
væri veði. En ég er ekki sá glópur, að ég kasti
framtíð minni á glæ vegna manns, sem ég efast
um að hafi hæfileika til að elska, og ekki virðir
þau lífsviðhorf, sem mér eru sjálfri kjarni lífsins."
„Nú fer ég að skilja, hvað þú hefur átt við
að stríða og hvers vegna þú hefur forðazt mig
og aðra vini þina.“
„Ég varð að heyja baráttu mína til loka — og
ein. Nú er hún á enda kljáð, en það hefur orðið
svo tómt eftir. Og þegar svona fór, að ég missti
atvinnuna líka finnst mér eins og mig vanta
alla kjölfestu í lífinu og hafi ekkert að horfa
fram til."
„Ég býst varla við, að það bæri nokkurn ár-
angur, þó að ég reyndi að telja þér hughvarf
viðvíkjandi Úlfari. Það væri líka alltof mikill
ábyrgðarhluti fyrir mig.“
Þær sátu þöglar og hugsi um stund, síðan mælti
Una: „Mér hefur alltaf fundizt það mikið tjón,
að þú skyldir ekki halda áfram námi. Áslaug, og
ég veit ekki nema það væri réttast fyrir þig að
taka þar til, sem þú hvarfst frá áður. Þú hlýtur
að vera eins vel hæf til Þess nú ef ekki betur
en áður, þvi ekki er svo sem Þú hafir lagt allan
lærdóm á hilluna þessi árin, sem liðin eru síðan
þú tókst stúdentsurófið. Hefurðu ekki alltaf verið
að læra eitthvað? Sjálfsagt geturðu fengið stvrk,
ef þú siglir til náms, og lán í því augnamiði þori
ég allt að því að ábyrgjast þér. að minnsta kosti
skal ég ekki láta mitt eftir liggja til þess að
mæla með þér og koma bér á framfæri við Þá.ug
sem hafa getuna til að hjálpa Þér.“
„Þú veizt. Una. hvað mér urðu það á sínum'
tíma sár vonbrigði að ég hafði ekki fé til þess ,
náms erlendis. sem allur hugur minn stóð Þá til.
Það held ég séu sárustu vonbrigðin, sem ég hef
nokkurntíma orð!ð fyrir, því að þar var mér
svift út af þeirri braut. sem ég æflaði mér að
ganga og taldi mig hæfasta til. Nú finnst mér
ég vera orðin of gömul til Þess að byria á löngu
og erf'ðu námi og eiea í vændum fátækt og
heimil'slevsi. Ég er orðin brevtt á baráttu ng
þrái athvarf og örvggi öllu öðru framar. Ég
heid að þér hljóti að finnast þetta hálfdauflegt
hial. Una min, og lítið hafa orð'ð úr mér. en
ég kom nú hingað af þörf t.il að létta á hjarta
mínti einu sinni og svo aldrei meir. eins og Þar
stendur. Og nú fer ég frá bér hressari en ég
var. þegar ég kom, hvort heldur er að bakkaj-,
því hve ræk'iega ég hef v'ðrað m'tt sálarhró eðaT|
þá og bó öllu heidur binu ágæta kaffi. á hví
sv’ði ertn hre!nasti snillingur. heillin min góð “
TTna tók gullbömrunum með hvru brosi og lék
gælulega v!ð guiTn'sti o" eranna keðiu. sem hún
bar um háls'nn. Húu hafði smáar, hvítar og vel-
htrtar hendur og öll persóna hennar bar v'tni
borganalegri veigengni og umhvggiu um siáTfa
s'g. En hún var iíka vinur vioa s!nna og hafði
r’ka tilhne'g'ngu hinnar vel giftu konu. til bess
að koma vinkonum smum i sæia og trn'gga h.iú-
sv°narhöfu. Hún hafði taT!ð V'st. að ÁsTaug og
Úlfar mundu ganga i hiónaband. begar hann
lípmi í’m utanförinni og sfofna gTæs!legt heimili.
hví að Úlfar var m'k'll fiáraflamaður og gefmu
fyr!r að berast á. Þ°ssi ráðahagur m’mdi bafa
j för með sér auk'ð samkvmmisiif fvrir hana
s-íAifa. og henni hafði ekki þót.t neitt. að beirri
tiTbngsun. nú var ekki um annað að gera en
afskrifa þessar framt.iðarborfur. ^Qiaug bafði
vent sínu kvæði í kross, Úlfar bafði ]eik!ð of
díarft með ást bennar — o" tapað En vogalaus
vinkono? — Það var ekbi Hkt TTnu að iáta v!ð
svo bú'ð standa Hún varð að finna Áslaueu nýj-
an framtfðarveg
„Giftu þig, góða min,“ sagði hún hálfhlæjandi
til þess að minna bæri á alvörunni, sem að baki I
orða hennar lá. ..Ég veit af ágætismanni, sem er '
ókvæntur og leiðist eins og þér “
„Þú deyrð ekki ráðalaus,“ sagði Áslaug og var
nú sýnilega orðið léttara í lund en áður. „Þú
býður mér hvert tylhboðið eftir annað. Þó að þér
bregðist vonir um okkur Úlfar er samt öðt-u nær
en þú leggir árar í bát. Þú býðst til Þess að koma
mér til manns i tvöföldum skilningi."
„Já. og hætti ekki fyrr en gæfa þin er gull-
tryggð."
Una brá sér fram og snerpti á könnunni, svo
renndi hún aftur í bollana beirra og Áslaug lýsti
því yfir að kaffið bragðaðist sér nú enn betur
en áður. „Ég sé það að ég hefði átt að vera
búin að koma hingaö fyrir löngu til að hafa af
mér amann."
„Það var alveg bráðheppilegt að þú skyldir
rekast hingað einmitt núna, þvi að Hákon kemur
heim með gest, og það væri gaman að slá í slag,
þegar við erum búin að borða kvöldmatinn.“
„Ég held að ég sé naumast samkvæmishæf
núna, og sízt langar mig til að hitta ókunnuga.“
„En blessuð vertu, þú þekkir manninn, hann
séra Pál á Hrauni, ég hefði nú haldið það.“
„Nei, er það séra Páll, sem þú átt von á. Við
vorurn allsæmilegir kunningjar hér áður fyr, við
Páll. En ekki þótti okkur stelpunum hann bein-
iínis ásjálegur piltur.!‘
„Nei, hann var það ekki, en þó svo eínstaklega
gáfulegur og geðfelldur, og honum hefur stór
farið fram, skal ég seeja þér. Samt ætla ég ekki
að fara að skruma af glæsileika Páls við þig,
þú ert svo miklu vön í þeim efnum. En hver
veit nema hann hafi þá mannkostina, sem þér
finnst hinn vanta. Það þarf víst ekki að leita
með ljósi eftir þeim.“
Áslaug leit snöggt á vinkonu sína og það brá
fyrir undrun i augum hennar. Una smábrosti
með sjálfri sér, slungin á svip, og lét sem hún
tæki ekki eftir þvi að undrun Áslaugar breyttist
i spurnarsvip. Allt í einu fór Una að skríkja eins
og krakki, sem hefur verið að bralla eitthvað
skemmtilegt í laumi. Áslaug hreifst með af ómót-
stæðilegri kátinu hennar. Þær hlógu báðar dátt.
„Er það hann?“ tókst Áslaugu að stynja upp
í miðjum hlátrinum. „Er það séra Páll, sem er
Þessi ókvænti ágætismaður, sem leiðist lífið eins
og mér?“
„Hreint ekki svp slök að geta.“
„Ég heid að þú eigir ekki þinn lika, Una. Því
seturðu ekki upp hjúskaparmiðlun jafnmikla til-
hneigingu og þú hefur til að koma fólki í hjóna-
bandssæluna. Nú ættirðu fyrir því að ég færi
og léti þig lenda í vandræðum með fjórða mann
i bndge.“
— Er það séra Páll, sem er þessi
ókvænti ágætismaður, sem leiðist
lífið eins og mér?
— Þú ert hreint ekki svo slök
að geta . . . !
„Þú kemst samt ekki hjá þvi að sjá Pál,“ sagði
Una sigrihrósandi, „því að ég heyri að þeir eru
að koma inn í forstofuna."
„Blessuð vertu, heldurðu að ég geri nokkuð
með giftingarmasið þitt, ég hef gaman af að
hitta Pál og rifja upp gömul kynni. Þeir, sem
eru atvinnulausir mega heldur ekki setja sig
úr neinu færi. Hver veit nema séra Páll geti
ráðið mig fyrir farkennara i sveitina sina.“
„O, þér ferst að vera með þessi ólíkindalæti.
Skyldi þig ekki strax vera farið að klæja i lóf-
ana eftir prestsfrúarstöðunni á Hrauni!“
Frú Una fór hlæjandi fram til að fagna gest-
inum, en það var líkt og gáskinn og gamansemin
hefði orðið henni samferða út úr stofunni. Ás-
laug starði i gaupnir sér döpur á svip eins og
áður.
XI.
Á Þorláksmessu stóð jólaundirbúningurinn hæzt
á Hrauni. Jólabakstrinum var raunar að mestu
lokið fyrri nokkrum dögum, en með póstinum
daginn áður hafði frú Áslaug fengið kökuupp-
skriftir frá Unu, vinkonu sinni og stóðst ekkl
mátið að prófa þær. Hún raðaði kökunum í
kassa ánægjuleg á svip, því að þær höfðu heppn-
r.st vel og hún ætlaði að láta Unu vita af því
sem fyrst. Hún var byrjuð að hnoða upp í klein-
ur, þegar hún heyrði hófadyn, leit út um glugg-
ann og sá að maðurinn hennar reið í hlað. Hún
fól eldhússtúlkunni kleinugerðina, og flýtti sér
fram til þess að taka á móti honurn.
Þau hjónin mættust í anddyrinu.
„Velkominn heim, vinur,“ sagði hún ástúðlega,
mynntist við mann sinn og hjálpaði honum til
að færa sig úr ferðafötunum. Siðan gengu þau
inn í skrifstofuna, þar snarkaði. glaður viðar-
eldur og logaði skært á fagurgyllta hengilamp-
anum, sem hékk niður úr miðju stofuloftinu.
Framhald f næsta blaði.
VIKAN
21