Vikan - 18.02.1960, Blaðsíða 11

Barnið
í sjúkrahúsinu
að þcim, þá læddist fram úr augnkrókum
hans tár, sem jafnvel hinn gamansami Busch
fékk ekki stöðvað. Svipur drengsins varð þá
svo undur-raunalegur, að inér fannst ég liafa
stolizt í stólinn við rúmið hans. Ég dró mig
þá i hlé, hopaði fyrir hinum hljóða trega, sem
ég réð ekki við.
Þessar minningar rifja nú upp fyrir mér ann-
að atvik. Smátelpa, sem ég þekkti, veiktist
hættulega og var flutt á sjúkrahús. Móðirin fékk
ekki að heimsækja hana, en var að vonum
mjög óróleg. Loks leyfði læknirinn þó, að ein-
hver kunningi telpunnar kæmi til hennar;
hann gæti þá borið orð á milli. Ég fékk að
fara. Telpan var sýnilega mikið veik, en með
fullu ráði. Hún horfði fyrst lengi á mig, eins
og hún ætti erfitt með að koma mér fyrir sig.
Svo andvarpaði hún: „Kemur mamma ekki
bráðumV“
SJÚKU BARNI ER MÓÐIRIN
ALLTAF HUGSTÆÐUST.
Þegar barn verður fyrir slysi, sjúkdómi eða
öðrum áföllum, væntir það sér hjálpar fyrst
og fremst frá móður sinni og þráir nærveru
hennar og umhyggju meir en ella. Ef ofsaleg
hræðsla grlpur barn, leitar það eins og af eölis-
hvöt til móður sinn.ir, og jafnvel þótt hún sé
hvergi nálæg, hrópar það á hana. Sagt er, að
margur fullorðinn bregðist einnig þannig við
ógn dauðans. Svona öflug er sú taug, sem tengir
móður og barn.
En móðurfaðmurinn nægir ekki sem lækning
við slysum og sjúkdómum. Sjúkt barn þarfnast
þvert á móti aðgerða, sem aðrir kunna betur
að veita en móðirin. Og þeim þykja afskipti
móðurinnar jafnvel truflandi, af því að hún talar
til tilfinninga barnsins og veldur því geðshrær-
ingu með komu sinni og brottför. Hin ópersónu-
lega umhyggja vandalausra hefur löngum þótt
jafnsjálfsögð hjúkrun handa börnum sem full-
orðnum. Menn gættu þess ekki, að tilfinninga-
lífið er miklu sterkari þáttur í sálarlífi barns
en hins fullorðna. En einmitt þess vegna er það
barninu hættulegt, ef tengsl þcss við móðurina
eru rofin, þegar það er sjúkt. Það dregur úr
lífsþrótti þess og torveldar batann. Slys og
sjúkdómar draga úr öryggistilfinningu og vekja
kvíða, og liann magnast um allan helming við
það, að barnið er fjarlægt frá móður sinni. Því
verða legudagar barns á sjúkrahúsi langir og
ömurlegir.
Ég flutti drenginn minn tæplega 3 ára gaml-
an í sjúkrahús. Hann var ekki sjúkur, en þarfn-
aðist þó smávægilegrar skurðaðgerðar. Þetta
var barnaspítali i Þýzkalandi, ódáinsakri hinn-
ar ströngu reglusemi. Fyrstu vikuna mátti
drengurinn enga heimsókn fá, að henni liðinni
aðeins mjög sjaldan. Þegar ég sótti liann að 17
dögum liðnum, var þessi þróttmikli drengur
næstum óþekkjanlegur. Ég veit ekki, hvort hann
þekkti mig; þess sáust að minnsta kosti engin
merki. Daufan og sljóan bar ég hann út i bifreið-
ina. Mér fannst sem ég tæki við sjúku barni
fyrir heilbrigða drenginn minn. Hann þurfti
langan tíma til að öðlast aftur lifsfjör sitt, sjálfs-
öryggi og trúnaðartraust.
Framhald á bls. 21.
Efri myndin: Meðan setið er á knjám
móðurinnar er hægt að bera sig hressilega
og litast um, en hvernig verður það síðar,
þegar'hún er farin?
Neðri myndin: Hjúkrunarkona á sænskum
spítala gengur á milli rúmanna og styttir
börnunum stundir.