Vikan - 30.06.1960, Side 8

giftingardaginn sinn
vaknaði Petter Thore-
sén við, að hann
datt fram úr rúminu.
Hann hafði dreymt,
að hann væri kominn
aftur í notalega, hvita
húsið á Holmenkollen-
hæðinni, — í stóra
hornherbergið á ann-
arri hæð, bar sem
hann hafði dvalizt í
tuttugu ár af þeim
tuttugu og sex, sem
hann hafði lifað. 1
draumnum var hann
bess fullviss, að þetta
væri vistlegasta her-
bergi í heimi, — herbergi, sem hver einasti ungur
maður mundi una vel við að búa í alla ævl. Alla
ævi? Á þessu stigi draumsins færðist kjánalegt
bros yfir andlit hans, og hann bylti sér í rúminu.
Þá hringdi vekjaraklukkan með svo miklum
hávaða, að það líktist mest brunakvaðningu, eða
það fannst Petter að minnsta kosti, og hann vakn-
aði við það, að hann lá kylliflatur á gólfinu I
hótelherberginu.
— Ert þú eitthvað órólegur? sagði Jan Gárder
brosandi. — Það kemur mér reyndar ekki á óvart.
Hann stökk fram úr rúminu og gekk út að glugg-
anum og dró rimlatjöldin frá, svo að sólin skein
inn í herbergið. — Það er brúðkaupsdagurinn þinn
i dag, — ég er viðbúinn hverju, sem vera skal.
Jan gekk um gólf og neri saman höndunum, um
leið og hann litaðist um í herberginu. — Látum
okkur nú sjá, það er búið að ganga frá farangr-
inum. Hann sló á splunkunýja ferðatösku, sem
lá efst i bunkanum við fataskápinn. Hann leit á
armbandsúrið. — Hvað er klukkan? Tvær minútur
gengin i tólf. Þá verðum við að flýta okkur. —
Klukkan tólf verða örlög þin ráðin. Ég ætla að
fá mér steypibað og raka mig á undan þér. —
Flýta okkur? sagði Petter, sem lá á gólfinu og
nuddaði fótinn, þar sem hann hafði meitt sig,
þegar hann datt. — Sem svaramaður er það skylda
mín að sjá um, að þú komir til kirkjunnar í tæka
tíð. — Jan hneppti frá sér náttjakkanum og gekk
að baðherbergisdyrunum. — Þú imyndar þér þó
ekki, að þú getir setið hérna allan daginn? —
Nei, nei, það get ég vist ekki. Petter stóð upp
með erfiðismunum og fór út að glugganum. —
Það er auðvitað nóg að gera, — á slikum degi,
á ég við. Hvers vegna horfirðu svona á mig? —
Þú ert alltaf að nudda á þér fótinn, sagði Jan.
Finnurðu eitthvað til? — Nei, alls ekki, sagði
Petter. — Þetta er allt I lagi. Flýttu þér bara
i steypibað. Petter starði út i bláinn og var hugs-
andi á svip. Hvita húsið, drengjaherbergið á ann-
arri hæð með öllum bókahillunum, yndislegi, stóri
garðurinn ... Allt hafði verið svo fullkomið. Og
hvað var hann nú að gera? spurði hann sjálfan
sig. Hann afsalaði sér þessu öllu til þess að kvæn-
ast. Hann strauk sér um fótlegginn. Hafði hann
ekki annars einhvern sting i hnénu? Hann horfði
út á sjóinn, sem glitraðl I morgunsóllnni. Bílarnir
þutu eftir strandveginum, fullir af kátu, áhyggju-
lausu fólki, sem var sjálfsagt á leiðinni suður á
bóginn til þess að njóta sólar og sumars. Petter
hristi höfuðið með samúðarsvip. — Vesalings
kjánarnir, hugsaði hann. Höfðu þau ekki séð
þessar hræðilegu skýrslur um umferðarslys? En
hans framtíð yrði nú dálitið öðruvisi. Eftir tæpa
tvo tima átti hann að standa við altarið og finna
hina eftirvæntingarfullu þögn, sem ríkti i kirkj-
unni. Allt í einu fékk hann hjartslátt. Hann gekk
frá glugganum. Kvalaverkurlnn, sem hann hafði
I fætinum rétt áðan, — var hann ekki horfinn?
Hann tók um hnéð með báðum höndum og haltr-
aði um í herberginu til þess að athuga þetta betur.
— Hvers vegna í ósköpunum skjögrarðu svona
um gólfið? spurði Jan. Þú ættir bara að sjá sjálf-
an þig. Ertu kannski fótbrotinn eða hvað? —
Þetta er bara sinadráttur, sagði Petter, ekkert
alvarlegt. Nú fer ég í steypibað.
Hvað gengur eiginlega að mér? spurði hann
sjálfan sig. Hvers vegna hagaði hann sér svona
einkennilega? Hann hugsaði um stúlkuna, sem
átti að verða konan hans eftir tæpan hálftíma.
Aumingja Sonja, hún var áreiðanlega mjög tauga-
óstyrk núna. Þarna kom það. Petter brosti vor-
kunnlátur. Hann hafði aðeins haft áhyggjur vegna
Sonju. Petter stóð fyrir framan baðherbergis-
spegilinn og smurði andlitið með rakkremi. Aum-
ingja Sonja, hugsaði hann, nú var hún víst alveg
að bugast. Hann skoðaði sig gaumgæfilega í spegl-
inum og hugleiddi þær dásamlegu stundir, sem
þau höfðu átt saman, hann og Sonja. öll sam-
kvæmin, gönguferðirnar, — litlu kökubúðirnar,
þar sem þau höfðu setið klukkustundum saman,
drukkið kaffi og rætt heimsvandamálin, — sum-
arleyfið, þegar hann hafði heimsótt foreldra
Sonju í litla sumarbústaðnum við sjóinn. Það hafði
verið undursamlegt tímabil, áhyggjulaust og án
framtíðaráætlana. En hvað skeður? Eftir tæpa
klukkustund yrðu þau að krjúpa við altarið —
að vinum og ættingjum ásjáandi — og taka þátt
í öllum þessum hræðilegu helgisiðum, sem fylgdu
hjónavígslunni. Hvers vegna hafði enginn kjark
til þess að mótmæla? hugsaði Petter. Einhver
ætti að vinna á móti þessu og banna allar gift-
ingar.
— Ertu búinn að raka þig? Jan Gárder rak
höfuðið I dyragættina og brosti uppörvandi. —
Þetta er ágætt, þú hefur ekki skorið þig nema á
einum stað. Jan, sem var búinn að hafa fataskipti,
var glæsilegur að vanda. Hann ýtti Petter vin-
gjarnlega inn I svefnherbergið. — Ef ég get að-
stoðað þig ... ? Petter stóð ráðalaus og horfði
á fötin, sem hann átti að fara I .— Reyndu að
herða unp hugann, drengur. Þú lítur út eins og
Petter klæddi sig eins og í leiðslu. Hann leit I
kennarinn hefði staðið þig að því að svíkjast um.
spegilinn. Hann var náfölur, og hárið var úfið.
— Látum okkur nú siá. tautaði Jan fyrir munni
sér. — Blóm í hnappagötin, hattar, hringar. Allt
í lagi. Jæja kunningi, eigum við þá ekki að leggja
af stað?
— Leggja af stað? Hvert? Petter var skjálf-
raddaður. — Heyrðu, Jan, ég hef verið að hugsa
um hjónavigslur og því um líkt. Þetta er siðleysi,
fáránleg helgisiðalög, það er allt og sumt.
Jan brosti frá sér numinn. — Petter, kæri vin-
ur. bíllinn bíður eftir okkur.
Bíllinn lítur þá svona út, hugsaði Petter, um
leið og bíllinn, sem var langur, svartur og gljá-
andi, jók hraðann. Hann hafði ekki ekið i svona
bíl, síðan afi hans var jarðsettur. Þessir atburðir
líktust æ meir hvor öðrum. Vertu rólegur, áminnti
hann sjálfan sig. Það verður auðvitað að aflýsa
brúðkaupinu, ef brúðguminn mætir ekki. Bifreið-
in nam staðar.
— Komdu, ég skal hjélpa þér út, sagði Jan
og rétti honum höndina. Á sama augnabliki varð
hann blindaður af ljósglampa Þeir stóðu ringl-
aðir á gangstéttinni. -—• Aðstoðið hann, sagði
myndasmiðurinn við Jan. — Komið honum til að
brosa. Fyrstu gestirnir voru komnir til kirkjunn-
ar. Honum fannst allt vera á ringulreið. Hvað í
ósköpunum átti hann að gera? Neita að fara inn?
Fela sig?
Petter, Petter, var kallað til hans frá tröppun-
um. Það var Fríða frænka. Hún brosti og veifaði
til hans kniplingavasaklútnum sínum. Hann mundi
greinilega, hve oft hann hafði hlaupið upp I fang-
ið á henni til þess að láta hugga sig, þegar hann
var drengur; nú langaði hann að gera það einu
sinni enn. Án þess að honum væri ijóst, hvernig
það gerðist, sat hann uppi við altarið við hliðina
á Jan. Orgeltónarnir fylltu kirkjuna, og allt í
einu rann upp fyrir honum ljós: Hann hafði enga
löngun til þess að gifta sig. Þetta var allt byggt
á misskilningi. Hann varð að ráða bót á þessu
sem skjótast.
— Heyrðu, Jan ... stamaði hann. — Nú fer
þetta að byrja, Petter, stattu á fætur. Hann
horfði fram eftir kirkjunni, sem var þéttsetin. I
sama mund birtist lítil, hvítklædd vera, sem kom
hægt í áttina til hans og studdist við arm föður
síns. Þetta er einhver misskilningur, hugsaði
Petter örvilnaður. En þá kom litla veran og settist
beint á móti honum.
Veizlugestirnir mösuðu og hlógu. Alls staðar
voru bleikar nellíkur. Petter varð skelfdur á svip.
Það var eins og hann fengi krampadrætti í hönd-
ina, þegar hann lyfti kampavínsglasinu. Gestir!
Brúðkaup! Það var búið að skála fyrir þeim og
óska þeim til hamingju. Hinn hræðilegi misskiln-
ingur hafði ekki verið leiðréttur. Hann hafði ver-
ið kvæntur í tæpar Þrjár klukkustundir.
— Er þetta ekki dásamlegt, ástin min? heyrði
hann einhvern segja við hlið sér. Ég er svo ham-
ingjusöm. — Hann fékk ofbirtu í augun, þegar
hann sá hana standa þarna geislandi af hamingju.
Farðu nú varlega, sagði hann við sjálfan sig. Hann
varð að viðurkenna, að brúðarkjóllinn fór Sonju
sérstaklega vel. Það var eins og bjarma slægi á
andlit hennar, og augun ljómuðu.
— Þetta er alveg fullkomið, sagði Sonja. Finnst
þér það ekki líka? — Hún þrýsti hönd hans og
svipaðist um glöð i bragði. — Jú, það lítur út
fyrir, að gestirnir uni sér hið bezta. svaraði Petter.
— Þú hefðir átt að siá sjálfan þig, þegar þú stóðst
uppi við altarið, sagði Sonia. — Ég hef aldrei
á ævinni séð neinn svo óttasleginn. Það snart mig
djúpt, hve hönd þin titraði, Þegar þú lézt á mig
hringinn. og mér varð enn betur Ijóst, hve heitt
ég elskaði þig.
— Ég er hræddur um, að þér skjátlist Sonja.
Það varst þú, sem varst taugaóstyrk, ekki ég. —
Jæja, sagði Sonja og færði sig nær honum, >—
það gildir einu, hvort okkar bað var. Ég elska
þig af öllu hjarta. — Hún týllti sér á tá og kyssti
hann varlega á hálsinn Hitabylgja fór um hann.
Hún ætlaði að beita öllum brögðum. Nei, hann
vildi fá að lifa i friði, -— hann kærði sig ekki
um neitt hjónaband. Ætli það væri ekki bezt
að lýsa yfir þessu strax, meðan allir voru við-
staddir?
— Frú Thoresen, frú Thoresen. Myndasmiður-
inn var kominn aftur. — Ég verð að taka fleiri
myndir af yður og brúðarmeyjunum, sagði hann
við Sonju. ■— Ef það er ekki of mikil fyrirhöfn,
frú Thoresen!
— Frú Thoresen, greip Petter fram í — Eruð
þér að leita að móður minni? Hún situr þarna
hjá ...
Sonja leit upp og hló glaðlega. — Ástin mín,
nú er ekki aðeins um eina frú Thoresen að ræða.
Hún rétti fram höndina, alvarleg á svip. — Má
ég kynna mig: Frú Thoresen yngri. Hún sneri
sér brosandi að myndasmiðnum, og þau fóru að
leita að brúðarmeyjunum.
— Petter, því i ósköpunum situr þú hérna al-
einn og utan við þig? Ertu að hugsa um ókomna
tímann, drengur minn. Fríða frænka hlammaði
sér niður í stól, hallaði sér aftur á bak og veifaði
að sér svala með kniplingavasaklútnum. —• Petter,
þú hlustar ekki einu sinni á mig. Um hvað ertu
eiginlega að hugsa? Petter leit í kringum sig. —
Það er ekki neitt sérstakt, Fríða frænka. Honum
varð litið upp á hljómsveitarpallinn. Það væri vel
við eigandi að tilkynna þetta frá pallinum, ákvað
hann. Hann gæti stokkið þangað upp og stöðvað
tónlistina með bendingu ... Veizluhöldunum er
lokið, hjónaband mitt er nú þegar farið út um
þúfur. Augu hans hvörfluðu að borði i námunda
við pallinn. Þar sat sterklegur, gildvaxinn mað-
ur, hálfhulinn tóbaksreyk að venju. Þetta var
Frederik Hovden, faðir brúðarinnar.
— En ég tók ekki mark á þessum heimskulegu
viðvörunum hans, sagði Fríða frænka brosandi
og klappaði Petter á handlegginn. — Kolstad
læknir sagði, að ég mætti ekki takast þessa ferð
á hendur, en ég gat ómögulega misst af brúð-
kaupinu þínu, Petter. Þegar þið komið heim úr
brúðkaupsferðinni, skal ég gera allt, sem í mínu
valdi stendur, fyrir ykkur Sonju.
Petter þrýsti hendur hennar ástúðlega. — Þú
hefur nú þegar veitt mér mikla aðstoð, Fríða
frænka, bara með því að koma. Þetta er alveg
satt, þú hefur svo róandi áhrif á mig. Var þetta
satt? Var það taugaóstyrkur. sem olli öllum þess-
um trylltu og ótrúlegu heilabrotum, sem hann
hafði verið að berjast við, siðan hann vaknaði?
Nei, hann vildi bara alls ekki kvænast. Þetta
byggðist allt á fjarstæðukenndum, hræðiiegum
mis ...
Og þegar þið eignizt lítil, yndisleg börn, hélt
Fríða áfram í hrifningu, — kem ég og verð barn-
fóstra hjá ykkur.
Börn? Börn!
— Petter, hvert ætlarðu? Fríða frænka leit
ringluð á hann og hristi höfuðið. Petter var þeg-
ar kominn áleiðis að pallinum. Hann nam staðar,
Þegar hann kom auga á Fredrik Hovden, gild-
vaxinn og hulinn reykjarmekki. — Hovden, sagði
hann. Honum svelgdist á, og hann kreppti hnef-
ana. — Hovden, mig langar til að ræða viö þig
um Sonju.
Fredrik Hovden sneri sér við í stólnum og leit
BRÚBKAUPSDA
8
VIKAN