Vikan - 10.03.1960, Blaðsíða 8

MORÐUR
Ólafur Ketilisoii
er langardagur og mikil ös
r* utan við Bifreiðastöð íslands.
Langferðabílar standa ferðbnnir
og farþegar troðast hver um annan
þveran með pjönkur sínar. — Er
þetta ekki billinn að Laugarvatni?
segir fín frá, sem þarf að koma
pakka austur, en fær ekki svar;
bifreiðarstjórinn liggur á bakinu
undir bílnum og sterklegir fœlur
hans standa út í mannþvöguna. —
Er þetta ekki bíllinn að Laugar-
vatni? Ég er hérna með pakka, seg-
ir frúin enn. — Ég geri ekki nema
eitt í einu, heyrist undan bílnum
og heldur stuttaralega, en eftir and-
artak hefur maðurinn handlangað
sig upp á bilinn og þrífur nú far-
angurinn sem fis vœri og reyrir
böndum á bílþakið.
—o—
/ þrjá áratugi hefur Ólafur Iíet-
ilsson haldið uppi samgöngum
milli höfuðstaðarins og uppsveita
Árnessýslu. Það er að vísu fjölfar-
in leið og starfið leiðir óhjákvæmi-
lega til persónulegra kynna við
fjölda manns. Engu að síður mundi
það ekki nœgja til þess að gera
einn mann að víðfrœgri þjóðsagna-
persónu, ef ekki kæmu til sérstakir
eiginleikar.
Enginn neitar því, að Ólafur Ket-
ilsson hefur hlotið í vöggugjöf mjög
sérstæða eiginleika — og þroskað
þá með sér á sérstakan hátt. Nálega
hvert mannsbarn á suðvesturhorni
landsins og fjöldi manns í öðrum
landshlutum, kannast við þetta
hrjúfa náttúrubarn. Vafasamt er þó
að segja, að það vœri fyrir fágaða
framgöngu eðá auðmjúklega þjón-
ustustund við farþega, að Ölafur er
þekktur, og svo mikið er víst, að
kokkteilskenkjandi bílfreyjur ganga
ekki um í farkostum hans til ynd-
isauka farandsfólki á ferðalögum.
Ólafur Ketilsson stendur utan við
þann fjölda, sem kennt hefur verið
að loka sjálfið bak við skel yfir-
borðs háttvisi. Innhverfa finnst þar
trauðla; báður hliðarnar snúa út.
Hann á tæplega samleið með þeim
sem hafa þjónustuhlutverk í þjóð-
félaginu og hafa tamið sér silki-
mjúka áferð og orð, sem œvinlega
henta og kitla hégómaskap viðmæl-
anda. Ilann er kjarnakvislur úr
kargþýfðum, íslenzkum jarðvegi,
þrautseigur eins og hrislan í rofa-
barðinu á Þórsmörkinni og öll
þessi svokallaða menning hefur
ekki megnað að slipa hrufur og
agnúa af yfirborðinu. Þeir sem
telja sig þekkja gerla, hvað undir
því yfirborði býr, munu þó sam-
mála um, að hjartalag hafi maður-
inn gott, og þeir eru ófáir, sem hafa
reynt hann að mikilli tryggð og
hjálpsemi.
Ókunnugum manni, sem bregður
sér niður á Bifreiðastöð tslands
til þess að biðja fyrir pakka, kann
að virðast Ólafur heldur óþjáll við-
mæhtndi og stirfinn, en það má
hann eiga, að hann gerir sér ekki
mannamun og ber ekki teljandi
virðingn fyrir hálstaui eða öðrum

ytri finheitum. Hann þrasar og
pexar við farþegann i framsœtinu,
hvort sem það er ráðherra eða kot-
bóndi, og elskulegir jábræður, sam-
mála síðasta rœðumanni, finna
litla samúð hjá honum.
Ólafur Ketilsson gengur allra
manna hlýlegast til fara og gerir
ekki mismun á sumri og vetri í
þeim efnum. Klæðnaður er í hans
augum óhjákvœmileg nauðsyn og
hann vílar ekki fyrir sér að draga
af sér duggarapeysuna og girða sig
framan við afgreiðsluborð í opin-
berri stofnun, ef honum býður svo
við að horfa. Og vöxturirui er i
einu orði sagt stórkostlegur. Það
er sama hvort eru fingurnir, nefið
eða allur likaminn. Þar ríkir full-
komið samræmi, samanrekið og
sterklegt, enda er sagt að þung
stykki séu létt í höndum Ólafs og á
hlaðinu við Laugarvatnsskólann
stendur enn ,,Grettistak“, sem Ólaf-
ur á að liafa höndlað heldur létti-
lega.
BRJÓSTVIT OG ORÐHEPPNl
/^jlafur Ketilsson hefur ekki eytt
mörgum árum á skólabekkjum
fremur en fjölmargir ágætismenn
af þeirri kynslóð, sem fæddist upp
úr aldamótunum. Hinsvegar hlaut
hann í vöggugjöf brjóstvit gott og
magnaða orðheppni, sem hvað bezt
hefur dugað til þess að draga kall-
inn í bjarma sviðsljóssins. Er þar
VIKAN