Vikan - 18.02.1960, Qupperneq 6

81SI1IÉ

IPIÍÍ
fS&SSMÉBiww'
'
V.
v/,»-.; 'V-,>*<;,7 ■’*
, . ' ‘r y' ' \ Ví-
-fcSJSíí:

BRÚÐKAUP hafði staðið á bœ nokkrum við Halleyjarfjörð, og nú ók brúð-
gumlnn með brúði sína á brott 1 lágsleða, sem Ijónviljugum fáki, er
Blakkur hét, var beitt fyrir. Þau áttu langa leið fyrir höndum, þvi að
brúðguminn átti heima í litlu fiskiþorpi við vík inn úr fjarðarbotninum.
Stjörnubjart var og tunglsljós og frost mikið um nóttina. Þau óku út úr
skuggaheimum skógarins, og við þeim blasti vitt hjarnið, stráð stjörnusindri,
en yfir skógarásunum í norðvestri skein sigð hins nýkviknaða mána, og var
sem hún vaggaðist hægt til i frostmóðunni, eða svo Virtist hinni ungu brúði,
og augu hennar voru társtokkin vegna nepjunnar.
Brúðguminn, Jónas, stóð aftast á sleðanum, hallaðist fram og herti á
fákinum blakka. Hann stytti sér leið yfir snævi þakta akrana til að ná
aem fyrst nlður á ströndina. En þegar þangað kom, var snjórinn lausari undir
meiðum, svo að þeir runnu á malargrjótinu og sleðinn skall til, en þegar
kom út á mjallbreiðuna á fjarðarísnum, rann hann mjúklega aftur, og brúð-
gtiminn settist við hlið brúði sinni.
— Er isinn heldur? spurði hún og brá fyrir kvíðahreim i röddinni. Hún
greip báðum örmum um mitti hans. Það brakaði i sleðanum og gnast í meiða-
drögunum við ísinn, þegar Blakkur fór á harðastökki með reistan makka
og flaksandi fax og spyrnti við skaflajárnuðum hófunum svo fast, að mjöllin
stóð eins og kóf um bóga hans. Og brúðurin, Lena, hlustaði á hröð hófaslögin
og sá i gegnum tárin, hvernig vöðvarnir ýmist strengdust eða slöknuðu á
hvelfdum lendum fáksins blakka, en kalt mjallkófið sveið á heitum vöng-
um hennl. ! I I i '
Blakkur herti enn sprettinn. Sleðinn rann flughratt, og lausamjöllin þyrl-
aðist upp undan hófum fáksins. Hvergi sá dökkan díl fyrr en úti á miðjum
firði, en þar gat að lita langa, dökka rák. Þar gekk straumur út eftir firð-
tnum, og hélzt þar jafnan auð vök, þótt aftök væru. Jónas herti takið á taum-
unum og stefndi fáknum i viðan sveig fyrir vökina að ströndinni fyrir handan.
Brúðinni þótti sem nú gerðist þögnin hljóðari og nepjan kaldari. Henni
varð litið um öxl. Ömurinn af slætti fiðlaranna og fótataki dansendanna lifði
enn i eyrum hennar, og hún svipaðist um, ef vera kynni, að hún sæi enn
bæjarhúsin uppi á skógarásnum. Hana langaði mest til að rísa á fætur og
veifa hendi i kveðjuskyni. Þetta hafði allt gerzt með svo skjótum hætti.
Hún hafði verið borin út á sleðann, mamma kysst hana á vangann, pabbi
gtaðið álútur og þreytulegur með skriðijósið i hendinni, og hún hafði séð
tár blika i augum hans, en sennilega var það fyrir nepjuna, hugsaði hún
með sér. ! !
Hún strauk hvarmana með mjúkum ullarvettlingnum, og um leið breyttist
sýnin. Nú sá hún Jónas standa, teinréttan og svartklæddan, frammi fyrir
prestlnum, sem lyítl bikarnum og drakk honum til, — lagði höndina að þvi
búnu vingjarnlega á öxl honum, — og svo hófst dansinn. Hún varð að lyfta
blasjunni, Jónas sveiflaði hennl út á gólfið, þar sem þau stigu ein fyrsta dans-
lnn, en brúðkaupsgestirnir stóðu i hljóðrl hvirfingu og horfðu á. Síðan döns-
uðu allir karlmennirnlr við hana, meira að segja sjálfur presturinn, þótt
feitur væri og mæðinn, svo að það kostaði hann áreynslu og aðgæzlu að
vWBineu stnai úti 4 aólfiauv o* eviUna haíði runniff 1 lœkjura niður
felta vanga hans, þegar dansi þelrra lauk. Og ungu mennirnlr úr þorplnu
og synir óðalsbóndans, allir dönsuðu þeir við hana; jafnvel gamli böðullinn
laut henni virðulega eins og hofmaður og leiddi hana 1 dans. Allir ...
Nei, ekki allir, — ekki bræðurnir í Hörk. Þeir stóðu úti í hornl og gláptu
á hana og Jónas, fölir í vöngum, og hún hafði fundið myrk augu þeirra
hvila á sér við hvert spor. Hvað kom til, að hvorugur þeirra dansaði við
hana? Annar þeirra, Langi-Franz, snart arm hennar einu sinni, og hún sá,
að hann var drukkinn. Skömmu seinna tók hinn bróðirinn, Marteinn, undir
arm brúðgumanum og leiddi hann út í forstofuna. Þar hafði þeim dvalizt
lengi, og henni þótti sem hún heyrði þaðan háreysti. — Höfðu þeir flogizt
á — eða hvað? Marteinn var meðbiðill Jónasar, það vissu allir. Hann hafði
lengi gengið á eftir henni með grasið i skónum eða síðan hann fylgdi henni
heim af dansleiknum á óðalssetrinu.
Þegar þeir komu inn aftur, var Jónas fölur i vöngum, og það vottaði fyrir
dökkri rák á annarri kinn hans. Langi-Franz gekk til móts við Martein,
bróður sinn, og drykklanga stund stóðu þeir á hljóðskrafi, en Jónas hvarf
fram i eldhús. Sjálf dansaði hún og dansaði og hafði ekkert tóm til að ræða
við hann, fyrr en þau lögðu af stað. Og þá var um seinan að spyrja.
Nú kaus hún hel^t að mega gleyma þessu öllu. Jónas hélt i taumana og
söng fullum hálsi. Þau voru loks orðin ein, — ein og hamingjusöm. Innan
skamms yrðu þau komin heim.
Hár og þungur frostbrestur kvað við, og ísinn nötraði undir meiðunum.
Blakkur snarstanzaði, frýsaði, svo að rauk úr flenntum nösunum og sperrt
eyrun titruðu. Jónas steig af sleðanum, klappaði fákinum á makkann og
masaði lágt við hann til að róa hann, en Lena hélt í taumana. Svo tók Jónas
i beizlið rétt ofan við mélhringinn öðrum megin og teymdi Biakk nokkurn
spöl. Fram undan lágu háir og breiðir skaflar, þar sem stormurinri hafði getað
látið til sín taka og feykt mjöllinni saman á isnum, og enn lengra fram
undan gat að líta ströndina, Langoddann, eins og skuggarák, sem teygðl
sig út i isbreiðuna, en þar sem straumurinn sveigði fyrir oddann, var alltaf
opin vök. Skammt þar fyrir innan lá þorpið upp af bryggjunni, og Lena þótt-
ist greina ljós þar i húsum.
Skyndilega reisti fákurinn blakki hausinn og sperrti eyrun, eins og hann
hlustaði.
Hún lagði við eyrun og heyrði lágt marr langt að baki.
Jónas teymdi fákinn, masaði lágt við hann og heyrði bersýnilega ekki
neitt, en Lena leit um öxl og svipaðist um. Hún heyrði lágt r.iarrhljóðið íær-
ast nokkru nær, og lengst úti á ísnum kom hún auga á tvo dökka díla, sem
bar hratt yfir, — tvo menn, sem veittu þeim eftirför. Hún fékk ákafan hjart-
slátt. Nú gat hún vel greint, að þetta voru tveir menn, sem runnu á skíöum
hlið við hlið, álútir og hertu skriðið. Samstundis var henni Ijóst, hverjir
þar mundu á ferð, hafði raunar alltaf vitað það. Bræðurnir I Mörk veittu
þeim eftlrför ...
Hún reis á fætur og kallaði á Jónas, en hann heyrði ekki til hennar. Sleð-
Uxn rann, fákurlnn özlaðl þungum skrafum út í skaflinn og frýsaði. Lena