Vikan - 10.03.1960, Blaðsíða 7

stúlkur sýndu honum blíðuhót. Það hafði ekki
komið fyrir, síðan Svana ... Baldur fékk sting
í hjartað, og tárin komu fram í augu honum.
Stúlkan hopaði eitt skref aftur á bak, skellti
saman lófunum og sagði: — Og orðinn svona
stór og myndarlegur! Þú varst nú ekki stór, elsk-
an, þegar ég sá Þig síðast. —
Baldri -svelgdist á munnvatni sinu. — E- e- en
hver ert Þú? — stundi hann upp alveg ruglaður.
— Ég! Nú auðvitað hún móðir þín, drengur.
Hver hélztu annars, að ég væri?
— En, — en Þú ert svo ung, hlýtur að vera
yngri en ég. —
— Nú, hefur hann afi Þinn ekki sagt Þér frá
því? Hérna megin eldist maður ekkert. Eg er
jafngömul og þegar ég flutti. Þá var ég tuttugu
og fimm ára. Líttu á hann afa þinn. Hann var
tæplega sjötugur, þegar hann fór. Síðan eru þrjá-
tíu ár. Sá væri nú orðinn roskinn, ef hann hefði
elzt allan tímann! ömmu þinni finnst hann víst
nógu gamall.
Nú kom hin unga stúlkan út úr dyrunum. Hún
kyssti Baldur mjúklega á vangann.
— Ég er amma þin, drengur minn. Ég var um
þrítugt, þegar ég flutti. Oft hef ég óskað þess,
að afi þinn væri ögn yngri, en það tjáir ekki að
deila við dómarann. —
Baldur var alveg orðlaus. Hann fékk sig ekki
til þess að segja mamma og amma við Þessar
ungu konur. Hann var feginn, þegar kveðjunum
var lokið og þau öll setzt inni í stofu yfir rjúk-
andi kaffibollum.
Að kaffidrykkju lokinni gengu þau út i kvöld-
blíðuna. Innan við þorpið var vöxtulegt skógar-
kjarr eins og í firðinum heima. Þaðan hljómuðu
angurværir harmoníkutónar. Ungur maður sat á
Þúfu og fitlaði við nótnaborðið á harmoníkunni.
Ung stúlka hallaði sér upp að öxl hans. Hún stökk
á fætur, þegar hún sá, að fólk var að koma.
Amma sagði lágt, næstum í hálfum hljóðum,
eins og afsakandi: — Ástin er bönnuð hérna, og
það er reynt að útrýma henni. Hugsaðu þér, hvi-
líkt ástand skapaðist, ef maður flytti að handan,
sem hefði verið tvi- eða þrígiftur, og svo biðu
allar konurnar eftir honum hérna! Það væri
þokkalegt, ef um hjónaást væri að ræða. En
þið lifir lengi í gömlum glæðum. Ástin er erfið-
asta vandamálið, sem yfirvöldin hér eiga við
að stríða. Hún hlítir hvorki boði né banni, en
fylgir eigin lögmálum út yfir gröf og dauða. Sjáðu
til dæmls unga parið þarna í skóginum. Hann
er rösklega tvítugur, hún tæplega. Hann er ný-
fluttur, en hún flutti fyrir nálega hundrað ár-
um. öll þessi ár hafa ekki nægt til þess að eyða
ástarþránni úr hjarta hennar. Ástin er sterkasta
aflið í heiminum, jafnvel sterkari en dauðinn. —
Fallega brosið hennar ömmu varð viðkvæmt
og sársaukafullt. Hún þagnaði og gekk áfram í
þungum þönkum.
Þau gengu Þögul langa stund. Baldur var að
hugsa um Svönu, sem var hinum megin við móð-
una miklu. Loks rauf hann þögnina:
— Er þá engin leið að fara til baka? Ég meina:
— bara í bili. Maður á svo margt ógert.-------
Afi þurrkaði augun, — snýtti sér. Röddin var
dálitið rám, er hann tók til máls. — Allir eiga
eitthvað ógert. Enginn er tilbúinn, þegar stundin
kemur. Eh hvenær hefurðu séð nokkurn koma
til baka? Við fáum að sækja vini og vandamenn
að landamærunum — eins og ég i dag, en lengra
komumst við ekki. Milli okkar og þeirra, sem
dveljast hinum megin, er óbrúanlegt djúp. —
Þau settust í skógarbrekkuna og horfðu út á
spegilsléttan fjörðinn, sem glitraði eins og bráðið
gull. Sólin maraði hálf i kafi við hafsbrún, sama
sólin og heima, heima i gamla Skálafirði. Eða
var það sama sólin? Hver vissi það?
Baldur frá Bjarmalandi rumskaði. Morfínhöfg-
anum létti smátt og smátt. Skyndilega glaðvakn-
aði hann. Vökukonan sat við rúmið og dottaði
yfir bók.
örvæntingunni var sem sópað burt. Hann lá
rólegur og kvíðalaus og starði á eitthvað langt
handan við hvíta rúmtjaldið, — eitthvað, sem
enginn gat séð nema hann. Sá hann kannski gullið
sólsetrið í Skálafirði? Eða sá hann eitthvað ann-
að? Við því fæst aldrei svar.
Baldur frá Bjarmalandi fékk hægt andlát.
Pennavinir
Káre Havgen, 16 ára, ljóshærður, 174 sm. á
hæð, Arnfinn Avne, 18 ára, ljóshærður, 178 sm.
ó hæð, báðir á M/T Herdebred, O. H. Holta
A/S, Skien, Norge. — Hansína Mr. Halldórs-
dóttir, Lögbergi, Eskifirði, Hafdís Þr. Ragnars-
dóttir, Hallgrimsdóttir, Eskifirði, Elin Kr.
Hjaltadóttir, Bjarka 2, Eskifirði. Þessar þrjár
óska eftir bréfum frá 13—15 ára piltum og
stúlkum. — Dúfa Ólafsdóttir, Ragnheiður Jó-
liannsdóttir og Svala Haralds, allar að Héraðs-
skólanum Reykjum, Hrútafirði, og vilja auðvitað
skrifast á við pilta 15—19 ára. — Ásta Þorstedns-
dóttir, Anna Bjarnadóttir og Inga Kristjánsdótt-
ir, vilja skrifast á við unga menn i Reykjavik,
19—23 ára, og þær eru allar í Bifröst, Borgar-
firði. — Sverrir Ingibergsson, Guttormur Ey-
mundsson, Þorbjörn Jóhannsson, allir að Sam-
vinnuskólanum Bifröst, Borgarfirði. — Laufey
Engilbertsdóttir, Valgerður Ölvisdóttir, báðar
á Skógaskóla, A.-Eyjafjöllum, Rang. — Guðrún
Engilbertsdóttir, Vallholti 7, Akranesi, Kristrún
Guðmundsdóttir, Akursbraut 22, Akranesi, báð-
ar við pilta og stúlkur 16—18 ára. — Ólöf Bessa-
dóttir, Garðarsbraut 34, Húsavik, Hrefna Jóns-
dóttir, Ásgarðsveg lk, sama stað, Agnes Árna-
dóttir, Ásgarðsveg 16, sama stað, Rannveig A.
Jónsdóttir, Túngötu 4, sama stað, allar vilja
skrifast á við pilta 16—20 ára.
Laugalandi, 12. febrúar 1960.
Kæra Vika.
Við sendum þér nöfnin okkar og heimilisfang
um daginn og nöfnin komu í Vikunni, 6. tbl.,
11. febr., en þið gleymduð að birta heimilis-
fangið, og við urðum fyrir mjög miklum von-
brigðum. Við biðjum þig að birta fyrir okkur
nöfnin aftur eins fljótt og þið getið. Og heim-
ilisfangið er Húsmæðrask. Laugalandi, Eyjafirði.
Nína Jónsdóttir, við pilta 21—24, Gerður Guð-
varðardóttir, við pilta 22—24, Birna Júlíusdóttir,
við pilta 18—‘21, og Anna Gunnarsdóttir, víð
pilta 19—22 ára.
VIKAN
7