Vikan - 30.06.1960, Qupperneq 9

Hann hafði enga
löngun til að
gifta sig, þetta
var allt byggt
á misskilningi
og á eftir ætlaði
hann að losna
við hana með
lagi —

■

iUR UNGA MANNSINS
píreygöur á hinn nýja tengdason sinn. — Nú, ert
það þú? sagði hann. — Fáðu þér sæti, Petter.
Jæja, hvað liggur þér á hjarta? Láttu það bara
koma.
Petter leit á hann, vansæll á svip. Það er dálítið,
sem mig langar til að segja þér, sagði hann. Orð-
in hrutu af vörum hans, eins og óafvitandi. —
Ég er hrifinn af Sonju. Ég ætla að reynast henni
vel og verða góður eiginmaður. Þú hefur kannski
aldrei haft mikið álit á mér, en ... Hvað var hann
eiginlega að segja? Hann, sem hafði ákveðið, —
já. hvað hafði hann eiginlega ætlað að segja?
— Hvaða þrugl er þetta, sagði hinn nýorðni
tengdafaðir hvellum rómi og sló á öxlina á Petter.
— Þú ert bezti strákur, það hefur mér alltaf
fundizt. Þú verður Sonju áreiðanlega góður eig-
inmaður.
Peter leit upp og sá stórkostlegan hatt koma
í áttina til sín meðal hinna gestanna. Undir hatt-
inum birtist frú Hovden, þreytuleg á svip. —
Petter minn, sagði hún, — ég ætlaði bara að láta
þig vita, að Sonja er farin að hafa fataskipti. Það
er framorðið og kominn tími til, að þið leggið
af stað, — að þið hefjið brúðkaupsferðina.
Það var mikil umferð, eins og vant var á laug-
ardögum, og þau urðu að aka á eftir langri lest
bila eftir Drafnarveginum. Petter leit út um bíl-
rúðuna og horfði á bxlamergðina og bifhjólin. Nú
var hann orðinn alveg rólegur. Hann fann ein-
hverja hreyfingu við hlið sér i aftursætinu, og
fyrir vit hans lagði daufa ilmvatnslykt. Hann
lét ekki á neinu bera. Þessi nýja frú Thoresen,
eins og hún nefndi sig, gat ekki komið honum
úr jafnvægi. Það gat enginn. J,
— Jæja, þá er þetta búið, sagði Sonja. —
Hjónavígslan og allt, sem henni fylglr, á ég við.
Nú erum við lögð af stað í brúðkaupsferöina, er
það ekki, elskan mín?
— Jú, það er víst, sagði Petter og varð litlð
á splunkunýju ferðatöskurnar þeirra. Nafn flug-
félagsins stóð á öllum merkisspjöldunum. Hann
leit út um gluggann. Hann var öruggur og róleg-
ur, því að nú hafði hann tekið ákvörðun. Hann
ætlaði að fara í brúðkaupsferðina. Þvi ekki það,
hugsaði hann með stillingu. Hjónavígslan og
veizluhöldin voru um garð gengin, því ekki að
stíga feti fremar? Þar að auki varð hann að taka
tillit til Sonju. Auminginn litli, hún mundi taka
þetta mjög nærri sér. Þegar þau komu á flug-
völlinn, hafði Petter ákveðið að setjast að á
Rivierunni fyrir fullt og allt og einsamall. Þegar
þau kæmu þangað, ætlaði hann að útskýra þetta
fyrir Sonju.
— Sagðirðu nokkuð? spurði Sonja. — En hvað
þú ert rólegur núna, þú varst ekki svona í dag.
— Finnst Þér það? sagði Petter.
Um kvöldið, þegar þau fóru frá flugvellinum
í Nizza og óku eftir ströndinni áleiðls til Monte
Carlo, hafði Petter fullt vald á sjálfum sér. Hann
vissi nákvæmlega, hvernig hann ætti að haga
sér. Þegar Þau væru komin inn í hótelherbergið,
ætlaði hann að kveikja sér í sígarettu og biðja
Sonju að fá sér sæti. Síðan ætlaði hann að lýsa
yfir því, að hann hefði ákveðið að eyða brúð-
kaupsdögunum með henni, en svo væri öllu lok-
ið. Þetta hefði allt saman verið hörmulegur mis-
skilningur. Fyrr en varði, stóö hann í hótelher-
berginu og sá þjónustusveininn koma með far-
angurinn. — Já, — það er rétt, sagði Petter og
rétti honum nokkra skildinga.
— Mercl, — merci.
Nú varð hann að hafa hraðan á, ef hann ætlaði
aö verða frjáls og komast aftur í notalega húsið
á Holmenkollenhæðinni. Ef hann léti ekki til
skarar skriða, væri sá kafli ævi hans liðinn fyrir
fullt og allt. Og hvaö mundi þá taka við? Það
var bezt að byrja á því að fá sér eina sígarettu.
Petter leitaði I vösunum.'
— Það eru sigarettur í töskunni minni á snyrti-
borðinu, sagði Sonja.
Petter flýttl sér að opna veskið, fann pakkann
og stakk sígarettunni upp í sig. Hann titraði.
Þetta yrði honum ofraun. En sá óhappadagur. —
Sonja, sagöi hann með hárri, óstyrkri rödd. Hlust-
aðu á mig. Ég hef verið að velta þessu fyrir mér,
og ég — ég ...
— Já, Petter, hvað ertu að reyna að segja?
Hann sneri sér að henni, og því, sem nú gerðist,
mundi hann aldrei gleyma. Sonja var svo lítil
og grönn, þar sem hún stóð hinum megin í her-
berginu. Hún var föl og óróleg, augun stór og
flöktandi. Hún vöðlaði vasaklútnum milli hand-
anna. Sér til mikillar undrunar varð Petter Ijóst, að
henni leið alveg eins illa og honum sjálfum. Hún
var óstyrk, hrædd og ringluð, og það hafði hún
verið allan daginn. Hann flýtti sér til hennar og
faðmaði hana að sér. Nú skildi hann, að þetta
var dásamlegasti dagur lifs hans. Misskilningur?
Hafði hann í rauninni ímyndað sér það? Það var
þá að minnsta kosti dásamlegasti misskilningur
í heimi. — Ó, Sonja, sagði hann, — Sonja. Frá
sér numinn af hamingju hugsaði hann: Þú ert
kvæntur! Hún er konan þín, Petter Thoresen.
Hún er eiginkona þln!
VIKAN
9