Vikan - 26.11.1959, Blaðsíða 26

Ærslin í kennslustofunni
Framh. af 9. ríðu.
Hver er kennarinn?
Eg heltl þú hefðir gott af þvi
að iita upp lir fræðibókuniim og
hlusta á unglingana sjálfa. Þú
ættir að hevra, hvernig þeir lýsa
ólátunum hjá sumum kennurum.
Hávaðinn er eins og i stekk um
fráfærur. Iíennarinn heyrir varla
til siálfs sín, hvað þá að aðrir
hevrðu til hans. Þvi var jiað um
ciaainn i bekknum hjá Jóa, þegar
allt ætlaði af göflunum að ganga
veffna hávaða, að kennarinn tók
það ráð að þagna skynóilega í
miðri setningu og sitia steinhegj-
andi. Hann mátti hecia ion«i. en
loks þegar börnin vnru or^lr)
vonlaus um, að hann <-''nci móiifs
aftur, þögnuðu þau Jfhq. ..Tnhið
eftir kyrðinni, er hatta ekki
dásamlegt aucnah1ik?“ saaði
lcennarinn. „Truflaðn Jiana þá
ekki sjálfur,“ gall við úr hnklcn-
um, og sama háreystin liófst að
nýju.
Þessu kann margt að valda.
Sumir kcnnarar lialda góðum aga,
að þvi er virðist áreynslulaust.
Þeim er svo sýnt um að laða
unglingana að námsefninu, að
þeir glcyina sér við verkið, en
um leið gleymast öll tilefni til að
ærslast. Aðrir lialda góðum aga,
en það kostar þá mjög mikla
áreynslu. Loks eru þeir kennarar
ófáir, sem hafa ekkert vald á
unglingunum og kunna engin
sköpuð ráð til að lialda aga. Hjá
þeim fer allt í liáaloft, um leið
og kennslustundin byrjar.
Auðvitað heldur enginn kenn-
ari árevnslulaust aga i hópi
gáskafullra unglinga. Aðstæður
eru lika mismunandi, ýmist hag-
stæðar eða miög óhagstæðnr. og
mismikið ber á áreynslunni.
Þegar líður að kveldi og ungling-
arnir taka að Jireytast, verða Jieir
erfiðari i stjórn, og lmgkvæmni
og skerpa kennarans eru þá líka
farnar að slióvgast. Honum hætt-
ir bá við að spila gamla plötu,
sem ekki megnar að vekja at-
Jiygli unglinganna. Þá sezt þreyt-
an að þeim, og jieir bíða aðeins
eftir Jiví, að kennslustundin Jiði.
Og tiJ bess að hrista af sér slenið
og leiðann grýpa þeir til ærsJ-
anna.
Þú getur skilið, að það er ekk-
ert aukaatriði fyrir okkur
foreldrana, livort kennara tekst
eða mistekst á ná réttum tökum
á unglingunum. Það er einmitt
okkar brennandi vandamál. Og
eg er samfærð um, að þeir kenn-
arar yrðu miklu færri, sem mis-
tekst að vekja áliuga nemenda
og lialda reglu í kennslustund,
ef livorir tveggja mættu liyrja
óþreyttir að morgni dags. En
með þessari siðdegis- og lcvöld-
kennslu er bæði nemendum og
kennurum ofboðið.
Þetta vandamál finnst mér þú
gætir vei teldð til athugunar i
dálkum þinum.
Jiin einlæg
Didi.
Vandasöm kennsla og
þrísetning.
Kæra þökk fyrir bréfið, Dídi
min. Þú liittir alltaf naglann á
liöfuðið. Enginn efar, að lcenn-
arar eru misvel til starfsins falln-
ir, rétt eins og aðrir menn.
Sá munur kemur fram i allri
kennslu, cn verður e. t. v. til-
finnanlegastur, Jiegar Jcennarinn
stendur frammi fyrir unglingum
á geígjuskeiði, sem eru sérlega
lcvikir og erfiðir. Kennsla er
vandasamt starf; bæði lcennari
og nemendur þurfa að vera
óþreyttir, ef Jiún á að takast vel.
Því koma Icennslustundir milli
5—7 siðdegis oft að litJu gagni,
eins og þú bendir á.
Hins vegar mega Jiað nú lieita
landráð að mæla gegn tvísetn-
ingu. Okkar blessuðu yfirvöld
sjá enga aðra leið. Skólastjórun-
um er fyrirskipað að troða svona
í skólana, og úr þvi að þeir sam-
þykkja það, þá er alltaf hægt að
troða fastar í. Þú mátt þakka
fyrir, á meðan ekki er þrfsett.
Þá yrðu Esther og Jói að fara
tvisvar i skólann daglega, þvi að
allar minni liáttar námsgreinar
yrðu í kvöldtímanum, en aðeins
aðalgreinar eins og tungumál og
stærðfræði i dagtímum. Þá kæmu
börnin þin stundum seint heim.
Þú mátt ekki saka mig um þetta,
Didí mín. Þessu fær enginn bréytt
— nema þið, mæður barnanna.
Þið eigið að rísa upp og neita
þessu. Fyrir þvi er að minnsta
kosti eitt skemmtilegt fordæmi.
Einn skóli i Reykjavík stendur
eins og klettur i tví- og þrisetn-
ingarflóðinu: KvennaskóJinn ein-
settur. Kannski verður það
auðsærra á stúlkum en piltum,
hvernig tvísetningin sundrar eðli-
legum vinnudegi og slífur ungl-
inginn upp úr jarðvegi Iríiinilis-
ins.* -ýr
— I>ú tókst ekki Vikuna
fram yfir mig, þegar við vor*
um nýgift!
—j: fyrsta SÍNN
SÉM ÞEiaSJA
BAÐHE RBERG
þúsund (vera pnns! ^ --------- .... ‘SsjáSu anáCann, sem hefir
|Komu mefi'iilýturað SKi;GGI OG GURAN IJFVÖRPUrI
HANS
CONTP.
26
VIKAN