Vikan - 30.06.1960, Qupperneq 34

S ii iii a r«t ii I ka
Framhald af bls. 6.
fótspor systur þinnar og taka þátt
í Vatnsmýrarkeppni.
— Við skulum ekkert tala um
það — ekki i bili.
— Þú tókst þátt í tízkusýningu
í Lido i haust. Var það kannski í
fyrsta sinn, sem þú komst fram op-
inberlega?
— Já, það var það.
— Og þú hefur auðvitað verið
óstyrk?
— Alveg óskaplega. Ég gat alis
ekki brosað. Ég man, þegar hún
Elin Ingvarsdóttir sagði mér að gefa
nú fólkinu eitt lítið bros. Ég bara
gat það ekki. Mér finnst ómögulegt
að brosa, þegar manni er sagt að
gera það.
— Nei, það er satt — bros verður
auðvitað að koma af sjálfu sér. En
verða ekki sýningarstúlkur að læra
þetta stöðuga bros, hvenær sem
vera skal?
— Jú, en mig langar ekki til þess
að verða sýningarstúlka.
— Þú sýndir þó aftur í sambandi
við fegurðarsamkeppnina i vor.
— Já, en ég ætla ekki að leggja
það neitt fyrir mig.
— Hvernig litist þér á að verða
Ijósmyndafyrirsæta.
— Mér lízt enn þá verr á það. Mig
langar helzt til þess að læra and-
litssnyrtingu eða eitthvað í sam-
bandi við snyrtingu.
— Hefurðu ekki von um að það
megi takast?
— Ég veit það nú ekki — ein-
hvern tíma seinna kannski. Hins
vegar er ég ákveðin i að fara á hús-
mæðraskóla í Danmörku eftir svo
sem ár.
— Eru betri grautarskólar þar en
hér?
— Nei, það held ég ekki. Þeir eru
öðruvísi. Mér finnst bara gaman að
fara út og læra málið.
— Gengur þú ekki með neinar
leiklistargrillur?
— Ónei.
— Þú vilt kannski ekki einu sinni
verða dægurlagasöngk'ona.
— Ekki einu sinni það — enda
hef ég enga hæfileika til þess.
— Hvaða atvinnu stundar þú,
Ágústa?
, — Ég er bara atvinnulaus í bili.
Ég hef verið að leita mér að ein-
liverri atvinnu, en ég er ekki í
neinni kliku og fæ líklega ekkert
að gera.
— Bíddu þangað til þessar línur
komast á þrykk. Það verður áreiðan-
lega biðröð af forstjórum, sem vilja
fá þig fyrir einkaritara.
— Heldurðu það?
— Forstjórana vantar alltaf fal-
lega einkaritara í eftirvinnu.
— Nei, ekkert svoleiðis hér.
— Jæja, það er rétt hjá þér. Hvað
gerirðu annars í tómstundunum?
— Það er nú svo margt. Ætli það
sé ekki mest gaman að fara á böll.
— Og hvert helzt?
— Ég hef haldið mig við Sjálf-
stæðishúsið.
— Þú ferð síður á gömlu dans-
ana?
— Ég hef aldrei stigið spor í
þeim.
— Hvernig er það, þegar þú ferð
á böll, — saknarðu þess, að kvenfólk
skuli ekki hafa tryggt sér þau rétt-
indi að geta boðið upp herrunum,
þegar því sýnist, eins og herrarnir
hafa rétt til að bjóða upp döm-
unum?
— Nei, það yrði áreiðanlega það
síðasta, sem ég gerði, að bjóða upp,
jafnvel þótt aðrar gerðu það.
— Þú ert þá ekki kvenréttinda-
kona?
— Ja, ég vil ekki að karlmenn
ráði öllu.
— Pinulítil kvenréttindakona þá.
— Ég vil ekki kalla það því nafni.
— Þér er kannski sama, þótt eng-
in kona eigi sæti á alþingi?
— Mér finnst, að kvenfólk hafi
ekkert þangað að gera.
— Þú segist sækja talsvert dans-
skemmtanir. Finnst þér ungir menn
vera nægilega kurteisir? Þær segja
það sumar, að ungir menn séu
ruddar, sem ekki kunni mannasiði,
hvað þá að umgangast konur af
riddaramennsku.
— Þeir, sem ég hef kynnzt eru að
minnsta kosti nógu kurteisir.
-— Jæja, það er gott. Ertu kannski
trúlofuð?
— Nei.
— Ertu á móti því, að fólk bindi
sig innan við tvitugt?
— Mér finnst flest hjónabönd
hafa farið út um þúfur, sem ég
þekki til, þar sem hjónin hafa verið
mjög ung, þegar þau giftust.
— Svo þú ætlar að bíða með að
gifta þig þar til þú ert þrítug?
— Nei, ég vil helzt ekki pipra.
— Nú, þú kallar það að pipra.
Annars þarf nú tvo til að ákveða
svona lagað.
— Ég var ekki heldur að fullyrða
neitt ... ég sagðist bara helzt ekki
vilja pipra, þegar þar að kemur. Ég
er alteg áhyggjulaus ennþá. En
maður verður að njóta þessara ára,
og það gera þeir ekki, sem þurfa
að hafa áhyggjur af barnauppeldi
og heimilishaldi. Þeir njóta þeírra
að minnsta kosti ekki á þann hátt,
sem mér finnst eðlilegra.
Læknlrimi segir
Framhald af bls. 16.
Allt bendir til þess, að læknar
dragi það a. m. k. eins lengi og
sjúklingar þeirra og stundum leng-
ur, að byrja á nauðsynlegum lækn-
isaðgerðum.
Þrátt fyrir Iækniskunnáttu sína
og reynslu, litur út fyrir að læknar
sýni sömu vanrækslu og hafi sama
viðhorf til sjúkdóma og sjúklingar
þeirra.
Hinn venjulegi læknir er yfirleitt
heilsuhraustastur, þegar hann hefur
læknisferil sinn, en smám saman
gleymir hann sínum eigin ráðum og
heilsu hans hrakar.
Að endingu: Þegar þér farið næst
til læknis í hina árlegu skoðun yð-
ar, þá spyrjið lækninn um hve langt
sé síðan að hann fór sjálfur i ná-
kvæma læknisskoðun.
§iimaríízkaKi
Framhald af bls. 17.
með földum fellingum. Kjólapils-
in eru aftur á móti með mjög við-
um pilsum. Bryddingar eru mik-
ið notaðar sem fyrr, og allt, sem
heitir yfirdrifið, er bannfært.
Guy la Roche er aðallega með
föt fyrir yngstu dömurnar, sem
einkennast af stuttum jökkum og
stuttum pilsum. ★
I»aa ogr Risirnið |iitt
Framhald af bls. 15.
hefur löngum verið breitt. Hinir sérstæðu örð-
ugleikar nútimans eru miklu fremur fólgnir í
því, að jafnframt því sem ódæma áherzla er lögð
,á uppeldi æskunnar og siðgæðisþróun he-nnar
gagnrýnd, flæðir hin löghelgaða spilling yfir
alla bakka. Uppalandinn — og með honum eldri
kynslóðin öll — stendur því frammi fyrir því
vandamáli að innræta æskunni siðgæði, sem er
alvörulaust í raun.
Auðvitað er maðurinn í eðli sínu breyzkur
og tvíhverfur. Menn hafa á öllum tímum gerzt
brotlegir við siðgæðið, þótt þeir játuðu það af
einlægum hug. Þá var viðfangsefni uppaland-
ans framar öllu fólgið i því að skýra breyzk-
leika mannlegrar verndunar fyrir æskunni og
stæla hana til baráttu gegn honum. Gildi sið-
gæðisins i sjálfu sér dró enginn i efa. Nú er
viðhorfið breytt. Æskan játast í orði kveðnu
undir siðgæði, sem hún trúir e-kki, að hafi neitt
gildi, ber enga lotningu fyrir og finnur, að eldri
kynslóðin lætur þoka fyrir hentistefnu líðandi
stundar.
í SKUGGA VETNISSPRENGJUNNAR.
Siðgæðisþróun uppvaxandi kynslóða — og um
leið alls mannkyns — er að staðna í köldum
skugga vetnissprengjunnar. Sú ætlan er bein-
linis fjarstæðukennd, að næm siðgæðisvitund og
fórnarlund verði vakin með æskunni, meðan fá-
einir valdhafar, sem kalla sig leiðtoga mann-
kyns, ógna henni með sífellt ægilegri gereyð-
ingarvopnum. Hversu meinlaus verknaður sýn-
ist það ekki að myrða skólabróður sinn á hcim-
leið frá dansi á nýársnótt, — svo að nefnt sé
mjög umtalað dæmi úr afbrotasögu Evrópu-
æskunnar, — hjá því að varpa vetnissprengju
á stórborg! Annars vegar eitt mannslíf, hrifið
burt í stundar-afbrýðisemi, eftirköstin aðeins
ofurlítill blóðpollur á götunni og nokkrir tár-
votir hvarmar, hins vegar hundruð þúsunda
eydd og örkumluð eftir nákvæmum, köldum út-
reikningi, en jafnframt valdið ólýsanlegri kvöl,
sem endist mörgum kynslóðum.
Gagnvart þessari ógnun blossar upp lífsþorsti
æskunnar og fyrirlitning á þeim siðaboðum,
sem neita honum um svölun. Þegar heilbrigt
líf finnur ógn dauðans vofa yfir sér, æsist þrá
þess að lifa hratt og skefjalaust, að njóta alls
þess, sem notið verður i dag, þvi að í nótt kann
dauðinn að kveðja dyra.
Þær þjóðir, sem á hverjum mannsaldri senda
æsku sína út i opinn dauða styrjalda, eru næm-
ari á þessi veðrabrigði en friðsamar smáþjóðir,
sem ávallt eru þolendur heimssögulegra við-
burða. Þar gætir líka fyrst áhrifanna á afstöðu
uppvaxandi kynslóða til hins hefðbundna sið-
gæðis. En þaðan breiðist hún út, myndar öfluga
hrcyfingu og mótar tíðarandann. Gegn slíkum
öflum má uppalandinn sín lítils.
Nokkrum afburðasnillingum auðnaðist að
varpa Ijósi siðgæðisins yfir vegferð mannkyns-
ins.
Einn skammsýnn ofstopamaður megnar að
slökkva það. "k
Draiimaráðniograr
Framhald af bls. 22.
Svar til Ólafar.
Þér mun ganga sérlega vel við verkefní,
sem þú hefur tekið þér fyrir hendur. Draum-
urinn leiðir ekki í ljós, um hvers konar verk-
efni er að ræða.
Mig langar svo óskaplega til að fá ráðningu
á draumnum, sem mig dreymdi í fyrrinótt. Mér
er þetta sérstaklega áríðandi, því að ég held,
að hann boði eitthvað sérstakt.
Það byrjaði með því, að mér fannst, að búið
væri að gera mig landræka og ég svifi i lausu
iofti yfir landinu og sæi út yfir það allt. Mér
fannst ég endilega þurfa að komast til Akur-
eyrar, því að þar fannst mér vera maður, sem
geymdi hlut, sem ég þyrfti að ná í. En mér
fannst, að ef ég næði i hlutinn, mundi hann fá
yfirráð yfir öllu landinu, og það vildi ég helzt
ekki.
Austfirzk húsmóðir.
Svar til austfirzkrar húsmóður.
Draumurinn er fyrir velgengni í ástamál-
um, en hætt er við, að þú gangir of langt í
þeim málum, þannig að þú ætlast til of mik-
ils af hinum aðilanum. Hóf er bezt í því sem
öðru.
Herra draumráðningamaður.
Fyrir nokkru dreymdi mig einkennilegan
draum. Mér fannst ég vera stödd fyrir utan dyr
á húsi nokkru. Sá ég þá tunglið, og fannst mér
það vera rauðgullið eins og kvöldsól og þeytast
fram og aftur um himingeiminn. Himinninn var
alsvartur, og svo liurfu stjörnurnar allt í einu,
og allt varð svart. Félck ég þá hugboð um, að
heimsendir væri i nánd, og varð logandihrædd.
En svo allt í einu birti á himinhvolfinu, og stórt,
ljósblátt, fallegt blóm breiddi úr sér, unz það
var orðið geysistórt. Ég horfði frá mér numin
á alla þessa fegurð. Mig langar nú til að vita,
hvað þessi skrítni draumur táknar.
Solla.
Svar til Sollu.
Draumurinn er fyrir ástarævintýri, sem
mun byrja nokkuð vel, en enda illa. Hins
vegar verður ávöx*urinn allgóður.
34
VIKAN