Vikan - 18.02.1960, Blaðsíða 28

^lárlokkurinn
Framhald af bls. 13.
Á gólfinu lá eitthvert ferlíki, sem sjá mátti,
er betur var aðgætt, að var hálfur kvenmanns-
skrokkur, hinn helmingurinn var á kafi inni i
bókaskápnum.
„Þér gengur illa að losna við þessa stufssýki
þína,“ sagði ungi maðurinn. „Það er merkilegt,
að þú skulir nenna að leita að ryki frá morgni
til kvölds."
Hinn helmingurinn skreiddist nú varlega út úr
bókaskápnum, og í ljós kom roskið, góðlegt, en
fremur einfeldnislegt konuandlit.
„Ertu kominn heim, hjartakóngurinn," sagði
hún. „Það er nú meira rykið inni i þessum skáp,“
bætti hún við eins og við sjálfa sig.
„Ég er nú svo hissa," hann glotti. „Ég hef baia
alls ekki tekið eftir því fyrr.“
Gamla konan lét sem hún heyrði ekki það, sem
hann sagði, en skyndilega breiddist bros yfir varir
hennar, og það kom kátínuglampi i augun.
„Vel á minnzt, Hreinn. Ég fann hérna dálítið
inni í bókaskápnum. Ég vissi ekki, að þú safnaðir
svona dóti.“ 1 hendinni hélt hún á litlum, ljósum
hárlokk í umslagi úr sellófan-pappír.
Hann spratt upp af stólnum og rétti fram hönd-
ina. „Hvar fannstu hann?“ Röddin titraði.
„Hérna inni í bókaskápnum." Andlit gömlu
konunnar varð nú enn heimskulegra en áður.
„Að sjá, hvað þú ert fölur, Hreinn. Ég ætlaði
ekki, — ég vissi ekki,“ stamaði hún.
„Þetta er allt I lagi, Emma mín. Leyfðu mér
bara að vera einum."
Gamla konán gekk út, en Hreinn lét fallast
ofan í stólinn aftur.
„Salóme, hvað hef ég gert? Hvílíkur heimskingi
hef ég verið. Þú hefur fallið úr huga mér eins
og allt annað, sem var fallegt og gott." Hann
fann augu sín vökna og minntist þess. þegar
hann hljóp svo snögglega í burtu frá henni, þegar
hann kvaddi hana. Þá hafði hann hlaupið í burtu,
til þess að hún sæi ekki tárin. Hann hafði forð-
azt að láta hana siá, hversu lítiil karlmaður
hann væri. Hann hafði sagt henni, að hann kæmi
aftur að ári liðnu, en hafði svikið hana vegna
ómerkilegrar girndar fyrir tælandi líkama Hel-
enar Pickford, sem brann af lostrafullri þrá til
sterkara kynsins. Það rifjaðist upp fyrir honum.
»r hann þrenjur mánuðum eftir. að hann hafði
hitt hana fyrst, pakkaði niður dótinu og bjó sig
til að fara heim til Islands. Hurðinni að herberg-
inu hans hafði allt i einu verið hrundið upp,
og Helen fleygði sér i faðm hans. Hún hafði þrýst
honum að sér.
„Hreinn, ástin mín, þú mátt ekki fara frá mér,
ég elska þig. Hreinn, skilur þú það? I guðs bæn-
um, yfirgefðu mig ekki. Vertu hjá mér. Þú heíur
sjálfur sagt mér, að þú elskaðir mig." 1 augum
hennar var einhver einkennilegur glampi likt og
hjá hugstola manneskju.
„Já, Helen, ég elska þig. Það veit guð, að ég
geri það. En ég get ekki svikið Salóme. Við höf-
um átt margar yndislegar stundir saman, sem
ég mun aldrei gleyma, en við verðum að kveðj-
ast núna." Orð hans hljómuðu einkennilega i
evrum. Það var eins og hann stæði sjálfan sig
að helberri lygi.
„Svikið Salóme, segir þú. Finnst þér sann-
gjarnara að yfirgefa mig?" Hún var ekki lengur
iafnæst. Rómurinn var mildari. og hún talaði
lægra. Líkami hennar var sveigjanlegri í hönd-
um hans þá en nokkru sinni fyrr, og brennheitir
kossar hennar þöktu andlit hans. Á þeirri stundu
vissi hann, að hann mundi verða kyrr. Blóðið
ólgaði í æðum hans, og röddin var drafandi, þegar
hann sagði: „Ég get ekki farið Helen, án þín er
lífið einskis virði."
Um kvöldið höfðu þau farið í fyrir fram ákveðiS
samkvæmi. en það var allt eitthvað svo öðruvísi
en áður. Helen var vissulega hrífandi eins og
alltaf. hió og masaði, sveif um dansgólfið lét.t
oe lipur. Hún minnti helzt á fallegt, flögrandi
fiðrildi. E'n samt var eitthvað í fari hennar, sem
hann kannaðist ekki við.
Stuttu seinna kom hann að máli við forstjóra
fyrirtækisins, þar sem hann hafði unnið, og sagði
honum, að hann væri hættur við að fara til
Islands, óg fór fram á, að hann yrði ráðinn áfrarri.
Gamli forstjórinn tók honum tveim höndum. Hann
hækkaði hann í stöðunni, og um leið hækkaði
kaupið.
Tíminn leið, og hann dróst æ meira inn í sam-
kvæmislífið. En Þó að hann skemmti sér mikið,
þá drakk hann alltaf í hófi. Hann hélt vel á fjár-
reiðum sínum þrátt fyrir skemmtanafíknina og
vissi, hverju hann mátti eyða og hvað hann þurfti
að leggja fyrir. Hann hafði efni á að leigja sér
bæeilegt, litið einbýlishús og gat keynt sér lítið
notaðan bíl með góðum skilmálnm. Er bá var
komið, var Helen fyrir löntru horfin úr lífi hans.
F.ftir að hann hætti við að fara heim til Islahás.
hafði hann farið að gera sér meira far um áð
kvnnast persónu hennar jafnt líkamanum. og þá
höfðu augu hans onnazt fvrir léttúðugri sál henn-
ar og eigingirni. Hún var héeómagjörn og pen-
ingas.iúk og var aldrei ánægðari en þegar hún
vissi af karlmannsaugum. sem mreldu hana út,
ekki sízt ef sá, sem starði, var vel efnaður.
Margir mundu hafa haldið. að hann hlvti að
vera ánægður með lífið Hann hafði góða at-
vinnu, nóga peninga til að leika sér með og útlit,
sem heillaði kvenfólk. En þrátt, fyrir þet.t.a vár
hann ekki verulega hamingiusamur. Honum
fanrst hann berast áfram með straumnum frá
starfinu og út 1 skemmtanalífið og þannig koll
af kolli án þess þó að fá nokkurn tíma fótfestu.
Nú fyrst rann það upo fyrir honum, hvað var
híð bezta, sem hann hafði nokkurn tíma eignazt,
í bessum misjafna heimi. En hann hafði ýtt því
til hliðar eins og leifum af ljúffengum mat, sem
hann hafði verið búinn að eta sig saddan af.
..Kaffið er tilbúið, gerðu svo vel." Emma, trygga
ráðskonan hans, vakti hann upp af hugsunum
sinum með þessum orðum.
„Nei, þakka þér fyrir, ekki núna. Ég held, að
mig langi ekki í kaffi."
Hann seildist eftir frakkanum, sem hann hafði
fleygt á eian stólbríkina. „Ég þarf að fara út
núna og býst ekki við, að ég komi í kvöldmat."
„Heyrðu mig, hjartakóngur, ertu að hugsa um
að hætta að borða líka?"
„Nei, en ég þarf að útvega mér frí frá vinnu
um nokkurn tíma."
„Frí?" Þú, sem sagðir mér síðast i gær, að þú
ætlaðir ekki að taka Þér frí fyrr en í ágúst."
„Já, en ég þarf nauðsynlega að komast heim
til Islands," sagði hann, um leið og hann skellti
útidyrahurðinni á eftir sér.
Honum var órótt innanbrjósts, er hann hljóp
upp tröppurnar. Hann drap á dyr, beið og von-
aði, að hann fengi að sjá hana standa i dyrunum
og taka á móti sér — loksins eftir fimm ár, fimm
löng ár. Hann efaðist ekki um, að hún mundi
eftir honum. Nei, hún hlaut að elska hann ennþá.
Hann barði aftur, og án afláts bergmálaði nafn
hennar I huga hans. Salóme .... Salóme.
Dyrnar opnuðust, og í þeim stóð ekki hún, held-
ur gömul kona, honum alveg ókunnug.
Hann varð vandræðalegur. — „Segið mér, býr
ekki stúlka hér enn þá, sem heitir Salóme?"
Gamla konan hristi höfuðið.
„Nei, engin stúlka með því nafni. En það bjó
einu sinni stúlka hér, sem hét Salóme. Tengdá-
dóttir min var móðursystir hennar."
„Hvað, er hún þá flutt eitthvað annað?" spurði
Hreinn óðamála.
„Já, hún er flutt." Það lagðist einhver hátíðar-
blær yfir gömlu konuna, þegar hún sagði þetta,
sem vakti hjá honum hræðilegan grun.
„Vitið þér hvert?" spurði hann með röddu, sem
honum fannst koma úr órafjarlægð.
„Hún er dáin."
Þvottur
Hreinsún
Fljót afgreiðsla
Vónduð vmna
ALLIR
BORGARÞVOTTAHUSIÐ
BORGARTÚNI 3 - SÍMAR 17260 - 17261-18350
ISIfc-

HRINGIÐ - PANTIÐ - VIÐ SÆKJUM - SENDUM
VIKAN