Vikan - 10.03.1960, Blaðsíða 29

Ég heí aldrei..
Framhald af bls. 15.
Hans hækkaði í tign. Hann var duglegur og
tók oft verkefnin með sér heim og lá yfir þeim
fram á rauða nótt. Launin hækkuðu stöðugt. Hann
talaði mikið um starf sitt og framtíð, og stöku
sinnum sagði hann, að begar þau hefðu náð svo
og svo langt, mundu þau taka dálitla hvíld, —
þau yrðu líka að gefa sér tíma til að njóta
lífsins.
Þá varð Lisa óttaslegin, -— því að hvað var
það annað en njóta lífsins að ganga vel og eign-
ast falleg börn, byggja hús og leggja peninga
,á banka?
En að þessum þönkum undanskildum var Hans
aákvæmlega eins og hún hafði hugsað sér hann
verða um kvöldið fyrir mörgum árum, þegar hann
hafði talað um, hve indæit það hlyti að vera að
eignast konu til að ráða fram úr vandamálunum.
Hún hafði litið á hann og séð möguleika hans
fyrir sér eins og opna bók. Hún þekkti hann svo
vel, að hún hafði aldrei veitt því athygli, hve
vel hann leit út.
Ef hann var vel greiddur og vel klæddur og
hafði nokkurn hemil á drengjalegum hreyfing-
um sinum, væri gaman að sjá Róbert fara í sporin
hans, hugsaði hún með sjálfri sér. Ef hann fengi
hina réttu aðstoð og uppörvun, mundi hann verða
eitthvað. Og hún ætlaði að muna að fara ekki
þannig með hann, að hann yrði eftirlætisbarn
sem legðist á hnén fyrir framan auðan stól og
segði fallega hluti, en þyrði ekki að fá sér fri-
kvöld.
Jú, Hans hafði áreiðanlega hina réttu hæfileika,
— talsverða metorðagirnd, greind og tilfinningu
fyrir, hvernig allt skyldi vera.
Þannig leið iangur tími. Kjólar Lísu urðu ögn
dýrari, börnin uxu stöðugt, og Hans varð for-
stjóri. Lísa sat oft í stilhreinum stólunum sínum,
horfði yfir stílhreina stofuna og hugsaði um, hve
allt væri gott. Stundum sagði hún það við Hans,
og þá leit hann upp frá vinnu sinni og svaraði:
„Já, vina min,'1 — en vissi tæplega, hvað hann var
að segja. Lísa brosti biíðlega og bjóst ekki við
frekara svari. Stundum leit hann líka upp og
sagði: „En hve við höfum það gott." En hann
sagði það á annan hátt, það var nokkur óró í
röddinni. og virtist helzt sem hann segði þetta
af bvi, að hann þyrði ekki að segja annað og ósk-
aði þess. að Lísa andmælti. Þá svaraði hún: ,.Já,
vinur minn“ — og lét sem hún væri niðursokkin
i bókina, en hafði auga með honum og sá hann
andvarpa ofurlítið. stara út í bláinn, en snúa sér
síðan aftur að vinnunni.
Skyldi hann hafa ofrevnt sig? spurði hún sjálfa
sig og hafði auga með honum næstu mínúturnar.
En hann vann án afláts. Hans starfaði skynsam-
lega og var ekki af því sauðahúsi, að ofreynsla
kæmi til greina.
Þegar þau höfðu verið gift í fimmtán ár, dð
móðir Lísu Þau tóku sér ferð á hendur til að
vera viðstödd iarðarförina, og Lísa varð eftir til
að sjá um það, sem gera þurfti í því sambandi,
ásamt systrum sinum tveimur. Hún var fiarver-
andi í tíu daga og var dauðþreytt. þegar hún kom
heim aftur. Fyrsta daginn hafði henni fundizt
þetta vera fyrsta frístundin hennar í mörg ár,
en tilefnið var síður en svo uppörvandi, og smám
saman lagðist ferðin á hana eins og mara, og
hún þráði að komast aftur heim til Hans, barn-
anna og allra fallegu hlutanna, sem hún átti á
heimilinu sínu.
Það var enginn heima, þegar hún kom. Hún
gekk fram og aftur í stofunni, vegna þess að hún
var óróleg og einnig af því að allir smáhlutirnir
höfðu verið færðir úr stað um þann sentímetra,
sem gerði að verkum, að þetta var ekki lengur
smekkleg stofa, heldur herbergi troðfullt af hús-
gögnum. Það róaði hana nokkuð að kippa þessu
í lag.
En hvar var keramikskálin, sem átti að standa
á arinhillunni og fór einmitt svo vel þar? Hún
háfði gefið Hans hana, þegar hann varð fertugur,
og honum hafði þótt svo vænt um hana.
Hún settist og starði á auða arinhilluna. Hún
starði á auða stólana I auðri stofunni. Og það,
sem hún sá, var ofurlitli óróleikinn í augnatilliti
manns hennar. Hún veitti því líka athygli núna
fyrst, að undanfarið hálft ár hafði hann oft þurft
að vera á stjórnarfundum fram á nótt og að hann
hafði verið óvenjulega skeytingarlaus gagnvart
heimilinu á þeim tíma.
Hann kom ekki, fyrr en hún hafði setið þarna
í hálfa klukkustund. Hún hafði hjartslátt, en
stillti sig. Hún var öskuvond út í hann og sjálfa
sig reyndar líka. Ég vil ekki hanga & honum,
þannig að hann þori ekki að hreyfa sig, hugsaði
hún.
— Komdu sæl, Lísa, sagði Hans, fékk sér sæti
og tók upp kvöldblaðið. — Ef ég hefði vitað, að
þú varst að koma, hefðum við verið heima til
að taka á móti þér.
Lisa þagði og starði á auða staðinn á arinhill-
unni. Hún vildi ekki gera það, en gat ekki að
sér gert. Loks tók hann eftir þvi. — Skálin brotn-
aði, sagði hann. — Mér leiðist það. Þetta var svo
falleg skál.
— Nú, sagði Lísa þurrlega, — þú getur líklega
fengið aðra skál.
— Það er dálítið, sem ég þarf að segja þér,
Lísa, sagði hann. — Ég hef notað þessa tíu daga
til umhugsunar.
Lísa leit upp.
— Ég veit, að ég er vanur um að láta þig um
ákvarðanirnar. En þetta mál var svo persónulegt,
að nú kom til minna kasta.
— Einmitt, sagði Lisa og hugsaði um skálina
og hvernig hún skyldi hafa brotnað.
— Það er erfitt að skvra það út, sagði hann.
— En ég vil gjarna skilia við þig. Mér hefur
orðið það ljóst, að okkur hefur liðið ágætlega, en
þetta hefur samt aldrei verið raunverulegt hjóna-
band. Þú mátt ómögulega skilja þetta svo, að ég
ásaki þig á nokkurn hátt. Mig hefur ekki skort
neitt þessi ár. En nú hef ég náð öllu því, sem
ég vildi — eða þú vildir, og nú ætla ég mér að
njóta lífsins.
— Og það getur þú sem sagt ekki gert með
mér, sagði hún og gat ekki hamið beizkjuna í
röddinni.
— Nei, sagði hann, — vegna þess að ég held
ekki, að þú getir notið þess. Þú hefur notið hins,
— baráttunnar við að komast áfram. Ég er hrædd-
ur um, að þú getir ekki notið hins.
Hún varð að bita á vörina til að stilla sig. Hún
vildi ekki segja, að þetta væri tillitslaust, — hún
hafði sparað og þrælað og beðið, og nú átti að
fara að setja hana á einhver sultarlaun.
— Auðvitað skilst mér, hvað þú hefur gert
fyrir mig, og fjárhagslega skalt þú ekki missa
neitt. Þú getur haft húsið og lifað lífinu eins og
þú ert vön.
— Og hvað um þig? spurði hún.
— Ég hef komizt að þvi, að hlutir og peningar
hafa ekkert gildi, þegar öllu er á botninn hvolft.
Maður hefur aðra skoðun á þessu, þegar maður
á peningana ekki til. En þegar þeir eru komnir
upp í hendurnar, breytist skoðunin.
— Og börnin? sagði hún og hefði getað gefið
sjálfri sér kinnhest fyrir að segja það.
— Börnin, endurtók hann og brosti. -■ Ég skal
segja þér, að fyrstu fimm dagana, sem þú varst
í burtu, gerði ég allt, sem ég gat. til að fá þau
til að gera skammarstrik. Loks hótuðu þau mér
að segja þér frá því! Auðvitað hefur þú börnin,
og auðvitað fá þau að heimsækja mig, — og eftir
þær heimsóknir getur þú skemmt þér við að venja
þau af prakkaraskapnum aftur.
Lísa beit á vörina. Það var vottur af brosi í
augum hans. Hver hafði kennt honum þetta létt-
lyndi?
— Auðvitað, sagði hún þurrlega. — Þú ert ung-
ur enn og eignast fleiri börn.
Um það vil ég segja þér, sagði hann, — að ég
hef hitt unga stúlku, sem ég er farinn að elska.
Allt það, sem ég hef sagt um þig og mig, hefur
fram að því verið sannleikanum samkvæmt, en
þegar ég fann hana, skildist mér, að það var
ekki annað en slúður. Við höfum þekkzt i um
það bil hálft ár, og við giftumst svo fljótt sem
unnt er.
Hún beit aftur á vörina, og hann leit undr-
andi á hana. — Ég segi þér eins og er, sagði
hann. — Ég geri ekki ráð fyrir, að þú verðir
særð. Við höfum alltaf getað talað saman um
hlutina.
— Já, sagði hún. .
Hann brosti dreymandi. — Ég hef aldrei íyrr
elskað eins og ég elska hana. Ég hefði aldrei
trúað, að ástin gæti verið þannig, — nema þá I
skáldsögum.
Lísa stóð á fætur og gekk stefnulaust um stof-
una Svo hafnaði hún við arininn af þörf til að
styðja sig.
— Misskildu mig ekki. Ég saka þig ekki um
neitt, sagði hann. — Eltt sinn höfðum við svo
mikið að gera, að það vannst ekki tími til hinna
meiri tilfinninga. Nú er það breytt. Að vísu
verðum við álíka fátæk og þú og ég vorum í
byrjun. En það gerir ekkert til. Aðalatriðið er að
vera hamingjusamur.
Lisa dró djúpt andann og hugsaði um það, að
ef til vill hafði kona Róberts verið skynsamari
frá byrjun, þegar alls var gætt. Þannig hefði
Róbert aldrei komið fram, þótt hann hefði átt
lífið að leysa. En Hans gerði það eins og ekkert
hefði í skorizt.
— Það er hið sanna hjónaband, sagði Hans, —
sem fyrst og fremst er byggt á ást. Fyrirgefðu,
að ég nefni þetta, Lísa, því að sennilega hljómar
það hjákátlega í þínum eyrum. Þú skilur senni-
lega ekkert i slíkum tilfinningum.
Nú vissi Lísa, að kona Róberts hafði verið skyn-
samari. En það var of seint. Hún gat ekki sagt:
„Nei, Hans, þetta eru ekkert annað <m draum-
órar, sem eiga ekkert skylt við matarreikninga,
stórbvotta og bleyjur til þerris á e:na ofninum í
stofunni Okkar hjónaband er hið rétta hjóna-
band, en þú skilur það bara ekki, — ekki enn þá.“
Það var of seint. Hún hafði gert eina skyssu.
Og Hans varð að vinna bug á bernskusjúkdómi
sínum sjálfur, — vesalingurinn. sem aldrei hafði
gert nokkurn skapaðan hlut í lífinu, nema hún
ákvæði það. — þótt hann hefði reyndar ekki hug-
mynd um það.
BEIKON-BUFF.
800 gr nautakjöt, hveiti, salt og
pipar, 16 sneiðar beikon, 50 gr
smjörl., 8 sneiðar mjólkurostur, 4
dl. súpa eða kartöfluvatn, hveiti-
jafningur og sósulitur.
Kjötið er tvíhakkað og búnar til
ávalar boilur, sem velt er upp úr hveiti,
salti og pipar. Beikonsneiðarnar eru
lagðar ofan á og bollurnar settar i
vel smurða skúffu og smjörlíkisflisar
settar með hverri bollu. Skúffan er
sett i heitan ofn og látin vera þar i
15 mín. Þá eru ostasneiðarnar settar
ofan á bollurnar og siðan steikt í 10
min. i viðbót. Kjötsoðinu eða kartöflu-
vatni cr hellt yfir, jafnað með hveiti
og kryddi bætt i.
S-
Ö
G3
B
Ö
a
s
T3
73
1
cd
u
r—---------------------------------------------------------------
MARNA- DIESEL
Þessi vinsæla vél norska smábátaflotans
er nú fáanleg með stuttum fyrirvara.
Stærðir: frá 8 hestöflum til 36 hestafla.
4-gengis, 1—3 strokka.
Allar upplýsingar gefur.
Vélaverkstæði Sigurðar Sveinbjörnssonar h.f.
Sími 15753. — Reykjavík.
VIKAN