Vikan


Vikan - 18.02.1960, Blaðsíða 6

Vikan - 18.02.1960, Blaðsíða 6
81SI1IÉ IPIÍÍ fS&SSMÉBiww' ' V. v/,»-.; 'V-,>*<;,7 ■’* , . ' ‘r y' ' \ Ví- -fcSJSíí: BRÚÐKAUP hafði staðið á bœ nokkrum við Halleyjarfjörð, og nú ók brúð- gumlnn með brúði sína á brott 1 lágsleða, sem Ijónviljugum fáki, er Blakkur hét, var beitt fyrir. Þau áttu langa leið fyrir höndum, þvi að brúðguminn átti heima í litlu fiskiþorpi við vík inn úr fjarðarbotninum. Stjörnubjart var og tunglsljós og frost mikið um nóttina. Þau óku út úr skuggaheimum skógarins, og við þeim blasti vitt hjarnið, stráð stjörnusindri, en yfir skógarásunum í norðvestri skein sigð hins nýkviknaða mána, og var sem hún vaggaðist hægt til i frostmóðunni, eða svo Virtist hinni ungu brúði, og augu hennar voru társtokkin vegna nepjunnar. Brúðguminn, Jónas, stóð aftast á sleðanum, hallaðist fram og herti á fákinum blakka. Hann stytti sér leið yfir snævi þakta akrana til að ná aem fyrst nlður á ströndina. En þegar þangað kom, var snjórinn lausari undir meiðum, svo að þeir runnu á malargrjótinu og sleðinn skall til, en þegar kom út á mjallbreiðuna á fjarðarísnum, rann hann mjúklega aftur, og brúð- gtiminn settist við hlið brúði sinni. — Er isinn heldur? spurði hún og brá fyrir kvíðahreim i röddinni. Hún greip báðum örmum um mitti hans. Það brakaði i sleðanum og gnast í meiða- drögunum við ísinn, þegar Blakkur fór á harðastökki með reistan makka og flaksandi fax og spyrnti við skaflajárnuðum hófunum svo fast, að mjöllin stóð eins og kóf um bóga hans. Og brúðurin, Lena, hlustaði á hröð hófaslögin og sá i gegnum tárin, hvernig vöðvarnir ýmist strengdust eða slöknuðu á hvelfdum lendum fáksins blakka, en kalt mjallkófið sveið á heitum vöng- um hennl. ! I I i ' Blakkur herti enn sprettinn. Sleðinn rann flughratt, og lausamjöllin þyrl- aðist upp undan hófum fáksins. Hvergi sá dökkan díl fyrr en úti á miðjum firði, en þar gat að lita langa, dökka rák. Þar gekk straumur út eftir firð- tnum, og hélzt þar jafnan auð vök, þótt aftök væru. Jónas herti takið á taum- unum og stefndi fáknum i viðan sveig fyrir vökina að ströndinni fyrir handan. Brúðinni þótti sem nú gerðist þögnin hljóðari og nepjan kaldari. Henni varð litið um öxl. Ömurinn af slætti fiðlaranna og fótataki dansendanna lifði enn i eyrum hennar, og hún svipaðist um, ef vera kynni, að hún sæi enn bæjarhúsin uppi á skógarásnum. Hana langaði mest til að rísa á fætur og veifa hendi i kveðjuskyni. Þetta hafði allt gerzt með svo skjótum hætti. Hún hafði verið borin út á sleðann, mamma kysst hana á vangann, pabbi gtaðið álútur og þreytulegur með skriðijósið i hendinni, og hún hafði séð tár blika i augum hans, en sennilega var það fyrir nepjuna, hugsaði hún með sér. ! ! Hún strauk hvarmana með mjúkum ullarvettlingnum, og um leið breyttist sýnin. Nú sá hún Jónas standa, teinréttan og svartklæddan, frammi fyrir prestlnum, sem lyítl bikarnum og drakk honum til, — lagði höndina að þvi búnu vingjarnlega á öxl honum, — og svo hófst dansinn. Hún varð að lyfta blasjunni, Jónas sveiflaði hennl út á gólfið, þar sem þau stigu ein fyrsta dans- lnn, en brúðkaupsgestirnir stóðu i hljóðrl hvirfingu og horfðu á. Síðan döns- uðu allir karlmennirnlr við hana, meira að segja sjálfur presturinn, þótt feitur væri og mæðinn, svo að það kostaði hann áreynslu og aðgæzlu að vWBineu stnai úti 4 aólfiauv o* eviUna haíði runniff 1 lœkjura niður felta vanga hans, þegar dansi þelrra lauk. Og ungu mennirnlr úr þorplnu og synir óðalsbóndans, allir dönsuðu þeir við hana; jafnvel gamli böðullinn laut henni virðulega eins og hofmaður og leiddi hana 1 dans. Allir ... Nei, ekki allir, — ekki bræðurnir í Hörk. Þeir stóðu úti í hornl og gláptu á hana og Jónas, fölir í vöngum, og hún hafði fundið myrk augu þeirra hvila á sér við hvert spor. Hvað kom til, að hvorugur þeirra dansaði við hana? Annar þeirra, Langi-Franz, snart arm hennar einu sinni, og hún sá, að hann var drukkinn. Skömmu seinna tók hinn bróðirinn, Marteinn, undir arm brúðgumanum og leiddi hann út í forstofuna. Þar hafði þeim dvalizt lengi, og henni þótti sem hún heyrði þaðan háreysti. — Höfðu þeir flogizt á — eða hvað? Marteinn var meðbiðill Jónasar, það vissu allir. Hann hafði lengi gengið á eftir henni með grasið i skónum eða síðan hann fylgdi henni heim af dansleiknum á óðalssetrinu. Þegar þeir komu inn aftur, var Jónas fölur i vöngum, og það vottaði fyrir dökkri rák á annarri kinn hans. Langi-Franz gekk til móts við Martein, bróður sinn, og drykklanga stund stóðu þeir á hljóðskrafi, en Jónas hvarf fram i eldhús. Sjálf dansaði hún og dansaði og hafði ekkert tóm til að ræða við hann, fyrr en þau lögðu af stað. Og þá var um seinan að spyrja. Nú kaus hún hel^t að mega gleyma þessu öllu. Jónas hélt i taumana og söng fullum hálsi. Þau voru loks orðin ein, — ein og hamingjusöm. Innan skamms yrðu þau komin heim. Hár og þungur frostbrestur kvað við, og ísinn nötraði undir meiðunum. Blakkur snarstanzaði, frýsaði, svo að rauk úr flenntum nösunum og sperrt eyrun titruðu. Jónas steig af sleðanum, klappaði fákinum á makkann og masaði lágt við hann til að róa hann, en Lena hélt í taumana. Svo tók Jónas i beizlið rétt ofan við mélhringinn öðrum megin og teymdi Biakk nokkurn spöl. Fram undan lágu háir og breiðir skaflar, þar sem stormurinri hafði getað látið til sín taka og feykt mjöllinni saman á isnum, og enn lengra fram undan gat að líta ströndina, Langoddann, eins og skuggarák, sem teygðl sig út i isbreiðuna, en þar sem straumurinn sveigði fyrir oddann, var alltaf opin vök. Skammt þar fyrir innan lá þorpið upp af bryggjunni, og Lena þótt- ist greina ljós þar i húsum. Skyndilega reisti fákurinn blakki hausinn og sperrti eyrun, eins og hann hlustaði. Hún lagði við eyrun og heyrði lágt marr langt að baki. Jónas teymdi fákinn, masaði lágt við hann og heyrði bersýnilega ekki neitt, en Lena leit um öxl og svipaðist um. Hún heyrði lágt r.iarrhljóðið íær- ast nokkru nær, og lengst úti á ísnum kom hún auga á tvo dökka díla, sem bar hratt yfir, — tvo menn, sem veittu þeim eftirför. Hún fékk ákafan hjart- slátt. Nú gat hún vel greint, að þetta voru tveir menn, sem runnu á skíöum hlið við hlið, álútir og hertu skriðið. Samstundis var henni Ijóst, hverjir þar mundu á ferð, hafði raunar alltaf vitað það. Bræðurnir I Mörk veittu þeim eftlrför ... Hún reis á fætur og kallaði á Jónas, en hann heyrði ekki til hennar. Sleð- Uxn rann, fákurlnn özlaðl þungum skrafum út í skaflinn og frýsaði. Lena

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.